Η Φωτεινή Λαμπρίδη εξηγεί πώς είναι ένα «Βλέμμα στο Βυθό»

Τα τραγούδια του νέου άλμπουμ «Βλέμμα στο βυθό» σε στίχους Φωτεινής Λαμπρίδη, μουσική Μίμη Νικολόπουλου και ερμηνεία Δημήτρη Βουτσά, έδωσαν την αφορμή για τη ομότιτλη μουσική παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο RADAR για τρεις μόνο παραστάσεις, από την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου.

Πρόκειται για μια ιδέα του Παρασκευά Καρασούλου, παραγωγού του άλμπουμ, σε κείμενα της Φωτεινής Λαμπρίδη και του Γιάννη Βασιλόπουλου που έγραψαν ειδικά για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Σταύρος Ράγιας και τη σκηνογραφική επιμέλεια του Ανδρέα Γεωργιάδη.

Η Φωτεινή Λαμπρίδη μίλησε στο in.gr για αυτή την σπουδαία δουλειά.

Μιλήστε μας λίγο για τη νέα σας δουλειά «Βλέμμα στο βυθό».

Είναι ένας κύκλος τραγουδιών που τα δουλέψαμε πολύ, τα αγαπήσαμε πολύ και ήρθε η ώρα να τα μοιραστούμε. Έχουν το βαλκανικό στοιχείο και την μελωδικότητα του Μίμη Νικολόπουλου που είναι γνωστός από τις ορχηστρικές του συνθέσεις έως τώρα, την ιδιαίτερη ερμηνεία και το ηχόχρωμα του Δημήτρη Βουτσά και ο στίχος περιστρέφεται γύρω από τα ανθρώπινα. Προσωπικές αλλά και συλλογικές διαδρομές και αγωνίες.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Μίμη Νικολόπουλο και τον Δημήτρη Βουτσά;

Ο Παρασκευάς Καρασούλος άκουσε τις μουσικές του Μίμη, ένιωσε πως έχουμε μια καλλιτεχνική συγγένεια και δεν είχε άδικο. Μας ζήτησε να γράψουμε για τον Δημήτρη Βουτσά και ξεκίνησε μια πολύ δημιουργική διαδρομή για τους τρεις μας αρχικά. Μετά προστέθηκε στην παρέα ο ταλαντούχος Γιάννης Βασιλόπουλος που μας χάρισε τον στίχο στο τραγούδι «Η πόλη σου». Η παρουσία του Παρασκευά στην παραγωγή ήταν καθοριστική. Είναι μεγάλη τύχη να είναι ο παραγωγός σου και ο ίδιος δημιουργός. Αντιλαμβάνεται τις λεπτομέρειες που μπορεί να κρύβονται ακόμα και στην εκφορά μιας συλλαβής.

Τι είναι για σας το βλέμμα στο βυθό;

Ο τίτλος είναι παρμένος από τη «Φρίντα», ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την προσωπικότητα της Φρίντας Κάλο. Λέει «… κι εσύ κρατούσες τον φακό/ να δουν αυτοί που δεν μπορούσαν τι σημαίνει βλέμμα στο βυθό/ τον σκοτεινό». Είναι το βλέμμα στον πιο μύχιο εαυτό μας, στα σκοτάδια αλλά και στο φως, τις αντοχές και τις δυνατότητες μας. Είναι η στιγμή που βγάζουμε τη μάσκα. Είναι η πραγματική ζωή πίσω από εκείνη την ωραιοποιημένη στα social media. Η φωτογραφία χωρίς φίλτρα. Είναι η μεγάλη στιγμή που παραδεχόμαστε τον φόβο αλλά τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους, ακόμα και στους πιο αγαπημένους, όπως τραγουδάει ο Δημήτρης στο «Ξένο αίμα». Είναι η απόφαση να βλέπεις στα μάτια τον συνάνθρωπο, να μην προσποιείσαι πως είναι αόρατη η ταμίας του super market, να μην απωθεις την εικόνα του άστεγου, την οδύνη του πρόσφυγα, να μην είσαι απαθής μπροστά στον διάχυτο ναρκισσισμό της εποχής. Είναι το βλέμμα στο βυθό του έρωτα όπου συμβαίνουν τα πιο επώδυνα, αλλά και τα πιο μεγαλειώδη και στο βυθό της αγάπης και της αλληλεγγύης που είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας μας.

Τι σας ενέπνευσε σε αυτό το δίσκο;

Ο έρωτας σίγουρα είναι ιδιαίτερα παρών στα τραγούδια, αλλά είναι περισσότερο ένας υπαρξιακός δίσκος. Η έμπνευση ήρθε κι από όσα ζούμε σαν κοινωνία. Από τις εξουσίες  «σκιές που κάνουν πως μας ακούνε μα δεν ακούν», από τον καθένα μας που είναι κλεισμένος στο δικό του αρχηγείο της μίας και μοναδικής του άποψης, από τη δύναμη του «μαζί» που ξεχνάμε, από τον διάχυτο φόβο να αφεθούμε στο πάθος για ζωή με όποιο κόστος.

Ποιο στίχο σας ξεχωρίζετε και γιατί;

«Θα σου χαρίσω τ’ακρογυάλι που με μεγάλωσε». Όσοι μας αγάπησαν πραγματικά, έχουν έρθει αφήνοντας μια ολοδική τους πατρίδα στα χέρια μας.

Τι μήνυμα θα θέλατε να φτάσει στον κόσμο μέσα από τη δουλειά σας;

«Σήμερα, σήμερα δως μου φιλί/ τ’αύριο τ’αύριο είναι νησί/ που όλο το φτάνουμε όμως μετά/ χάνεται απ’τα μάτια μας ξανά»

Πώς είναι το δισκογραφικό τοπίο μέσα στην πανδημία και μετά από δύο καραντίνες;

Το τοπίο είναι δραματικό χρόνια τώρα. Για να μη γελιόμαστε, δίσκοι βγαίνουν γιατί οι καλλιτέχνες δεν ζουν χωρίς να εκφράζονται και γιατί βάζουν και το χέρι στην τσέπη. Η Μικρή Άρκτος είναι από τις λίγες εξαιρέσεις εταιρειών που επενδύουν στους ανθρώπους της τέχνης. Όσο για την πανδημία, ο κλάδος μας ήταν ο πιο πληττόμενος σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν σηκώσει ακόμα κεφάλι δυστυχώς. Δεν γνωρίζω άλλη χώρα στη δύση, στην οποία πρέπει να ματώσει ο καλλιτέχνης για να διανύσει λίγα μέτρα. Είναι διαχρονική η απαξίωση από την πολιτεία και δυστυχώς δεν αισιοδοξώ.

Μελλοντικά σας σχέδια;

Έχω γράψει τέσσερα τραγούδια στον νέο δίσκο της Μαρίνας Σάττι που κυκλοφορεί -αν δεν κάνω λάθος- τον επόμενο μήνα. Γράφουμε τραγούδια με τον Σωκράτη Μάλαμα, μια σχέση συνεργασίας και φιλίας που έκλεισε φέτος τα 26 χρόνια. Γράφουμε επίσης τραγούδια με τον Γιώργο Καζαντζή, μια συνεργασία που επίσης απολαμβάνω πολύ, έστω και μέσα από την απόσταση Αθήνας -Θεσσαλονίκης. Στον δρόμο είναι ένα παραμύθι κι ένα μυθιστόρημα, αλλά για την ώρα ανυπομονώ για την παράσταση «Βλέμμα στο βυθό» στο Ραντάρ με τη σκηνοθεσία του Σταύρου Ράγια και σκηνικά του Ανδρέα Γεωργιάδη.