Συμφωνία Κουιρινάλε – Η συμμαχία Γαλλίας – Ιταλίας εναντίον του άξονα Γερμανίας – Τουρκίας

Στα τέλη Νοεμβρίου, ο ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι και ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψαν διμερή συμφωνία στο Ανάκτορο Κουιρινάλε της Ρώμης για την ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών στους τομείς της άμυνας, της οικονομίας, της βιομηχανίας, της δημοσιονομικής πολιτικής, της τεχνολογίας, του πολιτισμού και του διαστήματος, γράφει ο Φράνκο Μπελμόντε, πολιτικός αναλυτής, στη ρωσική ιστοσελίδα rts.

Νέους τόνους

Η Συμφωνία Κουιρινάλε φέρνει νέους τόνους στην ευρωπαϊκή πολιτική και μπορεί να ερμηνευθεί ως αντιτουρκική και προληπτικά αντιγερμανική. Η πρώτη πτυχή είναι η ασφάλεια-γεωπολιτική και η δεύτερη η οικονομική-στρατηγική, προσθέτει ο Μπελμόντε.

Και συνεχίζει: «Λέγεται στο Παρίσι ότι όταν τα πράγματα πάνε άσχημα με τη Γερμανία, η Γαλλία αρχίζει αυτόματα να κοιτάζει προς την Ιταλία. Φυσικά, η Ρώμη δεν μπορεί να είναι εναλλακτική του Βερολίνου, αλλά μπορεί να είναι επαρκής σύμμαχος απέναντι στους Γερμανούς, ειδικά όταν η εξουσία αρχίζει να κυλάει στην άλλη πλευρά του Ρήνου.

»Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, υπό όρους, οι δύο αδύναμοι ενώθηκαν εναντίον των ισχυρών. Το Παρίσι και η Ρώμη μοιράζονται το έντονο ενδιαφέρον τους να αποτρέψουν, με όλους τους δυνατούς τρόπους, την επιστροφή στις αυστηρές πολιτικές των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών περικοπών υπό την επιρροή του Βερολίνου.

»Ο Κρίστιαν Λίντνερ, ο νέος υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ολαφ Σολτς, που θεωρείται το κορυφαίο γεράκι της λεγόμενης πολιτικής της λιτότητας, είναι η καμπάνα που θέτει σε επιφυλακή και τις δύο πλευρές των Αλπεων.

Κοινοί εχθροί

»Η πόρτα για το άνοιγμα της Συμφωνίας Κουιρινάλε άνοιξε τη στιγμή που η Τουρκία προσπάθησε να εκδιώξει την Ιταλία από τη Λιβύη, δηλαδή την Τριπολιτανία, και η Γαλλία σημάδεψε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ως εχθρό της στην περιοχή της Μεσογείου και την Αφρική. Η κυβερνητική αλλαγή στη Γερμανία λειτούργησε ώστε να επιταχυνθεί η Συμφωνία Κουιρινάλε, μεταξύ άλλων γιατί είναι πολύ σημαντική για τις σχέσεις εντός της Ε.Ε.

»Η Συμφωνία Κουιρινάλε μπορεί να ερμηνευθεί, στην καθομιλουμένη, ως αντιτουρκική και προληπτικά αντιγερμανική. Η πρώτη πτυχή είναι η ασφάλεια-γεωπολιτική και η δεύτερη η οικονομική-στρατηγική.

Τουρκικός παράγοντας

»Ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν αγανάκτησε τους Γάλλους για πολλούς λόγους: προσπάθησε να περιπλανηθεί στην Πέμπτη Δημοκρατία διεισδύοντας με τους ιμάμηδές του με στόχο να προσεταιριστεί μεγάλο μέρος των μουσουλμάνων στη Γαλλία και στη συνέχεια εμπόδισε γαλλικές πολυεθνικές εταιρείες, παρά τις άδειες, να διεξαγάγουν έρευνες στην ανατολική Μεσόγειο.

»Στη Λιβύη, η Αγκυρα και το Παρίσι βρίσκονται σε δύο αντίθετες πλευρές: οι Τούρκοι υποστηρίζουν την Τρίπολη και οι Γάλλοι υποστηρίζουν την Κυρηναϊκή και εδώ και αρκετά χρόνια ηγούνται των λεγόμενων πολέμων δι’ αντιπροσώπων.

»Η Τουρκία δεν είναι λιγότερο πρόβλημα για τη Ρώμη. Η Αγκυρα ουσιαστικά περικύκλωσε την Ιταλία. Η Τουρκία δεν ελέγχει μόνο την Τρίπολη και τη μισή Λιβύη, αλλά έχει επίσης απλώσει τα πλοκάμια της στα Δυτικά Βαλκάνια, ειδικά στην Αλβανία, την οποία η Ιταλία θεωρεί την εσωτερική της αυλή.

»Δηλαδή, ο αλβανός πρωθυπουργός Εντι Ράμα, που μιλάει αξιοπρεπώς ιταλική γλώσσα, παρουσιάζεται στα λόγια ως μεγάλος φίλος της Ιταλίας και στην πράξη το αποδεικνύει στην Τουρκία. Τα Τίρανα έχουν εμπιστευτεί στην πρώην Πύλη όχι μόνο τον οπλισμό του αλβανικού στρατού, αλλά και την εκπαίδευση και τη μεταρρύθμισή του.

Το μεγαλύτερο τζαμί

»Οταν προσθέσουμε σε αυτό ότι το μεγαλύτερο τζαμί των Βαλκανίων χτίστηκε στα Τίρανα με εντολή του Ερντογάν, στο οποίο θα υπηρετήσουν ιμάμηδες που διορίστηκαν από την Αγκυρα, γίνεται σαφές ποιος κάνει κουμάντο στην άλλη πλευρά της Αδριατικής Θάλασσας.

Ο πρόεδρος του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης Μοχάμεντ αλ-Μάνφι, η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι και ο πρωθυπουργός της Λιβύης Αμπντούλ Χαμίντ Ντπεϊμπά στη Διεθνή Διάσκεψη για τη Λιβύη, στο Παρίσι στις 12 Νοεμβρίου 2021

»Επίσης, το Παρίσι και η Ρώμη εκνευρίζονται από το γεγονός ότι η Τουρκία, στην πράξη, κρατά στα χέρια της τα δύο μεγαλύτερα κανάλια παράνομης μετανάστευσης και επομένως ένα πολύ ισχυρό όπλο εκβιασμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μάταιη η έκκληση στις ΗΠΑ

»Ο πρωθυπουργός Ντράγκι προσπάθησε να παρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αναμέτρηση με την Τουρκία. Ο πρόσφατος χαρακτηρισμός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ως δικτάτορα δεν ήταν τυχαίος, αυθόρμητος ή απερίσκεπτος.

»Αντίθετα, ήταν σήμα προς την Ουάσιγκτον να παρέμβει. Ωστόσο, η κυβέρνηση Μπάιντεν, παρά τις αντιρρήσεις που έχει για τη διακυβέρνηση του Ερντογάν, πιστεύει ότι η Τουρκία είναι πολύ χρήσιμη για τον περιορισμό της Ρωσίας. Είτε είναι η Συρία, είτε η Λιβύη είτε αύριο η Ουκρανία.

»Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατάλαβε αμέσως το μήνυμα του Λευκού Οίκου και αποφάσισε, όπως το ορίζουν στην Ιταλία, το λιγότερο κακό – και αυτό είναι η Γαλλία.

Η σύλληψη Γκουρτζάν

»Το ότι η αντίληψη της Συμφωνίας Κουιρινάλε έγινε πολύ καλά αντιληπτή στην Τουρκία αποδεικνύεται από την κίνηση του καθεστώτος Ερντογάν να συλλάβει τον Μετίν Γκουρτζάν, τούρκο στρατιωτικό αναλυτή, με την κατηγορία της στρατιωτικής και πολιτικής κατασκοπείας υπέρ της Ιταλίας.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (αριστερά) με τον πρωθυπουργό της Αλβανίας Εντι Ράμα

»Ο Γκουρτζάν είναι σύμβουλος σε θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής του Αλί Μπαμπατζάν, πρώην υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας και αναπληρωτή πρωθυπουργού που ίδρυσε το αντιπολιτευόμενο Κόμμα για τη Δημοκρατία και την Πρόοδο (DEVA).

»Η Ιταλία, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανήκει στην αμερικανική σφαίρα επιρροής όσον αφορά την ασφάλεια και τις στρατιωτικές πτυχές, ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, έχει εισέλθει στη γερμανική σφαίρα επιρροής στο οικονομικό πλαίσιο.

Το γερμανικό κλειδί

»Δεν είναι τυχαίο ότι η Συμφωνία Κουιρινάλε ήρθε την εποχή της κυβερνητικής αλλαγής στο Βερολίνο. Ο Μακρόν ήθελε να ενισχύσει τη θέση του απέναντι στον νέο γερμανό καγκελάριο και η Ιταλία επέλεξε το μικρότερο από τα δύο κακά που στάθηκαν μπροστά της. Παρ’ όλες τις ιστορικές διαφωνίες με την Ιταλία, το Παρίσι αποτελεί για τη Ρώμη μικρότερο κίνδυνο, αυτήν την ιστορική στιγμή, από ό,τι το Βερολίνο.

»Η ιδέα του Μακρόν είναι να αξιοποιήσει τη μεταβατική περίοδο στη Γερμανία και τη γαλλική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης το επόμενο εξάμηνο, με τη βοήθεια της Ιταλίας, αλλά και της Ισπανίας.

»Ο πρώτος στόχος είναι να αλλάξει το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητας που ανοίγει τον δρόμο για το κοινό χρέος της ΕΕ και αποτρέπει την επιστροφή στις σφιχτές πολιτικές περικοπών και αποταμιεύσεων, ό,τι δηλαδή σημαίνει η λέξη «austerity» στα αγγλικά.

Η σταθερότητα της Ευρωζώνης

»Ο πρώτος στόχος κάθε γερμανικής κυβέρνησης είναι η σταθερότητα της Ευρωζώνης.

Μάριο Ντράγκι (δεύτερος από αριστερά προς τα δεξιά), Τζο Μπάιντεν, Εμανουέλ Μακρόν και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στη Σύνοδο Κορυφής των G7 στην Κορνουάλη, Ιούνιος 2021

»Από την άλλη, η κυβέρνηση στο Βερολίνο πρέπει να λάβει υπόψη την πλειοψηφική διάθεση των γερμανών ψηφοφόρων, οι οποίοι είναι πολύ αλλεργικοί στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη των «τεμπέληδων» και «ανεύθυνων» μελών της Ε.Ε.

»Δεν βλέπουν και δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι οφείλουν την ευημερία και τον πλούτο τους σε μεγάλο βαθμό στο «τεμπέλικο» και «ανεύθυνο» κομμάτι της ΕΕ και αυτό προκαλεί προβλήματα σε κάθε καγκελάριο.

Το… θετικό της πανδημίας

»Πέρα από σειρά αρνητικών πτυχών της πανδημίας, υπάρχει ένα θετικό αποτέλεσμα: η πρώην καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ άφησε στην άκρη τη λεγόμενη πολιτική λιτότητας και αποδέχτηκε τη δημιουργία κοινού χρέους υπό πολύ ευνοϊκές συνθήκες, καθώς η Γερμανία, ας μην λέμε ψέματα, είναι ο εγγυητής της οικονομίας με τρία σκληρά Α σε όλους τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας.

»Για τη συνέχιση της οικονομικής ανάπτυξης, την ανάκαμψη από τις συνέπειες της πανδημίας της Covid-19 και την εφαρμογή νέων τεχνολογιών στη βιομηχανία και την οικονομία, είναι θεμελιώδους σημασίας για τη Γαλλία και την Ιταλία, να παραμείνει η Γερμανία στην τρέχουσα πορεία και να μην επιστρέψει στην προηγούμενη πολιτική του «σφιξίματος της ζώνης» με αυστηρό σεβασμό στις παραμέτρους του Μάαστριχτ.

»Οι γάλλοι πρόεδροι και οι γερμανοί καγκελάριοι έχουν συνηθίσει να συνεργάζονται πολύ στενά τα τελευταία 60 χρόνια, ανεξάρτητα από το ποιος ηγήθηκε στο Παλάτι των Ηλυσίων και στη Βόννη, και αργότερα στο Βερολίνο.

Ο ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι (κέντρο) και ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (αριστερά) με τον ιταλό υπουργό Εξωτερικών Λουίτζι Ντι Μάγιο κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της G20 στη Ρώμη στις 30 Οκτωβρίου 2021

»Ωστόσο, η νέα γερμανική κυβέρνηση είναι ένας μεγάλος άγνωστος γιατί έχει τρεις μετόχους για πρώτη φορά.

Οι προοπτικές της συμφωνίας

»Η ιδέα της γαλλο-ιταλικής συμφωνίας προέκυψε πριν σχεδόν τέσσερα χρόνια, όταν ο σημερινός ευρωπαίος Επίτροπος για την Οικονομία, Πάολο Τζεντιλόνι, βρισκόταν στο παλάτι Κίτζι.

»Ωστόσο, με τις κυβερνήσεις του Τζουζέπε Κόντε, του Ματέο Σαλβίνι στην κυβέρνηση και το Κίνημα Πέντε Αστέρων να υποστηρίζει το Κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, το σχέδιο παρέμεινε στο συρτάρι.

»Ριζική αλλαγή σημειώθηκε στις 25 Μαΐου, όταν οι δύο ηγέτες αποφάσισαν να επισπεύσουν τις εργασίες για τη σύνταξη της συμφωνίας.

»Η ιταλογαλλική συμφωνία βρίσκεται ακόμη στα σκαριά. Οχι τόσο λόγω των άγνωστων παραγόντων που σχετίζονται με τη νέα γερμανική κυβέρνηση, αλλά λόγω του αποτελέσματος των επόμενων προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, και ακόμη περισσότερο λόγω της πολιτικής ρευστότητας στην Ιταλία.

»Ο Μακρόν εξακολουθεί να είναι το βασικό φαβορί στις προεδρικές εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τον ερχόμενο Απρίλιο. Εντούτις, εξακολουθεί να υπάρχει ενίσχυση των ξενοφοβικών, ισλαμοφοβικών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων στο Εξάγωνο ( Hexagone , όρος που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι για τη χώρα τους).

Η νέα γερμανική κυβέρνηση, 8 Δεκεμβρίου 2021

»Επομένως, είναι επικίνδυνο να κάνουμε οποιεσδήποτε προβλέψεις για τους Γάλλους, και ακόμη λιγότερο για τους Ευρωπαίους, αν ο Ερίκ Ζεμούρ ή η Μαρίν Λεπέν αναρριχηθούν στο Μέγαρο των Ηλυσίων αντί του Μακρόν.

»Από την άλλη, η ιταλική κυβέρνηση με τον Ντράγκι φαίνεται σήμερα σταθερή, αξιόπιστη και αποτελεσματική, αλλά τι θα συμβεί όταν ο πρωθυπουργός μετακομίσει στο Κουιρινάλε (δηλαδή εκλεγεί πρόεδρος) ή αποφασίσει να αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή και να αρχίσει να γράφει απομνημονεύματα το καλοκαίρι του 2023;

»Ο Ντράγκι χαίρει μεγάλης διεθνούς φήμης και είναι ουσιαστικά η μόνη φιγούρα που μπορεί να κρατήσει σε ισορροπία την ιταλική πολιτική σκηνή, αλλά χωρίς αυτόν η Ιταλία γίνεται ένας μεγάλος άγνωστος και μια αδέσποτη σφαίρα στις ευρωπαϊκές σχέσεις» καταλήγει ο Φράνκο Μπελμόντε.

Πηγή: Rts.rs, echedoros-a.gr