Περί αβεβαιότητος

Οι άνθρωποι δεν αγαπάμε την αβεβαιότητα, αλλά στην πραγματικότητα ζούμε με αυτήν και τα καταφέρνουμε πολύ καλύτερα απ’ όσο νομίζουμε. Σκεφτείτε πόσο λίγες βεβαιότητες έχουμε σε αυτή τη ζωή: είμαστε βέβαιοι ότι μια μέρα θα πεθάνουμε, ότι ο Ηλιος ανατέλλει από την Ανατολή και δύει στη Δύση, ότι μια πέτρα που αφήνουμε από το χέρι μας θα πάει πάντα προς τα κάτω λόγω της βαρύτητας. Αντιθέτως, οι αβεβαιότητες είναι αμέτρητες: ουδείς γνωρίζει αν αύριο θα αρρωστήσει ή θα εμπλακεί σε τροχαίο, αν θα χάσει τη δουλειά του ή θα πέσει θύμα κλοπής, αν θα βρεθεί εν μέσω μιας φυσικής καταστροφής, και τόσα άλλα.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ζωή είναι ένα συνεχές ρίσκο και ότι καταναλώνουμε πολλή ενέργεια λαμβάνοντας μέτρα για να το μειώσουμε: τρώμε υγιεινά και αθλούμαστε ελπίζοντας σε μακροημέρευση και καλή υγεία, είμαστε ευσυνείδητοι επαγγελματίες προσπαθώντας να διατηρήσουμε και να αυξήσουμε τους πελάτες μας ή να ικανοποιήσουμε τους προϊσταμένους μας, βάζουμε κλειδαριές στις πόρτες και εξετάζουμε το δελτίο καιρού πριν πάμε εκδρομή…

Εδώ και δύο χρόνια, από την αρχή της πανδημίας δηλαδή, η αίσθηση της αβεβαιότητας που βιώνουμε γίνεται κατά καιρούς δυσβάσταχτη καθώς συνοδεύεται και από μια αίσθηση αδυναμίας να αντιμετωπίσουμε τον αόρατο εχθρό. Εναν εχθρό που αρχικά ήταν παντελώς άγνωστος και ο οποίος παρά τα λαμβανόμενα μέτρα καταφέρνει να βρίσκεται ένα βήμα πριν από εμάς στην προσπάθειά μας να τον νικήσουμε. Ετσι και τώρα, πάνω που είχαμε ελπίσει ότι ο εμβολιασμός θα μπορούσε να μας δώσει πίσω τη ζωή που ξέραμε προ πανδημίας, ενέσκηψε η παραλλαγή Ομικρον. Και η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια κορυφώθηκαν.

Οσο και αν σε ανθρώπινο επίπεδο είναι απολύτως κατανοητή η ανάγκη μας για μια αχτίδα ελπίδας, για λίγη σιγουριά ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, προς το παρόν πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή. Και να εκτιμήσουμε την αξία της επιστημονικής αβεβαιότητας. Να εμπιστευθούμε δηλαδή τους επιστήμονες εκείνους που μας λένε ότι δεν μπορούν να αποφανθούν ακόμη για τις ιδιαιτερότητες της νέας παραλλαγής. Οτι δεν θέλουν να μιλήσουν βασιζόμενοι στις πρώτες ενδείξεις, αλλά αναζητούν πυρετωδώς αποδείξεις. Γιατί καλός δεν είναι ο επιστήμονας που (λέει ότι) τα ξέρει όλα, αλλά εκείνος που γνωρίζει το μέγεθος της άγνοιάς του και αναμετράται με αυτό. Για το καλό όλων μας.

‘Εντυπη έκδοση Το Βήμα