Επιστροφή

O Nίκος Ανδρουλάκης είναι, ασφαλώς, ικανός. Την κρίσιμη στιγμή, όμως, αποδεικνύεται και τυχερός. Για λόγους που αφορούν τον ίδιο: είναι νέος, είναι άφθαρτος, είχε αντιπάλους που αποδείχθηκαν του χεριού του, κατήγαγε μεγάλη και πειστική νίκη. Αλλά και για λόγους που αφορούν το κόμμα του, το ΚΙΝΑΛ, που σύντομα θα το ξαναλέμε ΠΑΣΟΚ.

Ο πρώτος είναι ότι ο βασικός του ανταγωνιστής στον πέραν της Δεξιάς πολιτικό χώρο είναι ένα κόμμα που δυσκολεύεται να απαλλαγεί από τα φαντάσματά του. Δεν το λένε μόνο οι αντίπαλοί του, το λένε και στελέχη του που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, όπως ο Ανδρέας Ξανθός και ο Νίκος Φίλης. Το λέει κι ένας «υπεράνω υποψίας» διανοούμενος, που ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να τον «εκφράζει σε πολλά», ο Σωτήρης Βαλντέν. «Η μετωπική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση σε όλα περίπου τα ζητήματα, με προσωπική στοχοποίηση του Μητσοτάκη και με καταφανείς υπερβολές και ένα ακραία εριστικό ύφος», έγραφε πριν από μερικές εβδομάδες στην Εποχή, «υποβαθμίζει το επίπεδο της δημοκρατίας, συσκοτίζει τα πραγματικά ζητήματα και επενδύει στο θυμικό, ακόμη και στην ανωριμότητα των πολιτών, όχι στην κρίση τους».

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το ΚΙΝΑΛ δεν έχει αντίπαλο σε ένα πεδίο που αποκτά κεντρική σημασία σε όλο τον κόσμο: την οικολογία. «Σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, οι σοσιαλδημοκράτες δέχονται ισχυρό ανταγωνισμό από τα πράσινα κόμματα και ταυτοχρόνως πιέσεις από κοινωνικά στρώματα που αρνούνται να πληρώσουν το κόστος της πράσινης μετάβασης», λέει στην El País ο Πασκάλ Ντελουίτ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης, τα οικολογικά κόμματα στην Ελλάδα δεν ευδοκίμησαν.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο Ανδρουλάκης αναλαμβάνει την ηγεσία της Κεντροαριστεράς σε μια εποχή που ο χώρος αυτός επιστρέφει δικαιωμένος. «Η πανδημία και η οικολογική κρίση ανοίγουν νέους ορίζοντες για τη σοσιαλδημοκρατία», δηλώνει στην ισπανική εφημερίδα ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, επισημαίνοντας ότι στο δικό της οπλοστάσιο κατέφυγαν ακόμη και οι πιο φιλελεύθερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να βρουν λύσεις. «Μια ιδεολογία λοιπόν που πολλοί θεωρούσαν ότι πνέει τα λοίσθια ανακτά ζωή, ορμή και επικαιρότητα».

Για να μεταφραστούν αυτά τα αισθήματα και σε ψήφους, θα πρέπει να μην προδοθούν οι προσδοκίες των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά και όλων εκείνων που βλέπουν με συμπάθεια αυτό το εγχείρημα. Ο νέος αρχηγός ξέρει τι δεν πρέπει να κάνει: δεν πρέπει να καταφύγει σε ξύλινη γλώσσα, λαϊκισμούς και εύκολες υποσχέσεις, σε αυτά είναι μάστορας ο Τσίπρας. Οσο για το τι πρέπει να κάνει, πώς πρέπει να χειριστεί τους ανθρώπους που νιώθουν ξεχασμένοι, προδομένοι, απογοητευμένοι, είναι κι εδώ τυχερός. Αρκεί να δανειστεί μια λέξη-κλειδί από τη νικηφόρα εκστρατεία των γερμανών σοσιαλδημοκρατών: σεβασμός.