Συχνότατο φαινόμενο στον τόπο μας ―δε θα διαφωνήσετε, νομίζω― οι εξεγερμένοι κήνσορες του δημόσιου βίου, αυτοί που εφορμούν στα «καυτά» ζητήματα της επικαιρότητας με τη βεβαιότητα του κατόχου της εξ αποκαλύψεως αλήθειας, με το ύφος εκείνου που δικαιούται αλλά και υποχρεούται να κρίνει τους πάντες και τα πάντα.

Άμωμοι και άσπιλοι, παντεπόπτες και παντογνώστες, παριστάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη τους «λιθοβόλους».

Δίκην τιμητών της αρχαίας Ρώμης σπεύδουν να εκφράσουν την οργή τους και να ρίξουν το ανάθεμα στους άλλους, στους αποτυχόντες και αμαρτήσαντες.

Βεβαίως, αυτοί οι δήθεν φρουροί της πολιτικής αρετής και της ηθικής τάξης αγνοούν τους λόγους ανθρώπων πραγματικά σπουδαίων, όπως ο Μάριος Πλωρίτης, που έγραφε το Μάρτιο του 1967, σε μια επιστολή του που είχε ως αποδέκτη την εφημερίδα «Μεσημβρινή», τα εξής:

«Αμφίστομος μάχαιρα, ο δημόσιος έλεγχος! Γιατί το κύρος, η δραστικότητα και οι συνέπειές του εξαρτώνται τόσο από το ποιόν του ελεγχόμενου όσο και από το ποιόν και τα επιχειρήματα του ελέγχοντος: όταν τα δεύτερα είναι έωλα, ο έλεγχος αναστρέφει και θρυμματίζει του ελέγχοντος την κεφαλήν…»

Headlines