Ο εικαστικός Νίκος Λαγός μιλάει για την έκθεση «Skulls & Hearts» που παρουσιάζεται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη

H Γκαλερί Ζουμπουλάκη εγκαινιάζει τη νέα ατομική έκθεση του Νίκου Λαγού, με τίτλο «Skulls & Hearts» την Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2021.

Ο πυκνός και περίπλοκος κόσμος του Νίκου Λαγού απλώνεται εκ νέου στους καμβάδες της νέας σειράς (Νεκροκεφαλές & Καρδιές). Αυτή τη φορά, τα γεμάτα σύμβολα, χρώματα, εικόνες και νοήματα, γνώριμα έργα του, συνυπάρχουν με πιο λιτής γραφής έργα. Σε αυτά μοιάζει να αποκωδικοποιούνται λεπτομέρειες που χάνονται στην πυκνότητα των υπόλοιπων έργων, σαν ο καλλιτέχνης και ο θεατής να προσπαθούν να εντοπίσουν και να απομονώσουν κάτι που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Αλλά και στα πιο σύνθετα έργα, το χρώμα κυριαρχεί και οι πολύ μικρές λεπτομέρειες προηγούμενης δουλειάς, μεγεθύνονται σταδιακά και παλεύουν να κυριαρχήσουν έναντι άλλων. Οι Νεκροκεφαλές και οι Καρδιές υπερισχύουν, παραπέμποντας στη σημασία συμβόλων που χρησιμοποιούνται για να ορίσουν πρωταρχικής σημασίας ανθρώπινες έννοιες.

Μιλήστε μας λίγο για τη νέα σας ατομική έκθεση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Τι θα δούμε εκεί;

Η έκθεση τιτλοφορείται Skulls and Hearts. Θα δείτε, λοιπόν, έργα μεγάλων αλλά και μικρότερων διαστάσεων με Νεκροκεφαλές και Καρδιές, θα δείτε λουλούδια και σφαίρες, αιδοία και φαλλούς, χρωμοσώματα και σκελετούς, δέντρα και κρεμάλες και πολύ χρώμα. Η καινούργια μου δουλειά, αν και τεχνικά έχει συνέχεια απο την της προηγούμενη, έχει κάνει ένα άνοιγμα προς την αφαίρεση. Έτσι, ναι μεν θα βρείτε τα γνώριμα πυκνοκατοικημένα έργα, θα τους δείτε όμως να συνδιαλέγονται και να αλληλοσυμπληρώνουν, να υποστηρίζουν ή να έρχονται σε ρήξη, με άλλα πιο αφαιρετικά. Παρ’ όλο που φαινομενικά οι διαφορές και οι αντιθέσεις είναι ευδιάκριτες, το κάθε έργο, αν και έχει σαφώς τη δική του υπόσταση και σημασία, αποτελεί και μέρος ενός ευρύτερου συνολικού αφηγήματος.

Γιατί νεκροκεφαλές και καρδιές; Τι συμβολίζουν για σας και το έργο σας;

Η ζωγραφική μου είναι κυρίως βιωματική και, αν και το δίπολο έρωτας και θάνατος με απασχολούσε πάντα, οι καταστάσεις που βίωνα το συγκεκριμένο διάστημα είναι αυτές που με οδήγησαν από κάτι αφηρημένα υπαρξιακό στη συστηματική επανάληψη αυτών των μοτίβων και, μέσα από αυτή, στην αναζήτηση μιας συμφιλίωσης με εκείνα τα στοιχεία που είναι ταυτόχρονα η πηγή του πόνου και της απόλαυσης. Ο έρωτας και ο θάνατος βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό στη ζωή μου. Τα αντικρουόμενα συναισθήματα είναι κάτι που χαρακτηρίζει τη δουλειά μου όπως και τον ψυχισμό μου. Η ζωγραφική είναι ο δικός μου τρόπος να συμφιλιωθώ με την ύπαρξη τους και το δράμα που προκαλούν και να τα μετασχηματίσω δημιουργικά.

Ποιους προβληματισμούς θίγουν;

Όπως προδίδει και ο τίτλος της έκθεσης, υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του έρωτα και του θανάτου και ο τρόπος αυτά τα δύο δίνουν νόημα στην ύπαρξη μας, που μας συγκινούν, που μας ταρακουνάνε, που μας οδηγούν στην υπέρβαση. Η ερωτική έλξη και η απόρριψη, η σεξουαλική επιθυμία και ο ευνουχισμός, η καταπίεση και η επανάσταση, η ελπίδα και ο φόβος, ο πόνος και η έκσταση, η αναζήτηση μιας ισορροπίας ή η αναζήτηση της αποδοχής ότι αυτή η ισορροπία δεν υπάρχει.

Τι μήνυμα θα θέλατε να φτάσει  στον κόσμο μέσα από τη δουλειά σας;

Δεν ψάχνω να δώσω κάποιο μήνυμα για να περάσω στον κόσμο μέσα από τη δουλειά μου. Δεν πιστεύω ότι κατέχω κάποια υπέρτατη αλήθεια για να τη μοιραστώ. Η ζωγραφική μού βγαίνει σαν ανάγκη έκφρασης του ψυχισμού μου. Αν κάτι θα μου έδινε μεγάλη ικανοποίηση και χαρά είναι, μέσα από αυτή, κάποιοι άνθρωποι να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι, να αναγνωρίσουν στα έργα μου κάποιο κομμάτι του εαυτού τους, να ταυτιστούν ή να εκπλαγούν με το πώς εκφράζεται εικαστικά κάτι που έχουν βιώσει κι οι ίδιοι στο πετσί τους. Πιστεύω ότι η ταύτιση μέσα από την τέχνη, οποιαδήποτε τέχνη, είναι ένα είδος ανακούφισης και λύτρωσης.

Πώς είναι το εικαστικό τοπίο μέσα στην πανδημία και μετά από δύο καραντίνες;

Το εικαστικό τοπίο έχει αλλάξει, όπως και πολλά από τα δεδομένα που ξέραμε μέχρι τώρα. Κατ΄αρχάς δημιουργήθηκαν πολλά έργα τέχνης με αναφορές στην πανδημία και πολλοί δημιουργοί εμπνεύστηκαν και εργάστηκαν με γνώμονα τη νέα πραγματικότητα, οπότε θα μπορούσα να κάνω λόγο ακόμα και για μια νέα αισθητική της πανδημίας. Ωστόσο, εγώ θα ήθελα να σταθώ στην ετοιμότητα των ανθρώπων της τέχνης να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο και, μέσα από διαδικτυακές εκδηλώσεις, εκθέσεις, σεμινάρια και κάθε είδους δρώμενα, να μην απομονωθούν από την κοινωνία, αλλά να σταθούν δίπλα της και να προσφέρουν ψηφιακή πρόσβαση σε όλους σε μια εποχή που η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά βαθιά ανάγκη. Βέβαια, αυτό συνεπάγεται μια κάπως παραμορφωμένη οπτική της ζωγραφικής, αυτή δια μέσου μιας οθόνης και της απομόνωσης του σπιτιού και όχι αυτό ενός ζωντανού κοινωνικού θεάματος και βιώματος. Αυτή η στροφή στο διαδίκτυο θεωρώ πως οδήγησε σε μια περαιτέρω παγκοσμιοποίηση του χώρου της τέχνης και ότι αυτή η ψηφιακή προσβασιμότητα ήρθε για να μείνει με ό,τι αυτό συνεπάγεται.