Αν οι καταγραφές των αιτιών των θανάτων των ανθρώπων ήταν αναλυτικές κι ειλικρινείς, θα έγραφαν τις αδυναμίες και τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που λίγο – πολύ όλοι έχουμε, όσο αισθανόμαστε δυνατοί και άτρωτοι. Αρα καλύτερα που δεν τις γράφουν.

Υπάρχουν, όμως, μερικοί άνθρωποι εκεί έξω που διεκδίκησαν και πέτυχαν να είναι τόσο επιδραστικοί, να έχουν τόσο συγκεκριμένη θέση στη λαϊκή κουλτούρα, που είναι κάπως αδύνατο, στη συγκυρία που ζούμε, να αποφύγεις τον απολογισμό. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που το αποτύπωμά τους ξεπέρναγε την ίδια την προσωπική ανθρώπινη υπόστασή τους, που άγνωστος κόσμος τους θεωρούσε «δικούς τους», έδιναν φωνή στις σκέψεις τους και τις έπλαθαν ταυτόχρονα.

Καλώς ή κακώς (ή ίσως να μην έχει σημασία πια), ο Γιώργος Τράγκας ήταν ένας από αυτούς.

Ο Τράγκας κατέληξε τα ξημερώματα της Τρίτης στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Σωτηρία, όπου νοσηλευόταν διασωληνωμένος επί 10 μέρες με κοροναϊό. Οι γιατροί έδωσαν μάχη για να τον κρατήσουν στη ζωή, αυτή τη μάχη που δίνουν για δεκάδες συνανθρώπους μας κάθε μέρα και χιλιάδες τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν. Δεν τα κατάφεραν. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία, ενώ ήταν εξαρχής βεβαρημένη από τα υποκείμενα νοσήματα, από τα οποία, όπως είναι γνωστό, έπασχε.

Θα περίμενε κανείς ότι ένας άνθρωπος που εδώ και χρόνια αντιμετώπιζε ταλαιπωρίες με την υγεία του αλλά παρ’ όλα αυτά είχε μια άνετη ζωή, εργαζόταν, έκανε σχέδια για το μέλλον, θα είχε αποκτήσει ακλόνητη εμπιστοσύνη στα επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας. Θα είχε υποσυνείδητα έστω αντιληφθεί ότι χωρίς την επιστήμη, χωρίς τις παρεμβάσεις και συμβουλές των γιατρών του, η φυσική εξέλιξη των νοσημάτων του θα ήταν πολύ πιο σκληρή, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους αγαπημένους του ανθρώπους, τον πόνο και το πένθος των οποίων σήμερα δεν θα ήθελε κανείς μας να βιώσει.

Ο Γιώργος Τράγκας, ωστόσο, έδειξε περισσότερη πίστη στο δόγμα που κήρυττε στο αφοσιωμένο κοινό του τις τελευταίες δεκαετίες. Ενα δόγμα με μια αρχή που έπρεπε να ακολουθείται απαρέγκλιτα και να εφαρμόζεται σε οτιδήποτε αφορά τον δημόσιο βίο. Το δόγμα της καχυποψίας.

«Βρώμικο κόλπο η πανδημία»

Αμετακίνητος από την άποψη πως ό,τι έρχεται «απ’ έξω», από τις κυβερνήσεις και τις πάσης φύσεως «ελίτ», πρέπει να αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ο Τράγκας έλεγε στον κόσμο, και απεδείχθη ότι το πίστευε κιόλας, ότι η πανδημία είναι ένα βρώμικο κόλπο. «Αποτινάξτε τον ιό της φοβίας», έλεγε χαρακτηριστικά πέρυσι σε μία από τις εκπομπές του, επιμένοντας ότι «ο Covid-19 είναι ανύπαρκτος, όπως λένε κορυφαίοι επιστήμονες, σβήνει και μας εγκαταλείπει, όπως προηγούμενες γρίπες». «Κάθε χρόνο έχουμε ιούς, ποτέ δεν σταμάτησε η ζωή μας», συνέχιζε, καταλήγοντας πως «οι επιχορηγούμενοι από τις πολυεθνικές, από τις φαρμακοβιομηχανίες, μας υποχρέωσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μας υποχρέωσαν να παραμορφωθούμε. Να σκεπάσουμε τα πρόσωπά μας». Δεν είναι τυχαίο ίσως ότι κι ο Βασίλης Λεβέντης, ένα πολιτικό και μιντιακό «προϊόν» της ίδιας εποχής, που επέζησε από τη δική του σοβαρή νόσηση από τον κοροναϊό, μεταχειριζόταν πριν κολλήσει παρεμφερή επιχειρήματα περί άρνησης του εμβολιασμού ως «αντίσταση στην εξουσία» και παρομοιώσεις με τον Χίτλερ.

Οπως αφηγήθηκε χθες ο προσωπικός γιατρός του Τράγκα, ο ίδιος είχε προσπαθήσει να τον πείσει να εμβολιαστεί, αλλά θεωρούσε ότι θα το περάσει σαν γρίπη κι αφότου νόσησε τον ρώτησε μόνο αν πρέπει να πάρει θεραπεία με μονοκλωνικά. Ο γιατρός του, συντετριμμένος, όπως είναι ανθρωπίνως φυσικό, ζήτησε να γίνει το παράδειγμά του ένα μήνυμα για τους ανθρώπους που δεν έχουν πειστεί να κάνουν το εμβόλιο. Δηλαδή και για το ακροατήριό του.

Ομως, όπως είπαμε και παραπάνω, ο Τράγκας ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που, καλώς ή κακώς, έδιναν φωνή σε μύχιες σκέψεις και, ταυτοχρόνως, επηρέαζαν συνειδήσεις. Το δόγμα της καχυποψίας, του οποίου ήταν ο απόλυτος αρχιερέας, θα γίνει, μάλλον, δυστυχώς, και το περιτύλιγμα της διαχείρισης του πένθους των οπαδών του. Ο άνθρωπος Τράγκας ωστόσο, ο σύζυγος, ο πατέρας, δεν θα είναι πια εδώ.

Headlines