Τα στοιχήματα του ΚΙΝΑΛ

New kid on the block; Ή περσινά ξινά σταφύλια; Για τον σεμνό Νίκο Ανδρουλάκη μόλις άρχισαν τα δύσκολα. Κι αυτά εκτείνονται σε τρία επίπεδα.

Το πρώτο έχει να κάνει με τη σύνθεση των ρευμάτων και των ομάδων του χώρου του. Το ΚΙΝΑΛ, πολλοί ξεχνούν, είναι πάνω απ’ όλα μια συνομοσπονδία με κορμό το ΠΑΣΟΚ – το πιο μοιραίο κόμμα της Μεταπολίτευσης. Κυρίως είναι μια δύναμη που το 2022 κλείνει δέκα χρόνια διαρκούς αποδρομής. Πλήρωσε πως ήταν το πιο κοντινό λαϊκό μαζικό κόμμα στον απλό πολίτη και άρα το πιο ανοιχτό σε συνδιαμορφώσεις, κρίσεις και κριτικές. Πλήρωσε πως από ένα σημείο και μετά παραδόθηκε σε μια ιδιότυπη σύμφυση: να ασκεί δεξιά πολιτική ως παρακολούθημα του Τρίτου Δρόμου και των μεταλλάξεών του: του Σρέντερ (Ατζέντα 2010), του Μπλερ («Νέοι» Εργατικοί), του Ντ’ Αλέμα που βρέθηκε να συναινεί στον βομβαρδισμό της Σερβίας, του Ζοσπέν του 35ώρου. Από δύναμη διεύρυνσης του πλούτου και ενίσχυσης της κοινωνικής κινητικότητας έγινε δύναμη λιτότητας και κυνισμού. Αυτά πληρώθηκαν με το κάδρο του Καστελλόριζου, με το σοκ των μεσαίων, με τον ΕΝΦΙΑ ή με τα μεσοπρόθεσμα. Η σύνθεση του Ανδρουλάκη θα περνά από το νέο δικό του σχέδιο που θα εντάσσει εκ νέου όλες τις δυνάμεις που θέλουν ένα ΠΑΣΟΚ, μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας προσαρμοσμένης στα νέα θέματα της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου.

Το δεύτερο επίπεδο έχει σχέση με το πώς θα κινηθεί ώστε να βρει ή να ανακτήσει μια ελκυστική αυτονομία. Ως τρίτο και μικρό κόμμα αυτό δεν θα είναι εύκολο, αφού οι δύο πόλοι είναι εδώ και το περιμένουν στη γωνία. Πολύ περισσότερο σήμερα, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις παλινωδίες του χώρου, είναι το πιο πειστικό παράδειγμα συνάντησης σοσιαλδημοκρατών και μιας μερίδας της νέας Αριστεράς. Πολύ περισσότερο επίσης επειδή η κυβερνητική πολιτική γίνεται σταδιακά ο καλύτερος χορηγός ενός αντιδεξιού μετώπου που μόνον ο Τσίπρας μπορεί να ηγηθεί – ένα μέτωπο που μπορεί να οριστικοποιήσει τον νέο δικομματισμό και όχι έναν καχεκτικό δικομματισμό του ενάμιση κόμματος.

Το τρίτο επίπεδο της δοκιμασίας, στοιχήματος Ανδρουλάκη έχει σχέση με κάτι που δεν υπογραμμίστηκε ακόμη: ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη ήταν ο πιο αντισυστημικός υποψήφιος και τελικά είναι αρχηγός σε ένα συστημικό κόμμα. Δεν προήλθε από τζάκι ή οικογένεια με αυτόματα χρυσόβουλα ιδιοκτησίας. Κι αυτός σήμερα, και εδώ είναι το ενδιαφέρον, είναι ο πρώτος πολιτικός μετά τον Αλ. Τσίπρα που έχει γεννηθεί όταν ήδη το ΠΑΣΟΚ ήταν εξουσία, όταν ένα επίπεδο ευμάρειας ήταν κεκτημένο, όταν η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία είχε ήδη στερεωθεί κατόπιν βέβαια και των μαζικών λαϊκών αγώνων. Γαλουχήθηκε δε σε ένα φοιτητικό κίνημα που ούτε καν ΕΦΕΕ δεν μπορούσε (ή δε ήθελε) να επανασυγκροτήσει αλλά και μεγάλωσε σε μια εποχή που η Πολιτική είχε ήδη περάσει από τα χέρια των μάγων στα χέρια των διαχειριστών. Το να πείσει θα είναι ακόμη δυσκολότερο αφού η εποχή δεν προσφέρεται για βερμπαλισμούς.

Ολες οι δημοσκοπήσεις και οι σοβαρές μετρήσεις δείχνουν έναν κόσμο κουρασμένο που διψάει για απαντήσεις και όχι για μπαλκόνια Περόν. Εδώ οι δυσκολίες του Ανδρουλάκη, συναντούν τις δυσκολίες του Τσίπρα. Και οι δύο πρέπει να πείσουν πως μπορούν πέραν του να περιγράφουν το καράβι, να το πλοηγήσουν. Σε μια εποχή που οι 20άρηδες δεν έχουν πιάσει έντυπη εφημερίδα στα χέρια τους και που μεγάλο μέρος των νέων είναι οριστικά έξω αφού εδώ δύσκολα θα μπορούσε να διατηρήσει όσα τους παραδόθηκαν. Καλή του δύναμη όπως και να ‘χει.