Η Ρηνιώ Κυριαζή μιλάει για τους δικούς της «Ελεύθερους Πολιορκημένους»

Η Ρηνιώ Κυριαζή πειραματίζεται, με σύμμαχό της τη μουσική του Νίκου Βελιώτη, πάνω στο ποίημα του Διονυσίου Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία και πήρε παράταση για στο Θέατρο Φούρνος.

Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι – αυθύπαρκτα λουλούδια που συνθέτουν ένα ποιητικό αριστούργημα γεμάτο ρωγμές από όπου ξεπηδάει η ψυχή του ποιητή και μας οδηγεί στα ουσιώδη της ύπαρξης. Το αλωνάκι, η πεταλούδα, το σκουληκάκι, η μάνα, ο πολεμιστής, η απόφαση, η αγάπη για ζωή, η ανάγκη για ελευθερία.

Ο μικρός τόπος, η μικρή κίνηση, η προσωπική στάση, νοηματοδοτούν το πέρασμά μας, υμνούν το εφήμερο, διαμορφώνουν το όλον.

Η Ρηνιώ Κυριαζή έγραψε στο in.gr για το αριστούργημα του Σολωμού:

Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου. Θυμάμαι σαν μέσα σε όνειρο, αυτόν τον στίχο γραμμένο στο τέλος μιας μεγάλης σκάλας του δημοτικού σχολείου. Πρόβαλε αγέρωχος, ακατανόητος, ίσως και τρομακτικός. Δεν ήξερα ότι ήταν του Διονυσίου  Σολωμού ούτε ότι ανήκε στους Ελεύθερους Πολιορκημένους.

Στην παράστασή μας, ανάμεσα σε άλλους σκόρπιους στίχους κι αυτός. Και πάλι αγέρωχος, με άλλον τρόπο τώρα τρομακτικός και ακατανόητος. Η παράστασή μας έχει την ανάγκη να αναδείξει τα ερείπια του σύγχρονου ελληνισμού που δεν ενδιαφέρεται ίσως για τα αριστουργήματά του. Τα κουβαλάει θραυσματικά, σαν σκόρπιους στίχους μέσα στο κεφάλι μας.

Σαν κομματάκια αρχαίων αγαλμάτων μέσα στην άσφαλτο. Είχα την ανάγκη να ασχοληθώ με αυτά αναζητώντας το νόημα του Εορτασμού του 1821. Ήταν και είναι μια μεγάλη διαδρομή. Ξεκινήσαμε με την ηχογράφηση του έργου για την Ελληνική Ραδιοφωνία, το παρουσιάσαμε στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων και τώρα στο θέατρο Φούρνος.

Η μουσική του Νίκου Βελιώτη δεν καλύπτει τα κενά του αποσπασματικού έργου, αντίθετα τα αναδεικνύει. Όπως με είχε συμβουλέψει κάποτε ο Στυλιανός Αλεξίου, θα ήταν λάθος κάποιος να αγωνιά για μια γραμμική συνέχεια. Πρόκειται για αυθύπαρκτα αριστουργήματα, μοναδικά τραγούδια. Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, κατά τον ίδιο τον Σολωμό, θα μείνουν απόσπασμα. Κατά τον Στέφανο Ροζάνη πρόκειται για έναν ιστό αράχνης, όπου μέσα του έχουμε την τύχη να ηχούμε και να συνηχούμε με την Ειρήνη Κουμπαρούλη, τον Μιχάλη Κουτσκουδή, την Αρετή Πολυμενίδη, κινούμενοι στα τοπία της Άλκηστης Πολυχρόνη και της Στέβης Κουστοθανάση.