Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που πέτυχε στις προεδρικές εκλογές ο Γκαμπριέλ Μπόριτς, ο νέος πρόεδρος της χώρας, που κέρδισε καθαρά στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Είναι νέος, δεν προέρχεται από κάποιο από τα μεγάλα κόμματα, αλλά οι ψηφοφόροι ενός μεγάλου αριστερού συνασπισμού τον προτίμησαν στις προκριματικές εκλογές, έχει περάσει από μεγάλα κινήματα και μπορεί να μιλήσει στη νεολαία.

Κυρίως έρχεται να εκπροσωπήσει μια κοινωνία που ζητά δικαιοσύνη και θέλει να απαλλαγεί από την κληρονομιά της δικτατορίας του Πινοσέτ, είτε πρόκειται για το Σύνταγμα είτε για μια αντίληψη της οικονομίας που γεννά διαρκώς ανισότητες.

Το κατάφερε αυτό ο Μπόριτς πατώντας πάνω σε ένα μεγάλο κίνημα, αυτό του 2019, μια πραγματική λαϊκή εξέγερση που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία για τις αυξήσεις στα μέσα μεταφοράς για να καταφέρει στο τέλος να ξεκινήσει διαδικασία για διαμόρφωση νέου συντάγματος στη χώρα.

Οι συμβολισμοί προφανώς περισσεύουν, εάν αναλογιστούμε τι σημαίνει το γεγονός ότι σε μια χώρα με την ιστορία της Χιλής εκλέγεται ένας αριστερός πρόεδρος.

Η σκέψη πηγαίνει στον Σαλβαδόρ Αλιέντε που επέλεξε να μείνει μέχρι τέλους στο προεδρικό μέγαρο που δεχόταν βομβαρδισμό εκείνη τη μαύρη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 και όλους εκείνους που βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν από τη δικτατορία του Πινοσέτ και αισθάνεται κανείς ότι μέσα από μια νέα γενιά η ελπίδα μπορεί να πάρει εκδίκηση.

Προφανώς και τα πράγματα δεν είναι εύκολα για τον νέο πρόεδρο, παρότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας και επιπλέον παράλληλα προχωράει η διαδικασία για τη διαμόρφωση του νέου Συντάγματος της Χιλής.

Τα τελευταία χρόνια η εμπειρία από διάφορα πειράματα «αριστερής διακυβέρνησης» είναι από αντιφατική έως και τραγική (ιδίως εάν συνυπολογίσουμε την ελληνική περίπτωση).

Όμως, φαίνεται σαφώς πώς οι κοινωνίες αναζητούν πολιτικές λύσεις που να εκπροσωπούν τη δημοκρατία, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, την αναδιανομή και την αλληλεγγύη και κοιτάζουν με ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία όσους πιστεύουν ότι η αγορά είναι η λύση για όλα τα προβλήματα.

Headlines