Ινδία – Η χώρα όπου οι νοικοκυρές αυτοκτονούν

Είτε για οικονομικούς κυρίως, είτε για κοινωνικούς και οικογενειακούς λόγους -όπως αναφέρουν οι αρμόδιες αρχές- οι αυτοκτονίες «θερίζουν» στην Ινδία.

Μόνο μέσα στο 2020, 153.052 Ινδοί και Ινδές έθεσαν τέλος στη ζωή τους: περίπου 3.000 περισσότεροι από όσους συμπατριώτες τους πέθαναν από κοροναϊό το ίδιο διάστημα, στον πρώτο χρόνο της πανδημίας…

Πρόκειται για αύξηση της τάξης του 10% συγκριτικά με το 2019, σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία, που σκιαγραφούν μια σταθερά επιδεινούμενη κατάσταση στην πολυπληθέστερη δημοκρατία στον κόσμο.

Σε διεθνές επίπεδο τα τελευταία χρόνια, η Ινδία διατηρεί τα σχετικά «μαύρα» πρωτεία, με συνηθέστερο τρόπο αυτοκτονιών στα εδάφη της να παραμένει ο απαγχονισμός, ακολουθούμενος από δηλητηριάσεις με φυτοφάρμακα, υπερβολική δόση φαρμάκων και αυτοπυρπολήσεις.

Πηγή: news18.com

Σήμερα, οι Ινδοί αυτόχειρες -κυρίως μεροκαματιάρηδες και χρεοκοπημένοι αγρότες- ισοδυναμούν με το ένα τέταρτο των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών παγκοσμίως.

Οι δε Ινδές που έθεσαν τέλος στη ζωή τους αντιστοιχούν στο 36% σε διεθνές επίπεδο στην ηλικιακή ομάδα 15-39 ετών, καθιστώντας την αυτοχειρία βασική αιτία θανάτου στην χώρα της νότιας Ασίας.

Συνολικά, ο ρυθμός αυτοκτονιών νεαρών κοριτσιών και γυναικών στην Ινδία παραμένει διπλάσιος από αυτόν που καταγράφεται παγκοσμίως.

Πάνω από το 50% εξ αυτών, εν τω μεταξύ, ήταν νοικοκυρές.

Υπολογίζεται ότι κατά μέσο όρο πέρυσι αυτοκτόνησαν 61 την ημέρα ή μία κάθε 25 λεπτά.

Πρακτικά, πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη κατηγορία αυτοχείρων στην Ινδία, μετά τους ημερομίσθιους, αντιστοιχώντας στο 14,6% του συνόλου των αυτοκτονιών που καταγράφηκαν το 2020 στη χώρα.

Πηγή: news18.com

«Ένοχο μυστικό»

Η περσινή χρονιά δεν ήταν, πάντως, εξαίρεση για τις Ινδές νοικοκυρές.

Από το 1997, αφότου η Εθνική Υπηρεσία Εγκληματολογικών Μητρώων (NCRB) άρχισε να συγκεντρώνει στοιχεία για τις αυτοκτονίες με βάση δημογραφικά δεδομένα, περισσότερες από 20.000 έγγαμες υπολογίζεται ότι αυτοκτονούν σε ετήσια βάση.

Όμως ο πραγματικός αριθμός τους εκτιμάται ότι είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, δεδομένου ότι πολλοί συγγενείς τους -πρωτίστως οι σύζυγοί τους- επιχειρούνα να κρύψουν αυτές τις αυτοκτονίες «κάτω από το χαλί».

Πολλώ μάλλον με την ανοχή των αρχών, που λέγεται ότι κάνουν συνήθως τα «στραβά μάτια» στις σχετικές ανεδαφικές αναφορές για θανάτους από ατύχημα, πνιγμό ή πτώση.

Αιτία δεν είναι μόνο η προσπάθεια πολλών οικογενειών να αποφύγουν το κοινωνικό στίγμα, που παραμένει έντονο στην ινδική κοινωνία (ακόμη και για τα μικρά κορίτσια που πέφτουν συχνά-πυκνά θύματα βιασμού, πολλές φορές ομαδικού).

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ο πραγματικός λόγος φέρεται να είναι η ενδημική ενδοοικογενειακή βία, που στις επίσημες μελέτες αναφέρεται απλά ως «οικογενειακά προβλήματα» ή «θέματα που σχετίζονται με το γάμο».

Ακόμη και σε πρόσφατη κυβερνητική μελέτη πάντως, το 30% των ερωτηθέντων γυναικών ανέφεραν ότι έχουν υποστεί βία από τους συζύγους τους.

Στην πραγματικότητα, εκτιμούν ειδικοί, το ποσοστό είναι πολλαπλάσιο στην ασιατική χώρα, όπου τα περισσότερα κορίτσια παντρεύονται από τα 18 (τη νόμιμη ηλικία για γάμο), κυρίως με προξενιό και με μετέπειτα πλήρη οικονομική εξάρτηση από τους συζύγους.

Το πρόβλημα δεν εξαλείφεται καν στις τάξεις των γυναικών που έχουν εξασφαλίσει μορφωτικό επίπεδο και μία θέση εργασίας, καθώς το διαζύγιο δεν αποτελεί καν επιλογή στις περισσότερες κοινότητες στην Ινδία.

Το αποτέλεσμα, τονίζουν ειδικοί, είναι πολλές γυναίκες να παγιδεύονται σε κακούς γάμους, σε μια διαιωνιζόμενη δυστυχία.

Και δη, σε μία χώρα όπου σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας παραμένει αποκομμένο από την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και η ψυχολογική στήριξη παραμένει ταμπού ή απρόσιτη πολυτέλεια για τους πιο ευάλωτους και πιο αδύναμους.

Πανδημικό… «λάδι στη φωτιά»

Ειδικοί ψυχολόγοι -όπως η Σαντάι Σίνχα, με έδρα την Μπανγκαλόρ και τριετή προϋπηρεσία σε κρατικό ψυχιατρείο στη Βομβάη- επισημαίνουν ότι, προ κοροναϊού, οι υπαίθριες αγορές αποτέλεσαν για πολλές Ινδές νοικοκυρές μια ευκαιρία για την άτυπη συγκρότηση ομάδων αλληλοϋποστήριξης, σε αναζήτηση προσωρινού διεξόδου.

Η πανδημία ωστόσο όχι μόνο τους στέρησε αυτή την ευκαιρία, αλλά τις εγκλώβισε τελικά στο σπίτι με τους κακοποιητές τους, φέρνοντας πολλές αντιμέτωπες με ένα μόνιμο αδιέξοδο και εξωθώντας, τελικά, πολλές στην αυτοχειρία.

Σήμερα, πολλοί εξειδικευμένοι επιστήμονες αμφισβητούν ανοιχτά την -ούτως ή άλλως δραματική- έκταση του προβλήματος, που παρουσιάζουν οι αρμόδιες ινδικές αρχές.

Κατά τον ψυχίατρο Δρ Σούμιτρα Πατάρι, αρκεί μια ματιά σε σχετικές διεθνείς μελέτες στην ιατρική επιθεώρηση The Lancet ή στη Million Death Study για να αντιληφθεί κανείς ότι οι επίσημες εκτιμήσεις στην Ινδία υπολείπονται της πραγματικότητας κατά 30% έως και 100%.

Συνεπώς, αναφέρει στο BBC, εάν το 2020 καταγράφηκαν πάνω από 150.000 αυτοκτονίες, οι απόπειρες αυτοκτονίες κυμάνθηκαν «μεταξύ 600 χιλιάδων και έξι εκατομμυρίων».

Αλλαγή «σελίδας»;

Μέχρι και το 2017, η αυτοκτονία θεωρείτο ποινικό αδίκημα στην Ινδία και για κάθε απόπειρα προβλεπόταν ποινή φυλάκισης ενός έτους, επιβολή προστίμου ή και τα δύο.

Όμως ο Νόμος περί Ψυχικής Υγείας, που θεσπίστηκε έκτοτε, παραμένει εξαιρετικά ασαφής και η εφαρμογή του κρίνεται ανεπαρκής, σε μια χώρα όπου το εθνικό σύστημα «νοσούσε» σοβαρά πριν καν την επέλαση της COVID-19.

Η ινδική κυβέρνηση τώρα διακηρύττει ότι καταστρώνει μια νέα εθνική στρατηγική έναντι των αυτοκτονιών, εστιάζοντας στην πρόληψη, στην ψυχολογική στήριξη και στους υφιστάμενους παράγοντες κινδύνου.

Η νομική αμφισημία ως προς την ποινική τιμωρία της αυτοκτονίας και η έλλειψη ολιστικής προσέγγισης «αποτελούν μείζονα εμπόδια», επισημαίνουν οι συντάκτες της πρόσφατης σχετικής μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Lancet.

Με ρεαλιστική διάθεση, οι ειδικοί τονίζουν ότι θα χρειαστούν χρόνια ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης των αρχών, καθώς και της ινδικής κοινής γνώμης στο θέμα.

Μία καλή αρχή, τονίζει με καυστική διάθεση ο Δρ. Πατάρι, θα ήταν η βελτίωση της ποιότητας των επίσημων στοιχείων…