Ανδρουλάκης Vs Τσίπρα

Ο ένας έχει γεννηθεί το 1974, τέσσερις μόλις ημέρες αφότου το αεροπλάνο με επιβάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή προσγειώθηκε στην Ελλάδα. Ο άλλος είναι πέντε χρόνια μικρότερός του, έζησε σε ηλικία δύο ετών την Αλλαγή του 1981. Ο πρώτος έγινε αρχηγός του ΣΥΝ στα 34 του, ο δεύτερος εξελέγη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στα 42 του. Ο μεν αριστερός, ο δε σοσιαλδημοκράτης – και οι δύο Παναθηναϊκοί.

Ανήκουν στην πραγματικότητα στην ίδια γενιά: σ’ αυτή που μεγάλωσε την καλύτερη περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση, που ανδρώθηκε πολιτικά τα χρόνια της ευημερίας, ωστόσο ανέλαβε ευθύνες σε περιόδους κρίσης και πανδημίας, όταν τα πράγματα ούτε έδειχναν ούτε ήταν καλά.

Ο πειρασμός της σύγκρισης ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι μεγάλος – τόσο μεγάλος όσο η ανάγκη ενός πασοκικού ακροατηρίου να βρει τον πράσινο «αντι-Τσίπρα», που θα οδηγήσει την παράταξή του στην ίδια ανατροπή που έκανε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Επιστρέφοντας, επί της ουσίας, στον «κανονικό δικομματισμό» που αποσταθεροποιήθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια.

(Οχι και τόσο) παράλληλες διαδρομές

Μπορεί όμως ο Ανδρουλάκης να χαρακτηριστεί «αντι-Τσίπρας»; Κεντροαριστερά στελέχη που παρακολουθούν την πορεία του από τα χρόνια που βρέθηκε στη νεολαία μέχρι σήμερα θεωρούν πως η σύγκριση πιθανώς αδικεί τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Οντως μέχρι ένα σημείο και οι δύο φαίνονται να έχουν παρόμοιες διαδρομές εντός του κομματικού σωλήνα που επέλεξαν, όμως η διαφορά, διατείνονται, υπάρχει στην εξέλιξή τους. Ο Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε, λένε, την πολιτική συγκυρία και τον θυμό των πολιτών για να πάρει την εξουσία και μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει καμία αυτοκριτική ούτε για τον τρόπο που έγινε κυβέρνηση (πέρα από τις περίφημες αυταπάτες) ούτε για την περίοδο της διακυβέρνησής του. Την ίδια περίοδο ο Ανδρουλάκης είχε επιλέξει να παραμείνει σε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν είχε πια την προοπτική ενός κυβερνητικού κόμματος. Οσο ο Τσίπρας δεν εξελισσόταν, εκείνος μέσα από την Ευρωβουλή απέκτησε εμπειρία «που αν είχε μείνει στην Ελλάδα δεν θα κέρδιζε ποτέ».

Από την άλλη, ο Τσίπρας βούτηξε κατευθείαν στα βαθιά, ευρισκόμενος μέσα σε μικρό χρονικό από αρχηγός ενός κόμματος που με το ζόρι έπαιρνε 5% στις εκλογές, πρωθυπουργός μιας χώρας που δεν είχε ακόμα καταλάβει τι της είχε συμβεί στην οικονομική κρίση. Ο Ανδρουλάκης, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, μοιάζει να έχει περισσότερο χρόνο – και κυρίως, έχει ζήσει τα τελευταία δέκα χρόνια όχι ως μέρος του «παλιού πολιτικού συστήματος» που ήρθε για να τελειώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε όμως ως κομμάτι των δυνάμεων που αναδείχθηκαν την τελευταία δεκαετία.

Μπορεί και οι δύο, στο ξεκίνημά τους, να «δούλεψαν» πάνω στο γεγονός πως είναι άγνωστοι στο ευρύ σώμα των πολιτών-ψηφοφόρων, όμως η διαδρομή Ανδρουλάκη, λόγω πασοκικής καταγωγής, είναι πολύ πιο κοινωνικά γνώριμη από τη διαδρομή Τσίπρα, που είχε διαφορετικό ιδεολογικό πρόσημο. Και από επικοινωνιακής άποψης, εξηγούν οι αναλυτές, το βάπτισμα του Ανδρουλάκη ως «αντι-Τσίπρα» είναι λάθος – κι αυτό γιατί ξεκινάει τη θητεία του στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ ετεροπροσδιοριζόμενος. Ολα τα «αντί-», άλλωστε, τελειώνουν τη στιγμή που έχουν εκπληρώσει τον σκοπό τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η Χαριλάου Τρικούπη δεν θέλει να αναδείξει τις διαφορές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – μάλλον το αντίθετο.

Η μάχη της αντιπολίτευσης

Το λέμε «μάχη» σχεδόν στερεοτυπικά, όμως για το Κίνημα Αλλαγής είναι στην πραγματικότητα μονόδρομος για την επιβίωσή του στο πολιτικό σκηνικό – και όλες οι έρευνες δείχνουν πως οι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων δρουν και ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η λέξη «μάχη», ωστόσο, δεν είναι απαραίτητα κατάλληλη, γιατί προϋποθέτει πόλωση. Κι αυτή τη στιγμή ο Ανδρουλάκης, γνωρίζοντας πως ο Τσίπρας ποντάρει στα οξυμμένα πνεύματα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση, επιδιώκει η δική του παρουσία να θεωρηθεί το επόμενο διάστημα παράγοντας σταθερότητας.

Γι’ αυτό έχει βγάλει ως σύνθημα την ανάγκη για «υπεύθυνη, προγραμματική αντιπολίτευση» και κυρίως γι’ αυτό κρατά χαμηλούς τόνους τόσο ως προς την κριτική του προς την κυβέρνηση όσο και προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Μέσω αυτής της στάσης αναδεικνύεται η διαφορά, καθώς το Κίνημα Αλλαγής θα λειτουργήσει ως «διέξοδος στη διχόνοια και την πόλωση». Αυτό βέβαια, σπεύδουν να τονίσουν οι γνωρίζοντες, δεν σημαίνει πως όταν η κριτική είναι τεκμηριωμένη δεν θα είναι έντονη.

Σε επίπεδο κομματικής βάσης, ήδη από την προεκλογική περίοδο, το επιτελείο Ανδρουλάκη είχε παρατηρήσει πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που τα τελευταία χρόνια ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζονται στις ομιλίες του τότε υποψηφίου – κάποιοι εξ αυτών, λένε, εμφανίστηκαν και στις κάλπες που στήθηκαν δύο συνεχόμενες Κυριακές, και πλέον θεωρούνται εκείνοι που θα κάνουν πρώτοι το βήμα, επιστρέφοντας στο κόμμα που παραδοσιακά τους εξέφραζε.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, δεν φοβούνται μαζικές εκροές προς την Κεντροαριστερά, τόσες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ανατροπή των μεταξύ τους δεδομένων – τουλάχιστον για την ώρα. Φοβούνται ωστόσο το κοινωνικό αποτύπωμα που αφήνει το αυξημένο ποσοστό του ΚΙΝΑΛ στις δημοσκοπήσεις, που μπορεί να είναι η αφορμή μετακινήσεων, ακόμα και από τον χώρο των προοδευτικών ψηφοφόρων που είχαν απομακρυνθεί από τα κοινά από το 2015 και μετά.

Με ή χωρίς την ταμπέλα του «αντι-Τσίπρα».