Δημοκρατία – Μια μεγάλη πράξη εμπιστοσύνης και μια μεγάλη πράξη τόλμης

[…]

Και σήμερα, που οραματιζόμαστε (για ποσοστή φορά στον «ελεύθερο» βίο μας;) την οικοδόμηση μιας πραγματικής Δημοκρατίας, δεν θάπρεπε να ξεχνάμε, άρχοντες και αρχόμενοι, τις απλές αλλά τόσο παραγνωρισμένες αλήθειες που περικλείνει ο μηχανισμός της «νέμεσης»:

Πως ο πόθος της άμετρης επιβολής οδηγεί στην καταστροφική κι αυτοκαταστροφική επιβουλή. Πως η δίψα των «δυνατών» για απεριόριστη δύναμη δίνει ανυποψίαστη δύναμη στους «αδύναμους». Πως ο φόβος που εμπνέει την «ύβρη» ―δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, ο φόβος του λαού― κάνει το λαό επίφοβο. Πως απαραίτητη προϋπόθεση για να δώσει ο λαός την εμπιστοσύνη του στους ταγούς του (όπως πολύ σωστά ζήτησε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός) είναι να νιώσει πως έχουν κι οι ταγοί εμπιστοσύνη στο λαό. Πως, τέλος, η επιβίωση εγκληματικών μηχανισμών, μεθόδων και προσώπων ―κι η ατιμωρησία τους, που ισοδυναμεί μ’ επιβράβευση― δεν θεμελιώνει αλλά ξεθεμελιώνει το κράτος και τους ηγέτες του. Δεν συμβάλλει στη «λήθη» του εγκληματικού παρελθόντος, αλλά στην υποτροπή και στην επανάληψη των εγκλημάτων, που τα ενθαρρύνει η επιείκεια και η ανοχή. Δεν δημιουργεί «ήπιο κλίμα», αλλά κλίμα ατέλειωτης οξύτητας, όπου κυριαρχούν το αίσθημα της ανικανοποίητης δικαιοσύνης και η δίκαιη λαϊκή καχυποψία.

«Η Δημοκρατία ―έλεγε ο Ζαν Ζωρές― είναι μια μεγάλη πράξη εμπιστοσύνης και μια μεγάλη πράξη τόλμης». Ο λαός μας έδειξε πως εμπιστεύεται τους σημερινούς κυβερνήτες του. Ας τον εμπιστευθούν κι αυτοί. Ο λαός έδειξε πως τολμά. Ας τολμήσουν κι αυτοί. Θα είμαστε άδικοι αν δεν παραδεχόμαστε πως τόλμησαν ήδη αρκετά και σπουδαία. Και μπόρεσαν να τα τολμήσουν, μόνο και μόνο επειδή στηρίζονται στην απόλυτη λαϊκή ενότητα και συγκατάθεση. Μα ας τολμήσουν περισσότερο. Ας τολμήσουν εκεί προπάντων όπου η τόλμη σαρώνει τη λαϊκή δυσπιστία κι αποκτά την εμπιστοσύνη αμέριστη.

Είναι ο μόνος τρόπος για ν’ αποφύγει η κυβέρνηση την υπονόμευση του έργου της ―και του τόπου― εκ των ένδον, απ’ τους νοσταλγούς και τα κατάλοιπα της τυραννίας. Είναι ο μόνος τρόπος για ν’ ανεγείρει την αληθινή Δημοκρατία που ευαγγελίζεται και που όλοι λαχταρούμε ― Δημοκρατία θωρακισμένη όχι με τανκς, αλλά με την έκθυμη λαϊκή υποστήριξη. Είναι ο μόνος τρόπος για ν’ αδρανήσει η άτεγκτη Νέμεση της Ιστορίας, που κολάζει όχι μόνο όσους αδικούν «διά πράξεων» αλλά και όσους ανέχονται την αδικία «διά παραλείψεων» και αδρανείας.

*Απόσπασμα από άρθρο του Μάριου Πλωρίτη υπό τον τίτλο «Η Νέμεση», που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής» στις 15 Σεπτεμβρίου 1974.

Ο διανοούμενος Μάριος Πλωρίτης έφυγε από τη ζωή στις 29 Δεκεμβρίου 2006, σε ηλικία 87 ετών.