Γιατί οι κυβερνήσεις τρέχουν και δεν προλαβαίνουν τις πανδημίες;

Κάπου, όχι μόνον η ελληνική, αλλά και οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν υπαιτίως χάσει τον προσανατολισμό τους, για την αντιμετώπιση του μεταλλαγμένου Covid-19, στην μορφή του Όμικρον.

Η υπαιτιότητά τους εντοπίζεται στο ότι δεν εννοούν, έστω και με μεγάλο κόστος στην οικονομική ζωή, ότι κάθε ώρα που περνά, με το μοιρολατρικό «βλέποντας και κάνοντας» (wait and see), δηλαδή με κάθε αναβλητικότητα, άλλο τόσο πολλαπλασιάζεται η καταστροφική εξάπλωση της πανδημίας.

Χωρίς φόβο και πάθος, καιρός είναι πια να το παραδεχτούμε, ότι η αναβλητικότητα των μέτρων πρόληψης της πανδημικής εξάπλωσης οδηγεί στην απέλπιδα προσπάθεια μιας καταστολής του κακού, έστω και με τις πιο αυταρχικές και βάναυσες κυρώσεις. Άρα το αποτέλεσμα συχνά μοιάζει με «μια τρύπα στο νερό»…

Ώρα αυτοκριτικής

Από τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου σταδιοδρομίας είχα αναγάγει σε δόγμα την αντίληψη ότι το καθήκον του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου, ανεξαρτήτως των ιδεοπολιτικών προσανατολισμών κάθε κυβέρνησης, αυτό λοιπόν το καθήκον των εκπροσώπων μοιάζει με πυροβασία ή αναστενάρικο χρέος. Από την άποψη αυτή, ενώ δεν αμφισβητώ το ήθος και την ευπρέπεια του  συμπατριώτη μου ρουμελιώτη κυρίου Γιάννη Οικονόμου, συχνά συμμερίζομαι την αγωνία του, να μπαλώνει τις λόγω ανεπαρκών εξηγήσεων κυβερνητικές ευθύνες και να προσπαθεί να συρράψει τα ασυμάζευτα…

Το κακό ξεκίνησε από την αρχή της κυβερνητικής πορείας του κυρίου Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και της αντίστοιχης πορείας των ομολόγων του της Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και βάλε… Όλες αυτές οι κυβερνήσεις, απέφευγαν συστηματικά τη λήψη λυσιτελών μέτρων πρόληψης της πανδημίας, εν ονόματι του κακώς νοούμενου πολιτικού κόστους, (ψηφοθηρία, διατάραξη της δημοφιλίας, φόβος κοινωνικών διαταραχών και πάνω απ’ όλα καίρια χτυπήματα λόγω της επιδημίας στην οικονομική ζωή κάθε τόπου).

Εάν όμως εξετάσουμε όλες τις παραπάνω, εν αμαρτίαις προφάσεις (πλην του οικονομικού κόστους), τότε τινάζονται στον αέρα, τα οποιαδήποτε ελαφρυντικά των κυβερνητικών ολιγωριών.

Πώς απολογήθηκαν οι ευρωπαίοι, (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης), για την εφαρμογή του συνταγματικού δικαιώματος, του συνέρχεσθαι (διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πορείες), όταν όλες αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν και είναι εστίες καλπάζουσας διασποράς του ιού;

Ήταν άραγε τόσο δύσκολο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υποχρεώσουν πολλούς δικαίως και άλλους τόσους αδικαιολογήτως εξεγερμένους να κάνουν πορείες στα πεζοδρόμια με τα πανό, τα πλακάτ και τα συνθήματα, χωρίς να εκτρέπονται σε πράξεις βίας;

Δεν θα ήταν προτιμότερο, για την αποφυγή της διακομματικής ασυνεννοησίας, να καθιερωνόταν ένας διακομματικός κανόνας άσκησης των συνταγματικών δικαιωμάτων, χωρίς οχλοκρατικές συγκρούσεις, που είναι και μια από τις ακαταμάχητες αιτίες διάδοσης και διασποράς των επιδημιών;

Η υγεία στο βωμό της νυχτερινής ασωτείας

Και σαν να μην αρκούσαν τα στραβά μάτια των κυβερνήσεων της ΕΕ (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης), στα οχλοκρατικά δρώμενα (εν ονόματι του πολιτικού-πελατειακού κόστους) νάτες και οι ατιμώρητες ολονυχτίες, με τα μεταδοτικά των πανδημιών ξέφρενα ανθρώπινα συμπλέγματα. Νάτα λοιπόν τα μυκονιάτικα και άλλα  νησιωτικά μπητς πάρτι, με τις πατείς με πατώ σε ακριβοπληρωμένες συνάξεις.

Νάτες οι μισθώσεις, από τους άρχοντες της νύχτας των πολυτελών επαύλεων στις απρόσιτες παραλίες του «νησιού των ανέμων», για διασκεδάσεις με εισιτήριο της τάξης των 1500 ευρώ.

Το κακό παράδειγμα, ήδη από τις πρώτες ημέρες της επιδημίας, το έδωσε η βοιωτική πόλη του Αλιάρτου με ξέφρενο ομαδικό γλέντι, στο οποίο έδωσε το παρόν όλη η τοπική βουλευτική αλλά και η αυτοδιοικητική ηγεσία.

Εδώ θυμίζουμε, ότι αυτά τα απρόσιτα υπερπολυτελή φρούρια της νυχτερινής αμαρτίας τελούσαν, ενδεχομένως να τελούν ακόμη και τώρα, με την προστασία ιδιωτικής ακριβοπληρωμένης φρουράς. Κάτι δηλαδή σαν τα απρόσιτα λημέρια του βαρώνου του κολομβιανού υποκόσμου Πάμπλο Εσκομπάρ.

Ποιες άραγε ήταν οι μέχρι χτες κυρώσεις, κατά των υπαιτίων και πρωταιτίων αυτής της διαφθοράς, εκτός από κάτι πάμφθηνα πρόστιμα και με καμία ποινική δίωξή τους; Οπωσδήποτε, έτσι όλοι αυτοί οι υπαίτιοι «την έβγαζαν καθαρή»…

Είδαμε ποτέ να επιβάλλεται το μόνο αποτελεσματικό μέτρο του οριστικού σφραγίσματος αυτών των αντικοινωνικών κρυσφύγετων της νυχτερινής ασωτείας, αυτών των εστιών της καλπάζουσας διασποράς του Covid-19, εκτός από κάποιες ολιγοήμερες ανακλήσεις της λειτουργίας τους;

Τέλος, για να μη τα φορτώνουμε όλα αδίκως, στα νησιωτικά έκτροπα της αμαρτίας, το δικαιότερο θα ήταν να καταλογίσουμε και τις τεράστιες ευθύνες στα διασκεδαστικά δρώμενα και της άλλης υπαίθρου. Με τα γλέντια στους γάμους και στα βαφτίσια. Με την άρνηση των ωρίμων ηλικιών να εμβολιάζονται. Εδώ πλέον μιλάμε όχι για κυβερνητικές, αλλά για ευθύνες ενός μεγάλου τμήματος του κοινωνικού συνόλου. Αλλά το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει σε προσεχές κείμενό μου.

Δεν υστέρησε ως συνήθως και η Μύκονος στα ξέφρενα ομαδικά κορωνογλέντια.