Ο απολογισμός του μέσου Έλληνα

Το 2021 ο μέσος Ελληνας συμπλήρωσε τα 45 και το γιόρτασε ακριβώς στο κέντρο της τούρτας με τα 200 κεράκια της πατρίδας. Οι μισοί Ελληνες είναι μεγαλύτεροί του και οι άλλοι μισοί μικρότεροί του.

Δυστυχώς, καθώς είχαμε lockdown, δεν κατάφερε να κάνει πάρτι, να μαζέψει έστω λίγους φίλους στο σπίτι. Δέχθηκε ευχές μέσω Zoom.

Φωτογραφίες δεν έβγαλε, μόνο screenshots, στιγμιότυπα οθόνης. Και ύστερα, αφού είπε να το ρίξει λίγο έξω, έστειλε ένα νούμερο έξι και βγήκε για περπάτημα στη γειτονιά που ήταν σαν Δεκαπενταύγουστος με ψύχρα και τα αυτοκίνητα στη θέση τους, λες και έφυγαν όλοι με τα πόδια. Μετά επέστρεψε σπίτι και είδαν τηλεόραση. Και πρέπει να πέρασαν πάνω από εκατό μέρες έτσι. Ακριβώς ίδιες.

Η καραντίνα κράτησε μία μέρα που επαναλήφθηκε πολλές φορές. Για αυτό και τώρα το 2021 του φαίνεται μικρότερο. Ηταν μία χρονιά με 260 μέρες, μπορεί και λιγότερες. Δεν αρρώστησε. Εκανε και τις τρεις δόσεις. Στην αρχή φοβόταν. Οχι πια. Τώρα κουράστηκε. Προμηθεύτηκε αντιπυρετικά, παυσίπονα, οξύμετρο. Και περιμένει. Θα είναι λυτρωτικό.

Ως μέσος Ελληνας κατάλαβε ότι οι εορτασμοί για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση αφορούσαν πρωτίστως τον ίδιο. Και έτσι ασχολήθηκε λίγο περισσότερο από όσο περίμενε. Ευτυχώς ήταν η πανδημία και δεν έβλεπε συνέχεια ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια και φρεσκοπλυμένες φουστανέλες απλωμένες στα σχοινιά.

Του άρεσε η παρέλαση και ας μην ήρθαν ο Μακρόν με τον Πούτιν. Του άρεσε επειδή είχε μία επιβλητική λιτότητα, λες και τα περιττά μαζεύτηκαν από  την κόψη που με βια μετράει τη γη. Αργότερα κατάλαβε ότι εκείνο που τον ενθουσίασε ήταν η έλλειψη κόσμου. Γιόρταζε η Ελλάδα χωρίς τους Ελληνες.

Οπως και εκείνος, έκανε γενέθλια με τηλεδιάσκεψη. Και χωρίς να έχει δίπλα της το κιτσαριό που εξωραΐζεται ως λαϊκό, τα λευκά της έγιναν ένα με τα μάρμαρα και τα μπλε της ενώθηκαν με τον ουρανό. Βρήκε τη συμφωνία με τους Γάλλους χρήσιμη. Δεν ξέρει αν είναι και συμφέρουσα.

Ναι, φυσικά, με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο στην τσέπη, επιδοκίμασε την αγορά των Rafale. Κάποιες στιγμές, όταν βλέπει τον Μακρόν, σκέφτεται ότι μας πουλάει προστασία. Αλλά μετά το ξεχνάει. Καλύτερα με προστάτη τον Μακρόν, παρά με νταβατζή τον Ερντογάν.

Σήμερα αγόρασε λαχείο. Βρήκε ένα που λήγει σε 45 και θεώρησε ότι είναι σημάδι. Βέβαια στην ηλικία του έχει μάθει πια να μην περιμένει να κερδίσει το λαχείο. Η μέση ηλικία είναι η περίοδος της ζωής που δεν θέλεις εκπλήξεις, ακόμα και αν είναι ευχάριστες.

Οικονομικά η πανδημία δεν του πήγε άσχημα. Ηταν τυχερός ως ελεύθερος επαγγελματίας. Κάτι οι επιστρεπτέες προκαταβολές, λίγο ένα ΕΣΠΑ που πήρε, κατάφερε να βάλει και κάτι στην άκρη. Σε μία δημοσκόπηση απάντησε ότι θα ψήφιζε και πάλι Μητσοτάκη, όμως αισθανόταν να του βάζει ο Τσίπρας το πιστόλι στον κρόταφο. Πήγε να διευκρινίσει ότι δεν είναι σίγουρος και ότι θα το έκανε ελλείψει άλλου, αλλά η δημοσκόπηση δεν δέχεται αστερίσκους.

Οσο μεγαλώνει του αρέσει περισσότερο η ησυχία. Στενοχωρήθηκε για τη Φώφη. Την αισθανόταν, περίπου, δικό του άνθρωπο. Και τον Κουτσούμπα δικό του άνθρωπο τον νιώθει και ας μην τον ψηφίζει. Ψήφισε όμως για τον Ανδρουλάκη και ας μην έχει αποφασίσει αν στις εκλογές θα το ρίξει στο ΠΑΣΟΚ.

Ξέρεις τι δράμα είναι να είσαι ΠΑΣΟΚ, αλλά να έχεις χρόνια να το ψηφίσεις; Ο Ανδρουλάκης του φαίνεται εντάξει. Αλλά δεν ξέρει αν είναι το νέο που προσπαθεί να δείξει και λίγο παλιό ή αν είναι κάτι παλιό που προσπαθεί να δείχνει νέο.

Με εξαίρεση τα πολύ δραματικά γεγονότα, δεν υπάρχουν καλές ή κακές χρονιές. Ολες λίγο ως πολύ ίδιες είναι. Μόνο που πλέον τα χρόνια φουσκώνουν για να χωρέσουν τα γεγονότα. Πλέον μέσα σε ένα χρόνο προλαβαίνεις και να ζήσεις και να ξεχάσεις. Τώρα που ο μέσος Ελληνας ετοιμάζεται να ψωνίσει τη βασιλόπιτα, σκέφτεται πόσα είδε, πόσα έζησε τη χρονιά που φεύγει, αλλά και πόσα ξέχασε. Απορεί πώς άντεξε, στέκεται με δέος μπροστά στην προσαρμοστικότητά του.

Εζησε με καραντίνα και απαγόρευση κυκλοφορίας. Αυτό μέχρι πρόπερσι θα του φαινόταν αδιανόητο. Σοκαρίστηκε με τις φωτιές, αγανάκτησε, μούτζωσε – για δέκα μέρες. Παρακολούθησε τους Λιγνάδη και Φιλιππίδη. Και είπε ότι έτσι είναι ο κόσμος.

Είδε το έγκλημα στα Γλυκά Νέρα και δήλωσε, με ένα σήκωμα των ώμων, ότι το ήξερε από την αρχή πως είναι ο πιλότος. Μέτρησε γυναικοκτονίες παριστάνοντας ότι δεν ξέρει τι φταίει. Είδε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν θυμάται τίποτα.

Συγκινήθηκε με τον θάνατο του Μίκη. Και μονολόγησε ότι δεν βγαίνουν πια μεγάλοι Ελληνες. Μόνο μέσοι.