Οι πολίτες χρειάζονται ένα υγειονομικό «αίσθημα ασφάλειας»

Ζούμε στον αστερισμό της παραλλαγής Όμικρον.

Διαρκώς μαθαίνουμε και ακούμε για κρούσματα.

Δεν είναι πια μια στατιστική ή ένα νούμερο.

Είναι οι γνωστοί, οι συγγενείς, εμείς οι ίδιοι.

Σίγουρα υπάρχει μια ανάσα αισιοδοξίας από τις ενδείξεις ότι ίσως είναι λιγότερο «βαριά» σε σχέση με προηγούμενες παραλλαγές.

Επίσης τα εμβόλια, έστω και με αναμνηστικές δόσεις, προσφέρουν σημαντική προστασία απέναντι στη βαριά νόσηση.

Όμως, δεν παύει να είναι συνολικά ένας σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια υγεία.

Που μπορεί να «γονατίσει» το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και να οδηγήσει σε νέο φαύλο κύκλο αυστηρών περιοριστικών μέτρων.

Και που μπορεί να κοστίσει ζωές, που μπορεί -αυτό ελπίζουμε- να είναι αναλογικά λιγότερες, αλλά δεν θα πάψουν να είναι απώλειες.

Οι πολίτες είναι απολύτως εύλογο να ανησυχούν και να φοβούνται.

Με έναν τρόπο, αυτό είναι το ορθό αντανακλαστικό, γιατί προστατεύει από συμπεριφορές που μπορεί να αποτελέσουν κίνδυνο.

Όμως, την ίδια στιγμή οι πολίτες πρέπει να νιώσουν και ασφαλείς μέσα στην πανδημία.

Χρειαζόμαστε, ίσως περισσότερο παρά ποτέ, ένα υγειονομικό «αίσθημα ασφάλειας».

Αυτό περνάει μέσα από διάφορα κρίσιμα σημεία:

Περνάει μέσα από τη σαφή, ψύχραιμη και ειλικρινή ενημέρωση, που ούτε υπερτονίζει, ούτε υποβαθμίζει τον κίνδυνο, που εξηγεί και τους λόγους ανησυχίας και τα σημάδια αισιοδοξίας.

Περνάει μέσα από τη συνεννόηση των ειδικών, το διάλογό τους (στις συσκέψεις και όχι στα «τηλεπαράθυρα) και τη διαμόρφωση προτάσεων για μέτρα που να πατούν πάνω στην επιστημονική γνώση αλλά και να μπορούν να εφαρμοστούν.

Περνάει μέσα από τη συντονισμένη και σχεδιασμένη κυβερνητική προσπάθεια, που να δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει σχέδιο και για την επόμενη μέρα και όχι απλώς διαχείριση επικοινωνιακή της κατάστασης.

Περνάει μέσα από τη διεύρυνση της πρόσβασης των πολιτών στις υπηρεσίες υγείας.

Πιο σωστά, περνάει μέσα από το να νιώθει ο κάθε πολίτης ότι μπορεί εάν το χρειάζεται να κάνει ένα τεστ, χωρίς να πρέπει να περιμένει ώρες και χωρίς να πρέπει να πληρώσει, όπως και μέσα από το να γνωρίζει ότι θα έχει αμέσως οδηγίες, συμβουλές και δυνατότητα πρόσβασης στη νοσοκομειακή περίθαλψη, εάν αυτή είναι απαραίτητη.

Να το πω διαφορετικά: η υγεία μέσα σε μια πανδημία είναι ένα αγαθό για το οποίο κανείς δεν πρέπει να στέκεται σε μια ουρά.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και αυτό δεν απαιτεί ούτε τεράστιους πόρους ούτε «βαθιές τομές».

Καλύτερη οργάνωση χρειάζεται και επίγνωση ότι η κοινωνία αυτό που θέλει δεν είναι «θαύματα», αλλά μικρές αλλά κρίσιμες χειρονομίες που την κάνουν να νιώθει πιο ασφαλής.

Για να μπορέσουμε όντως να ξεπεράσουμε αυτή τη δύσκολη φάση της πανδημίας που δείχνει ότι μπορεί να ανοίξει το δρόμο για έναν κόσμο χωρίς αυτόν τον εφιάλτη.