Ο Κώστας Γάκης μιλάει στο in.gr για τον Λούις Σεπούλβεδα και την φυλή των Mapuche

O Kώστας Γάκης σκηνοθετεί και διασκευάζει για το θέατρο το αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό». Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου στο Asian Cultural Center της Νότιας Κορέας, ήρθε η στιγμή της παρθενικής παρουσίασής του στην Αθήνα, στο Θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου.

Ένα θεατρικό έργο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά, σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει, όσο και να τη κακομεταχειριζόμαστε.

Ένα έργο – φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κοροναϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.

Ένα έργο τραγικά επίκαιρο μετά τις πρόσφατες τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο, αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου.

O Κώστας Γάκης μίλησε στο in.gr για αυτή την ιδιαίτερη παράσταση.

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;

Γιατί μέσα στο έργο αυτό πάλλεται ολοζώντανη η καρδιά της Μάνας Γης.  Γιατί ο συγγραφέας του ο Λούις Σεπούλβεδα κατορθώνει να μιλήσει επαναστατικά και «κοσμοαλλαχτικά» με τον πιο τρυφερό τρόπο,
μέσα από το αθώο βλέμμα ενός σκύλου. Γιατί όλοι μας είμαστε παιδιά της Γης και όλοι μας μέσα στο βάρβαρο σύστημα που ζούμε μετατρεπόμαστε καθημερινά λίγο έως πολύ σε «ανθρωποκυνηγούς»

Τι σας γοήτευσε σε αυτό;

Η ήπια αλλά εντελώς ξεκάθαρη παρότρυνση του αριστουργήματος αυτού να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να αγωνιστούμε με κάθε κόστος ενάντια σε όσους ακόμα εξυμνούν ένα πολιτικό σύστημα που ερημοποιεί τη γη μας,  ένα πολιτικό σύστημα που γέρασε και χρειάζεται επειγόντως να μεταβληθεί.

Πόσο «μακριά» είναι από εμάς η Μάνα Γη που αναφέρεται στο έργο;

Είτε το θέλουμε είτε όχι όλοι είμαστε παιδιά της Μάνας Γης. Όλοι μας ζούμε σε άρρηκτη σχέση με τη φύση. Μέσα στις μεγαλουπόλεις επικρατεί η ψευδαίσθηση ότι είμαστε αυθύπαρκτοι μικροί θεοί που μέσω της επιστήμης μπορούμε να ελέγξουμε τη φύση και να τη δαμάσουμε. Όμως αυτό είναι απλώς μια φενάκη. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την αρμονία και την αίσθηση πληρότητας που νιώθουμε κάθε φορά που βρισκόμαστε μέσα σε ένα πυκνό δάσος ή με γυμνά πόδια σε μια παρθένα παραλία. Εκεί όλοι μας ανασαίνουμε ελεύθερα, εκεί βρίσκουμε ξανά λόγο ύπαρξης, εκεί εκπληρωνόμαστε γιατί δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά παιδιά της Γης και άπαξ και το ξαναθυμηθούμε όλο το σύστημα αξιών μας κλονίζεται.

Πόσο εύκολο είναι να ανεβάζεις παράσταση με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα;

Δεν είναι εύκολο ή δύσκολο – είναι ένα χρέος. Αισθάνομαι ότι πρέπει να πάψουμε ως καλλιτέχνες να μεμψιμοιρούμε για το πόσο δύσκολο είναι να παίζεις μια παράσταση με γυμνά πόδια, μια παράσταση που απαιτεί
σκληραγώγηση και επίπονη σωματική άσκηση. Στη θέση αυτής της γκρίνιας ας βάλουμε τον αγώνα που πρέπει όλοι μαζί ως κοινωνικά όντα να δώσουμε. Η κρίση του κορωνοϊού άμεσα συνυφασμένη με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος μας δείχνει το μονοπάτι: ανάληψη ευθύνης εδώ και τώρα στα κεντρικά ζητήματα της ανθρώπινης κοινωνίας. Ανάληψη ευθύνης σε σκηνή και σε ζωή από κάθε καλλιτέχνη αλλά και κάθε ευαίσθητο άνθρωπο.

Υπάρχει παραλληλισμός των Mapuche με φυλές της Ευρώπης;

Ο παραλληλισμός των κατατρεγμένων Mapuche, (δηλαδή των «Ανθρώπων της Γης» όπως αυτοαποκαλούνται οι αυτόχθονες της Χιλής) με τις δικές μας ζωές δεν είναι φυλετικός, είναι ακόμα πιο πλατύς και πολιτικός.
Σε κάθε φυλετική ομάδα, σε κάθε συνεύρεση ανθρώπων, σε κάθε μικρή ή μεγάλη κοινωνία θα υπάρχουν εκείνοι που καταπιέζουν βάναυσα και κερδοσκοπούν και εκείνοι που πλήττονται από αυτή τη βάναυση εκμετάλλευση. Αυτό φυσικά μόνο τυχαίο δεν είναι: λόγω της επικράτησης του εξαιρετικά απάνθρωπου συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε έχουμε θεωρήσει δεδομένη την καταπίεση, το διωγμό, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, τον κατατρεγμό των αδυνάτων. Είναι ώρα να αλλάξει κάτι. Σε αυτό τον αγώνα αξίζει να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε ποιοι είναι συμβολικά οι «Άνθρωποι της Γης» στη δική μας γειτονιά και ποιοι είναι οι Winkas, οι ανθρωποκυνηγοί. Και αναλόγως να δράσουμε.