Υπάρχουν τα σοβαρά κράτη, υπάρχουν και τα «ξέφραγα αμπέλια»

Τι είναι τελικά σοβαρό κράτος; Τι κάνει μια χώρα οργανωμένη και διαφορετική από ένα ξέφραγο αμπέλι; Ποια είναι η χώρα που οι πολίτες αισθάνονται ασφαλείς, δεν ταλαιπωρούνται, δεν λοιδορούνται, δεν είναι έρμαια αποφάσεων αλληλοσυγκρουόμενων και αλληλοαναιρούμενων;

Είναι ερωτήσεις που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε πολίτης και να απαντήσει, δίνοντας και κάποια «ελαφρυντικά» λόγω της παγκόσμιας πρωτοφανούς πανδημίας.

Όμως, ένα παγκόσμιο γεγονός δεν μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα. Κάποτε πρέπει να υπάρχει και η ελάχιστη σοβαρότητα.

Σε ποιο σοβαρό κράτος 2 ημέρες προτού ανοίξουν τα σχολεία και μετακινηθούν 1,8 εκατ. μαθητές κι εκπαιδευτικοί δεν υπάρχει plan B για πιθανά μαζικά κρούσματα;

Τι θα γίνει αν νοσήσουν τις πρώτες δύο ημέρες χιλιάδες μαθητές και δάσκαλοι και καθηγητές; Θα επιμείνουμε στο 50+1 κρούσματα ώστε να κλείνει μια τάξη;

Θα βάλουμε λουκέτο σε όλα τα σχολεία; Υπάρχει σενάριο αντικατάστασης εκπαιδευτικών; Υπάρχει πλάνο για πρωϊνά και απογευματινά τμήματα; Για αίθουσες που θα δεν έχουν 28 και 30 παιδιά μέσα;

Και πώς θα γίνεται ο έλεγχος των μαθητών με τα τεστ;

Αν τα παιδιά κάνουν στο σπίτι τεστ και βρίσκονται θετικά θα πρέπει να πηγαίνουν και σε ένα φαρμακείο ή νοσοκομείο να κάνουν δεύτερο για επιβεβαίωση;

Σε ποιο σοβαρό κράτος οι ήδη τεράστιες ουρές για να γίνονται τεστ προσβάλλουν τους πολίτες; Και ποιο είναι το plan B ώστε να περιοριστούν; Φτιάξαμε νέα σημεία ελέγχου; Προσλάβαμε εκτάκτως υγειονομικούς να κάνουν τεστ; Δώσαμε κίνητρα στα φαρμακεία για να βάλουν περισσότερη πλάτη;

Σε ποιο σοβαρό κράτος δεν υπάρχει έλεγχος αν στις ουρές βρίσκονται και αρνητικοί σε τεστ που έκαναν σπίτι αλλά ζητούν επιβεβαίωση, αλλά και θετικοί; Με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν όλοι να κολλήσουν;

Σε ποιο σοβαρό κράτος δεν υπάρχει ένας σχεδιασμός για το πιστοποιητικό νόσησης; Δηλαδή τι γίνεται αν ένας εμβολιασμένος αλλά θετικός στον ιό μπορεί και πηγαίνει οπουδήποτε απλά επιδεικνύοντας το πιστοποιητικό εμβολιασμού;

Σε ποιο σοβαρό κράτος αφέθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ιδιωτικές επιχειρήσεις να πουλάνε τα μοριακά τεστ προς 60 ευρώ το ένα και όταν ξέσπασε σάλος μπήκε πλαφόν 47 ευρώ, άρα κάποιοι κέρδιζαν τουλάχιστον 13 ευρώ από κάθε έλληνα πολίτη;

Σε ποιο σοβαρό κράτος δεν είδαν τι έγινε σε άλλα κράτη όπου τα μοριακά τεστ είναι πολύ φθηνότερα; Είναι τόσο ηλίθιοι οι άλλοι;

Σε ποιο σοβαρό κράτος δήμοι κάνουν διαγωνισμό και παίρνουν τα PCR με 27 ευρώ όταν η επίσημη πολιτεία συνεχίζει να τα έχει στη διατίμηση 20 ευρώ ακριβότερα;

Σε ποιο σοβαρό κράτος οι μισοί λένε ότι αρκούν 5 ημέρες καραντίνας για την Ομικρον, αλλά οι άλλοι μισοί λένε ότι δεν αρκούν; Και δεν υπάρχει μια σοβαρή παρέμβαση;

Άραγε υπάρχει κράτος που δεν έχει ακόμη ετοιμάσει σχέδιο εκτάκτου ανάγκης για τον δημόσιο τομέα, προτού καταρρεύσουν βασικές υπηρεσίες; Με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που καταρρέουν στην εργασία επειδή συνάδελφοί τους μπαίνουν σε καραντίνα, υπάρχει κάποια πρόβλεψη; Πώς θα αντέξουν την κορύφωση της πανδημίας;

Σε ποιο σοβαρό κράτος οπισθοχωρούν πότε για τις συντάξεις χηρείας, πότε από τους ακροδεξιούς που ξεσηκώνουν πολίτες κατά των μεταναστών;

Ποιο είναι το Plan B για το μεταναστευτικό άραγε όταν περιοχές αντιδρούν στη δημιουργία κέντρων φιλοξενίας; Να τους πετάξουμε στη θάλασσα να γλιτώσουμε;

Ποια σοβαρή κυβέρνηση υπολογίζει το πολιτικό κόστος ακόμη κι αν οι επιστήμονες εισηγούνται διαφορετικά από τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο τέλος;

Απειρα ερωτήματα για ένα σοβαρό κράτος. Κάπου αλλού, όχι εδώ βεβαίως που όλα λειτουργούν στην εντέλεια.