Ο πόλεμος με την Ομικρον

Εν πρώτοις, καλή χρονιά να ευχηθώ, με λιγότερο κορωνοϊό, ή και καθόλου, ει δυνατόν (αν και δεν το βλέπω…), και ακόμη λιγότερη εχθροπάθεια, διότι ούτε τις άγιες ημέρες των γιορτών μάς έλειψε – πώς γίναμε έτσι, ρε παιδιά, ως κοινωνία;!

«Πρώτη μέρα στο σχολείο» για όλους, και για μένα προσωπικά, και ύστερα από κάτι αγχωμένες γιορτές του είδους «ήμουν καλεσμένος σε ένα σπίτι και μετά ένας από όλους αυτούς που ήταν εκεί ενημέρωσε ότι βρέθηκε θετικός, και ύστερα εμείς πήραμε τους δρόμους να βρούμε διανυκτερεύον φαρμακείο για να αγοράσουμε rapid test, και την επομένη πήγαμε σε μια ουρά ενός εξεταστικού κέντρου για να υποβληθούμε σε PCR test, και κατόπιν περιμέναμε ένα 24ωρο να βγει το αποτέλεσμα, λιώμα από την αγωνία» να ‘μαστε πάλι εδώ. Στο ίδιο έργο θεατές, με τους ίδιους πρωταγωνιστές και ολόιδιους κομπάρσους – εμάς! Ολους. Μηδενός εξαιρουμένου.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν, έτσι όπως τα είχα αφήσει, ακριβώς έτσι τα βρήκα. Στη θέση τους. Τίποτε δεν άλλαξε. Μόνο το πλήθος μεγάλωσε. Των κρουσμάτων. Που έχουν ονόματα. Και δεν είναι αριθμοί. Η Μαρία, ο Χρήστος, ο Σταμάτης (περαστικά, ρε σύντροφε), ο Δημήτρης, η Κατερίνα, ο Νίκος, η Αφροδίτη, ο Σωτήρης, η Δήμητρα, η Αννυ, ο Λευτέρης, ο Κώστας, η Δανάη και ο Ορέστης μου, ο Γιωργάκης, ο Ηλίας, ο… ο… η… η…, δεν υπάρχει τέλος σε αυτόν τον κατάλογο. Φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι δικοί σου, δικοί του, δικοί μας, δικοί σας, συγγενείς, άνθρωποι που τους ξέρεις, που σε ξέρουν, που έχεις ακούσει γι’ αυτούς, νόσησαν, νοσούν, συνεχίζουν να νοσούν και μετά την περιπέτεια, και εσύ να αναρωτιέσαι πώς και τη γλίτωσες έως τώρα. Και πότε θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα αυτός ο διάολος, που υπό άλλες συνθήκες θα είχε συσπειρώσει πολιτικούς και επιστήμονες, πνευματικούς ανθρώπους και εκκλησία, καλλιτέχνες και δημιουργούς για να προσπαθήσουν όλοι μαζί μήπως και τα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη στην οποία μας έχει βάλει. Γιατί είναι πόλεμος αυτός, πόλεμος κανονικός…

Ενα άθλιο σίριαλ

Αλλά αντί γι’ αυτό τι βλέπεις; Αυτοί να σκοτώνονται και εμείς, η κοινωνία, να μετράμε θύματα. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο, η Ελλάδα στο πεδίο των μαχών υπολογίζεται ότι έχασε 35.100 άτομα. Η πανδημία μέσα σε έναν χρόνο έχει «θερίσει» 21.000!! Αν αυτός δεν είναι πόλεμος, τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους. Αλλά οι πολιτικοί μας κάτι τέτοια τα παραβλέπουν, δεν τους απασχολούν, δεν τους λένε τίποτε – σημασία γι’ αυτούς έχει να κατισχύσουν των αντιπάλων τους. Και εν προκειμένω, η αντιπολίτευση της κυβέρνησης. Αδειούχος ων, παρακολούθησα πολλά επεισόδια από αυτό το άθλιο σίριαλ. Εφτασαν στιγμές που καταλήφθηκα από έντονη επιθυμία να σπάσω την τηλεόραση. Να της εκσφενδονίσω ό,τι είχα πρόχειρο μπροστά μου – τασάκι, βάζο, παντόφλα, οτιδήποτε. Πολιτικοί να σκοτώνονται για τη διαχείριση της πανδημίας. Οτι τάχα μου έπρεπε να γίνει αυτό αντί του άλλου που επέλεξε η κυβέρνηση. Αλλά αυτό το «άλλο» μπορεί μεν να μην έχει εφαρμοστεί πουθενά αλλού, να το εφαρμόσουμε όμως εμείς, διότι αυτό γέννησε η απαστράπτουσα κεφάλα αυτού που το υποστηρίζει, και άρα, ως «ξερόλας» που είναι ο περί ου ο λόγος, διακινητής της ανοησίας, σκίζει τα ρούχα του ότι αυτό είναι και το σωστό. Και το σώφρον, το σοβαρό, το απολύτως απαιτητό σε αυτή τη συγκυρία.

Λες και η πανδημία έχει πλήξει μια νησίδα στην άκρη της γης, που ονομάζεται Ελλάδα, και πως ό,τι συμβαίνει σε αυτή τη νησίδα στη μέση του ωκεανού είναι πρωτοφανές, πρωτοεμφανιζόμενο, και ως εκ τούτου μοναδικό. Οπότε μπορεί άνετα να εφαρμοστεί η όποια ιδέα έχει «σκάσει» στο μυαλό του οιουδήποτε. Να το μαθαίνει η υπόλοιπη υφήλιος και να μένει με το στόμα ανοιχτό.

«Κάνε με, ρε, εμένα πρωθυπουργό για 24 ώρες να την εξαφανίσω την πανδημία»!

Λασπομαχίες

Οχι, αυτό δεν το είπε κανείς, δεν τόλμησε ακόμη τουλάχιστον να το εκφράσει κάποιος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Μπορεί σύντομα να το ακούσουμε κι αυτό. Οι τύποι είναι ανεξάντλητοι. Ο πολλά βαρύς και όχι Πολάκης, για παράδειγμα, έφτασε στο σημείο να βάλει και την καημένη τη μανούλα του στο ρινγκ όπου πλακώνεται με τους άλλους, αφού εξάντλησε (;) όλη την έως και «περίεργη» επιμονή του, περί την «πανάκεια» των «μονοκλωνικών αντισωμάτων». Αρα δεν τα έχουμε δει όλα ακόμη. Κάποιος θα φέρει στον «αγώνα» τον γιο του ή τον γιο τού απέναντι (λάθος, αυτό το έκαναν ήδη με τον γιο του Κυριάκου οι συριζαίοι…), κάποιος άλλος μια πρώτη ξαδέρφη, ένας τρίτος μια θεία από το σόι του πατέρα του και ούτω καθεξής. Το ματσάκι έχει ακόμη χρόνο μέχρι να λήξει και οι παίκτες είναι ανεξάντλητοι σε ιδέες. Ορεξη να υπάρχει, και ακροατήριο. Τα υπόλοιπα θα έρθουν με τη σειρά τους.

Κι ας μαίνεται η πανδημία…

Το συνέδριο και τα παραμύθια

Εδώ ο άλλος ζήτησε εκλογές για να φύγει η εγκληματική κυβέρνηση Μητσοτάκη «για να σωθεί ό,τι σώζεται» από την πανδημία, αλλά το συνέδριο του κόμματος το στέλνει στον αγύριστο. Εξαιτίας της πανδημίας!

Και της δικής του ανασφάλειας, βέβαια. Θέλει να το ελέγξει (δεν θα τον ψέξω επ’ αυτού, αρχηγός είναι), όμως πώς γίνεται να ζητάς να στηθούν κάλπες εν μέσω της πανδημίας η οποία σαρώνει τη χώρα, αδιαφορώντας για το πώς θα πάει να ψηφίσει αυτός ο κόσμος, χωρίς να γίνουν τα εκλογικά κέντρα εστίες υπερμετάδοσης της νόσου, αλλά το συνεδριάκι των 3.000-4.000 συνέδρων να μην το προκηρύσσεις για τον ίδιο ακριβώς λόγο – για να μη γίνει εστία υπερμετάδοσης;

Κάνε πρώτα το συνέδριο, βεβαίωσέ μας ότι όλα πήγαν καλά, και μετά, κι εγώ μαζί σου – εκλογές τώρα. Αύριο. Σε μία εβδομάδα, σε έναν μήνα. Οχι παραμύθια για να τα καταπίνει αμάσητα ο παραζαλισμένος οπαδός…

Το ψέμα με τα PCR

Ασε δε το άλλο, το μέγα επικοινωνιακό εύρημα ΣΥΡΙΖΑ – της δωρεάν συνταγογράφησης των μοριακών τεστ, των PCR! Που, τάχα μου, γίνεται σε «άλλες χώρες», αλλά το ποιες είναι αυτές οι «άλλες χώρες» είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Βαθιά, σε μυστική κρύπτη στα υπόγεια της Κουμουνδούρου. Αιδημόνως, το κόμμα της χαράς αρνείται να κατονομάσει ποιες είναι αυτές οι χώρες. Αυτές δηλαδή όπου συνταγογραφείται δωρεάν το μοριακό τεστ για όλο τον πληθυσμό. Μήπως γιατί δεν υπάρχουν αυτές οι «άλλες χώρες»;

Απάντηση: όντως δεν υπάρχουν αυτές οι «άλλες χώρες». Γιατί ΠΟΥΘΕΝΑ στην Ευρώπη δεν μπορεί κάποιος ασφαλισμένος του Δημοσίου να πάρει συνταγή από γιατρό και να μεταβεί σε ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο ή εξεταστικό κέντρο για να κάνει δωρεάν PCR τεστ. ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ!

Και επειδή έγινε και πολύ μεγάλη συζήτηση για τον φίλο μου τον Σίμο… Συκεών, τον δήμαρχο, που πέτυχε καλύτερη τιμή για PCR τεστ σε σχέση με τη διατίμηση των 40 ευρώ έκαστο, που έθεσε ο Αδωνις, και έπεσαν να τον φάνε και οι πέτρες, ρώτησα και έμαθα. Και ενημερώνω με τη σειρά μου ότι ο Σίμος Δανιηλίδης είχε την πρόνοια να προκηρύξει διαγωνισμό πέρυσι τον Απρίλιο για την προμήθεια 1.500 τεστ αποκλειστικά για τους δημοτικούς υπαλλήλους που υπηρετούν στον Δήμο Συκεών – Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης. Υστερα από μειοδοτική διαγωνιστική διαδικασία, προμηθεύτηκε τα τεστ στην τιμή των 34 ευρώ – και όχι των 27, όπως γράφτηκε. Αυτό είναι όλο. Τον περασμένο Απρίλιο, όταν η ζήτηση για τα μοριακά τεστ ήταν ελάχιστη, δεδομένου ότι η μετάλλαξη Αλφα, που κυριαρχούσε τότε, έδινε σοβαρά συμπτώματα και ο κόσμος πήγαινε κατευθείαν νοσοκομείο, οι δε ασυμπτωματικοί δεν υπήρχαν ουσιαστικά στον χάρτη ως «είδος».

Το καταλάβατε, πήξαμε στην «παπάτζα», χρονιάρες μέρες. Κανένα έλεος…