Πανδημία – Θέλουμε να λυθούν προβλήματα ή απλώς να πουλήσουμε φόβο;

Η πανδημία είναι σε μια κρίσιμη καμπή. Και στη χώρα μας και διεθνώς.

Ειδικά στη χώρα μας οι «σκληροί δείκτες» επιμένουν και δημιουργούν ανησυχία εύλογη, αφού ακόμη δεν έχουμε δει στη χώρα μας αυτή τη συνύπαρξη με πολλά κρούσματα και υποχώρηση των σοβαρότερων περιστατικών που βλέπουμε αλλού.

Η Όμικρον είναι εδώ και φαίνεται ότι το επόμενο διάστημα θα βλέπουμε σημαντικό αριθμό κρουσμάτων. Το σύστημα υγείας είναι στα όριά του. Οι υγειονομικοί κάνουν όσα περισσότερα μπορούν, την ώρα που έχουν να αντιμετωπίσουν και σημαντικό αριθμό κρουσμάτων ανάμεσα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Διάφοροι χώροι «πρώτης γραμμής» ετοιμάζονται για το ενδεχόμενο να βγαίνει προσωπικό σε καραντίνα έστω και για σχετικά σύντομο διάστημα.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση βλέπω σε αρκετές περιπτώσεις να διαμορφώνεται ένα ιδιότυπο αντανακλαστικό που συνδυάζει την πολύ έντονη κριτική στην ως τώρα διαχείριση με ένα γενικό αίτημα «κλείστε τα όλα!».

Αφήνω κατά μέρος ότι πλέον ξέρουμε ότι μεγάλη διασπορά μπορεί να υπάρχει ακόμη και όταν «όλα είναι κλειστά» και στέκομαι στην ευκολία με την οποία διατυπώνονται τέτοιες προτάσεις:

Δηλαδή, θα ήταν καλύτερο να πάμε σε άλλη μια χρονιά π.χ. τηλεκπαίδευσης με όλα τα εκπαιδευτικά ελλείμματα που αυτό συνεπάγεται;

Θα έπρεπε να κλείσουμε ακόμη περισσότερο την εστίαση, παρότι ήδη υπάρχουν τεράστια προβλήματα στους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτήν, όπως και στους εργαζομένους στον πολιτισμό;

Θα έπρεπε να περιοριστεί ακόμη περισσότερο η δυνατότητα να εξυπηρετηθούν οι πολίτες από διάφορες υπηρεσίες;

Είναι σαφές ότι κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένας φραγμός στο «εμπόριο του φόβου» και να δούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πραγματικά προβλήματα.

Ακριβώς, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την πανδημία με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Είναι πρόβλημα να μην μπορούν εύκολα οι γονείς να βρουν τα δωρεάν σελφ τεστ για τους μαθητές, στοιχείο αναγκαίο για να μπορέσουν τα σχολεία να λειτουργήσουν με περισσότερη ασφάλεια και να αποφύγουμε να δούμε τμήματα να κλείνουν.

Οι γονείς που έχουν παιδιά με θετικό τεστ και πρέπει να τηρήσουν καραντίνα προφανώς και χρειάζονται κάθε διευκόλυνση, δηλαδή να μπορούν εύκολα να πάρουν άδεια για να κάτσουν σπίτι.

Δεν μπορεί η διαδικασία για τα ράπιντ τεστ, ιδίως σε δημόσιες δομές, να σημαίνει μεγάλες ουρές και συνωστισμό και τελικά να κινδυνεύεις και εάν δεν έχεις κολλήσει, να κολλήσεις περιμένοντας.

Στους εργαζομένους που έχουν θετικό τεστ και πρέπει να απομονωθούν επίσης πρέπει να υπάρχει διευκόλυνση στο να πάρουν την αναρρωτική άδεια που δικαιούνται χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν για επιπλέον τεστ.

Σε όλους τους κλάδους που αυτή τη στιγμή πλήττονται και τους εργαζομένους τους πρέπει να δοθούν όλες οι αναγκαίες ενισχύσεις για να ξεπεράσουν χωρίς κόστος τη δύσκολη περίοδο.

Η αναπλήρωση όλων των κενών που μπορεί να δημιουργούνται σε κρίσιμους τομείς όπως η εκπαίδευση και η υγεία πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο άμεση.

Οι πολίτες δεν περιμένουν «θαύματα». Ούτε θέλουν να «κλειστούν».

Κατανοούν ότι από ένα σημείο και μετά όντως το στοίχημα είναι «να ζήσουμε με τον ιό», αλλά με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Όμως, θέλουν να βλέπουν και εκείνα τα προβλήματα που μπορούν να λυθούν, όντως να λύνονται.