Στοιχήματα 60 ημερών

Με 250.000 κρούσματα από την αρχή της νέας χρονιάς, το μούδιασμα στο κυβερνητικό επιτελείο είναι κατανοητό. Δεν είναι, ωστόσο, τα κρούσματα που μπορούν να δυναμώσουν τον συναγερμό. Στο Μέγαρο Μαξίμου, στο υπουργείο Υγείας, στην επιτροπή των ειδικών και σε κάθε υγειονομικό φορέα το βλέμμα έχει στραφεί στον αριθμό των νοσηλειών, πρωτίστως στις εισαγωγές στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Οσο το σύστημα αντέχει, τα ημερήσια κρούσματα θα αποτελούν απλώς έναν στατιστικό δείκτη. Πρόκειται για εξέλιξη που επιτρέπει μια σχετική αισιοδοξία – εφόσον επιβεβαιωθεί ότι η Ομικρον τιθασεύεται και κάνει τον κύκλο της – ότι στο επόμενο δίμηνο μπορεί όντως να μπούμε στο τελευταίο μίλι της πανδημίας. Μετά, δίπλα στα περιοριστικά μέτρα και τα εμβόλια, θα υπάρχουν και τα χάπια για νοσούντες.

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι το υγειονομικό σύστημα να αντέξει έως τον Μάρτιο, οπότε οι δείκτες είναι πιθανόν να αρχίσουν να υποχωρούν. Οσα μέτρα αποφασισθούν θα αφορούν αυτό το δίμηνο – με στόχο να αναχαιτίσουν μια κατάσταση που θα μπορούσε να ξεφύγει, αλλά ταυτόχρονα να μην επιβαρύνει με πρόσθετο πολιτικό κόστος την κυβέρνηση. Το πέμπτο κύμα αποτελεί και μια άσκηση πολιτικής, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που σε υπουργικά και βουλευτικά γραφεία ηχούν και οι εκλογικές σειρήνες. Και ουδείς στο κυβερνητικό στερέωμα αμφιβάλλει ότι τα μέτρα που θα εφαρμοστούν προσεχώς θα προσθέσουν βάρη σε μια ήδη επιβαρυμένη κατάσταση. Τα πρόστιμα των 100 ευρώ που θα αρχίσουν να τρέχουν από τις 16 Ιανουαρίου για τους ανεμβολίαστους άνω των 60 ετών, είναι βέβαιο ότι θα ανοίξουν έναν νέο κύκλο σύγκρουσης με τους αρνητές, που σε αυτές τις ηλικίες καταγράφονται κατά βάση ως συντηρητικό κοινό. Το δίμηνο που ακολουθεί η κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα τμήμα του δικού της ακροατηρίου – και αυτό έχει ήδη μπει στη ζυγαριά. Η σκληρή διαχωριστική γραμμή που τράβηξε ήδη ο Εμανουέλ Μακρόν απέναντι στο αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι μια συνταγή που έχει εξεταστεί και στο πρωθυπουργικό γραφείο – και το επόμενο βήμα μετά τις προτροπές και τις συστάσεις, εάν τα κρεβάτια στις ΜΕΘ λιγοστέψουν.

Οι υπολογισμοί έχουν ξεκινήσει από τον Θάνο Πλεύρη πολύ πριν από τις γιορτές. Ο υπουργός Υγείας γνωρίζει πως αποτελεί τον τελευταίο κυματοθραύστη μπροστά σε οριακές καταστάσεις, πολύ περισσότερο – για παράδειγμα – από τη Νίκη Κεραμέως που είχε λιγότερες αναστολές για την επιστροφή στις σχολικές αίθουσες. Παράλληλα με τις επιτάξεις ιδιωτών γιατρών ή κλινικών, ένα κρυφό χαρτί παραμένει πάντοτε η εμβολιαστική κάλυψη. Και έχει ήδη «κλειδώσει» στο επτάμηνο το τέλος χρόνου για το πιστοποιητικού εμβολιασμού, ως ένα μέτρο πίεσης για να σπεύσουν στα εμβολιαστικά κέντρα και εκείνοι που αποφεύγουν την τρίτη δόση. Εντός του Φεβρουαρίου, όσοι δεν έχουν κλείσει ραντεβού για την τρίτη δόση θα περνούν στη λίστα των ανεμβολίαστων. Αν η πίεση δεν φέρει αποτέλεσμα, η προοπτική του υποχρεωτικού εμβολιασμού – με ή χωρίς πρόστιμα – για τις ηλικίες άνω των 50 ετών, βρίσκεται πάντα στο τραπέζι.

Το στοίχημα του Πλεύρη είναι διπλό, καθώς ταυτόχρονα με τη διαχείριση οφείλει να στηρίξει και επικοινωνιακά τον κυβερνητικό σχεδιασμό. Οι αποφάσεις δεν λειτουργούν με την κοινωνία να αντιστέκεται, πρέπει να γίνουν κοινό κτήμα. Δεν είναι μια εύκολη αποστολή, από τη στιγμή που οι περισσότεροι υπουργοί και κυβερνητικοί βουλευτές επιλέγουν να παραμείνουν σε απόσταση ή, ακόμη χειρότερα, να υμνολογούν αντιεμβολιαστές επισκόπους και κληρικούς. Εκτός από τον υπουργό Υγείας, τον Γεραπετρίτη, τον Σκέρτσο, τον Πέτσα, τον Άδωνη Γεωργιάδη και, βέβαια, τον Γιάννη Οικονόμου, στα «παράθυρα» είναι ζητούμενο εάν έχει εμφανιστεί άλλο στέλεχος για να δώσει τη μάχη της πανδημίας. Η απουσία προφανώς έχει καταγραφεί από το Μαξίμου, αλλά δεν θεωρείται σκόπιμο να ανοίξουν προσώρας άλλες πληγές. Εάν το δίμηνο, ωστόσο, δεν εξελιχθεί με βάση τις προβλέψεις και τις προσδοκίες, μια πρωθυπουργική παρέμβαση έχει επίσης προεξοφληθεί. Η «λευκή απεργία» θα οδηγήσει σε αντίμετρα.