Ντόρος

Δύο κατηγορίες ανδρών θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια γυναικοκτονία με το επιχείρημα ότι το θύμα ήταν φλύαρο: οι πολύ ψεκασμένοι και οι πολύ μάτσο. Λέω «πολύ», γιατί οι σκέτοι ψεκασμένοι και οι σκέτοι μάτσο αποτελούν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και, αν υποστήριζαν μια τόσο ακραία άποψη, η κατάσταση θα ήταν απελπιστική. Εν πάση περιπτώσει, καλό είναι να προσέχουμε. Κι αν πάρει τ’ αφτί μας κάτι, να ενημερώσουμε αρμοδίως.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας πάντως δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο αυτές κατηγορίες. Οποιος τον έχει συναντήσει, ή έχει ακούσει τις εκπομπές που κάνει χρόνια τώρα στο ραδιόφωνο, γνωρίζει την ευφυΐα του, την ευαισθησία του και το εικονοκλαστικό του χιούμορ. Μα είναι χιούμορ να λες ότι «οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα οφείλονται στη φλυαρία των γυναικών»; Και δεν θα μπορούσε μια τέτοια φράση, εκτός του ότι δείχνει κακή αισθητική, να εκληφθεί ως υποκίνηση, ή έστω δικαιολόγηση, εγκλημάτων;

Ας δούμε τι συνέβη. Οπως επισήμανε η Ολια Λαζαρίδου, ο Τζούμας πέρασε μια σοβαρή περιπέτεια υγείας. Και την επίμαχη φράση την ξεστόμισε, με το γνωστό του απαξιωτικό ύφος, όταν τον πλησίασε ένα κανάλι στο καφέ όπου καθόταν και του ζήτησε, μεταξύ άλλων, να σχολιάσει αυτά που είπε ο μητροπολίτης Κοζάνης. Οπως εξήγησε εκ των υστέρων, χωρίς να ανακαλέσει καθώς είναι πολύ ελιτιστής για να το κάνει, τελευταία τού αρέσει να λέει τα αντίθετα από αυτά που πιστεύει για να γίνεται ντόρος. Ας πούμε ότι είναι σαν να γράφεις ένα σατιρικό κείμενο για ένα θέμα, αναδεικνύοντας μια άποψη τόσο εξωφρενική ώστε δεν βρίσκεις τον λόγο να διευκρινίσεις στο τέλος ότι φυσικά δεν την ενστερνίζεσαι. Το έχω κάνει μερικές φορές και πάντα βρίσκεται ένας αναγνώστης που μου λέει ότι αν σοβαρολογώ είμαι απαράδεκτος, αν κάνω πλάκα όμως όλα καλά.

Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή εκδοχή είναι ο Τζούμας να μην αντιλαμβάνεται και ο ίδιος τι λέει και, επιπλέον, να έχει την ατυχία να μην έχει κάποιον δίπλα του για να τον προστατεύσει. Στην περίπτωση αυτή, τι νόημα έχει να τον διασύρεις; Τι εξυπηρετεί να τον βγάζεις κάθε μέρα στο γυαλί και να διαπιστώνεις στο τέλος ότι χειροτερεύει τη θέση του; Τι κερδίζεις, πέρα από το να «μένουν όλοι άφωνοι» και, αύριο, να κάνει ενδεχομένως ο Ρουβίκωνας ένα σόου έξω από το σπίτι του, καταγγέλλοντας τον τοξικό σεξισμό του;

Η δημοσιογραφία είναι αμείλικτη, θα απαντήσει κάποιος. Και οι εκπομπές νούμερα θέλουν να κάνουν, δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Η Λαζαρίδου έχει άδικο όταν μιλάει για κιτρινισμό, δεν διαστρεβλώθηκε κάτι, όλα ειπώθηκαν μπροστά στον φακό. Μήπως είναι όμως κάτι άλλο; Μήπως αυτό που παρακολουθούμε είναι ανθρωποφαγία;

Aς μην αποπροσανατολιζόμαστε: ο εχθρός είναι αλλού.