Θυσίες

Επειδή η γνώση ποτέ δεν σταματάει είχα κι εγώ την τύχη να πληροφορηθώ τις τελευταίες μέρες από έγκυρους κουβενταδόρους πως ο Μητσοτάκης θα κάνει όχι μια, ούτε δυο, αλλά τρεις εκλογές.

Γιατί όχι;

Θα μπορούσε να κάνει και τέσσερις και πέντε. Και η κυβέρνηση να βγαίνει σε πλέι οφς, όπως στο ΝΒΑ. Στις τέσσερις νίκες.

Χάρηκα όμως που το έμαθα διότι δεν το είχα σκεφθεί. Ακόμη λιγότερο είχα σκεφτεί το άλλο σενάριο που διάβασα ότι η ΝΔ θα κάνει συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά με άλλον πρωθυπουργό.

Με ποιον; Δεν ξέρω. Αλλά ξαφνικά φαντάστηκα του άστρο του Αντώναρου να ανατέλλει στον ορίζοντα.

Φυσικά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Αρκεί να σκεφτείς λογικά για ποιον λόγο να κάνει τρεις εκλογές ο Μητσοτάκης ή γιατί να συμπράξει σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αντώναρο.

Αλλά οι κουβενταδόροι έχουν συνήθως λαμπρή σχέση με την κουβέντα κι ελάχιστη με την πραγματικότητα.

Αν τους ακούγαμε ο Μητσοτάκης θα είχε πέσει το καλοκαίρι από τις πυρκαγιές, ο Τσίπρας φτιάχνει νέο σύμφωνο ανάπτυξης που το κουβεντιάζει όλη η Ευρώπη και ο Παπανδρέου θα ήταν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Τίποτα από αυτά δεν συνέβη.

Στην πραγματική ζωή αιωρείται αντιθέτως ένα απλό ερώτημα: γιατί να κάνει τρεις εκλογές ο Μητσοτάκης και γιατί να ψάχνει για πρωθυπουργό όταν αυτή τη στιγμή αποτελεί τη μοναδική υπαρκτή λύση εξουσίας στην Ελλάδα;

Καλή ή κακή, αρεστή ή δυσάρεστη, δεξιά ή αριστερή, επιτυχημένη ή αμφιλεγόμενη, πάντως την μόνη υπαρκτή. Ολα τα άλλα είναι φούμαρα.

Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της ανθρωπότητας ένα κόμμα της αντιπολίτευσης ζήτησε εκλογές χωρίς ούτε το ίδιο να πιστεύει ότι έχει τύχη να τις κερδίσει και χωρίς να έχει ιδέα τι θα κάνει αν τις κερδίσει.

Αυτό είναι ένα δεδομένο της πραγματικότητας το οποίο κάποιος δικαιούται φυσικά να φιλοδοξεί να ανατρέψει αλλά δεν μπορεί να αμφισβητεί.

Και το οποίο ισχύει είτε κάνουμε τρεις εκλογές, είτε βαρέσουμε πέντε πέναλτι.

Αν μπορούσα λοιπόν να διατυπώσω μια παραίνεση θα έλεγα στους ενδιαφερόμενους αντί να ξεκατινιάζονται στα πληκτρολόγια να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν την υπεροχή του αντιπάλου τους και να επιχειρήσουν να την αμφισβητήσουν επί της ουσίας.

Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα τους φέρει πιο κοντά στην εξουσία. Σίγουρα όμως θα είναι χρήσιμο για τον τόπο.

Θα μου πείτε βεβαίως ότι έτσι χάνουμε την ευκαιρία μιας πρωθυπουργίας Αντώναρου αλλά ποιος είπε ότι η πολιτική δεν χρειάζεται θυσίες;