Μια αγκαλιά για ένα ασυνόδευτο προσφυγόπουλο – Η 8χρονη Σ. κατάφερε να πει ξανά «μαμά» και «μπαμπά»

Τον Μάρτιο του 2020 η Ελλάδα κατέγραψε τον υψηλότερο αριθμό ασυνόδευτων προσφυγόπουλων που δέχτηκε ποτέ.

Συνολικά, η φρίκη του πολέμου πήρε 5.424 προσφυγόπουλα μακριά από την αγκαλιά των γονιών τους, τα οποία αναζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα.

Ωστόσο, ελληνικές οικογένειες προθυμοποιήθηκαν να ανοίξουν την αγκαλιά τους και να μετατρέψουν τους εφιάλτες των παιδιών αυτών σε όνειρα για το μέλλον.

Μια από αυτές είναι κι η οικογένεια της κας Μαρούτσου και κου Βαλασόπουλου, οι οποίοι τις λέξεις «μαμά» και «μπαμπάς» τις ακούνε πλέον και από την 8χρονη Σ. από το Αφγανιστάν.

Η οικογένεια, που έχει ήδη ένα βιολογικό παιδί 9 ετών, έγινε το 2021 ανάδοχη οικογένεια ενός μικρού ασυνόδευτου προσφυγόπουλου.

Η απόφαση

Από τότε που ξεκίνησαν τα πρώτα κύματα εισροής προσφύγων στην Ελλάδα, τους είχε ευαισθητοποιήσει το ζήτημα των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, όπως αναφέρει η κα Μαρούτσου στο in.gr.

«Έτσι, όταν πριν από ενάμισι χρόνο βρεθήκαμε σε μια παρέα όπου μια γυναίκα δήλωσε πως είχε κάνει αίτηση για αναδοχή ασυνόδευτου προσφυγόπουλου, ένιωσα αμέσως πως ήταν κάτι που θα το θέλαμε πολύ. Έτσι ξεκίνησαν όλα» περιγράφει.

Ακολούθησε ένα στάδιο προετοιμασίας και επαφών με μια κοινωνική λειτουργό και μια ψυχολόγο της ΜΕΤΑδρασης στην οποία απευθύνθηκε η οικογένεια. Πάνω στους 9 μήνες ενημερώθηκαν για την περίπτωση ενός κοριτσιού κοντά στην ηλικία της κόρης τους κι έτσι θέλησαν να τη γνωρίσουν.

Τα πρώτα «μαμά» και «μπαμπά»

«Η Σ. ήταν εξαρχής πολύ φιλική και πρόσχαρη. Μας αποκαλούσε από την πρώτη μέρα «μαμά» και «μπαμπά», κάτι που μας συγκίνησε και μας έφερε ακόμα πιο γρήγορα κοντά. Φαντάζομαι πως είχε ανάγκη το παιδάκι να νιώσει ασφαλές, πως ανήκει σε μια οικογένεια…» αναφέρει η κα Μαρούτσου.

Ωστόσο, τα πρώτα βράδια ήταν δύσκολα, καθώς η Σ. έκλαιγε και ζητούσε τη μαμά της. Καθώς μάλιστα είχε συνηθίσει να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι μαζί της, το έβρισκε δύσκολο να αποκοιμηθεί μόνη, παρόλο που στο ίδιο δωμάτιο ήταν κι η κόρη του ζευγαριού, η Μ.

« Η κόρη μας, μάλιστα, όταν η Σ. έκλαιγε, έτρεχε και με φώναζε πανικόβλητη. Σταδιακά, βέβαια, προσαρμόστηκε το παιδί και άρχισε να αποδέχεται τη νέα πραγματικότητα και σιγά σιγά να την απολαμβάνει. Μπορώ να πω ότι κοντά μας έχει πλέον κάνει άλματα: έμαθε να γράφει και να διαβάζει, να κολυμπά, να κάνει ποδήλατο – σημαντικά βήματα για την αυτοπεποίθησή της».

Οι πρώτες μέρες

Η οικογένεια προσπάθησε εξαρχής να είναι τρυφεροί, σταθεροί και συνεπείς στη συμπεριφορά τους προς την Σ, ώστε να νιώσει όχι μόνο ευπρόσδεκτη, όπως μια φιλοξενούμενη, αλλά πραγματικό μέλος της οικογένειας.

Στην αρχή είχε την τάση να είναι υπερβολικά δοτική και πρόθυμη να βοηθήσει, σαν να εξαρτιόνταν από την καλή της συμπεριφορά τα αισθήματά μας απέναντί της ή ίσως ακόμη κι η ίδια η παραμονή της στο σπίτι, εξηγεί η κ. Μαρούτσου.

«Ευτυχώς αυτή η υπερβολή υποχώρησε μετά από δυο-τρεις εβδομάδες και σύντομα η Σ. άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να είναι ένα πραγματικό παιδί, με τις όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές της, ένιωσε ασφαλής ώστε να εκφράσει θυμό απέναντί μας ή ανταγωνιστικότητα απέναντι στην Μ, τη βιολογική μας κόρη, αλλά και να ξεδιπλώσει τα ταλέντα και τις αρετές της».

Το νέο παιδί στην οικογένεια

Στην αρχή, η κόρη μας ήταν πολύ ενθουσιώδης στην ιδέα της αναδοχής, εξηγεί η κα Μαρούτσου.

«Μας έλεγε ότι πάντα ήθελε μια αδελφούλα και δεν πτοήθηκε ούτε όταν η κοινωνική λειτουργός προσπάθησε να την προετοιμάσει για τις πιθανόν δύσκολες πλευρές μιας τέτοιας εμπειρίας. Φυσικά, όταν πρωτοπήγαμε να γνωρίσουμε την Σ., ρωτήσαμε μετά την Μ. αν συνεχίζει να επιθυμεί αυτή την αναδοχή και δήλωσε πως ναι».

Όπως περιγράφει η ίδια η κα Μαρούτσου, τις πρώτες μέρες, η κόρη της Μ. κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να είναι κι αυτή «καλή» με την Σ. –αυτή μάλιστα την παρότρυνε να μας αποκαλεί όπως επιθυμεί, δίνοντάς της τροποντινά το ελεύθερο να μοιράζεται την προσφώνηση «μαμά» και «μπαμπάς» με την ίδια- όμως μετά από λίγες μέρες μου ζήτησε κλαίγοντας «να την πάμε πίσω!».

«Της εξήγησα πως έχουμε δεσμευτεί να προσφέρουμε στέγη, τροφή και φροντίδα στην Σ. για ένα διάστημα. Η βραχυπρόθεσμη φύση της αναδοχής λειτούργησε τότε κατευναστικά προς τη Μ. που δήλωσε πως μετά όμως από αυτό το διάστημα θα πρέπει η Σ. να φύγει. Από τότε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της σχέσης τους και τώρα έχουν δεθεί τόσο πολύ που η Μ. μας ρωτάει τι μπορούμε να κάνουμε για να μείνει η Σ. για πάντα…».

Μια μεγάλη αγκαλιά

Καθώς τους είχε ενημερώσει η κοινωνική λειτουργός ότι τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα είναι στην μεγάλη τους πλειοψηφία αγόρια κι έτσι υπήρχε πιθανότητα η επιθυμία τους να γίνουν ανάδοχοι γονείς κοριτσιού κοντά στην ηλικία της κόρης τους να μην ευοδωθεί, δεν το είχαν ανακοινώσει αρχικά παρά μόνο σε ελάχιστους φίλους.

Η ευρύτερη οικογένεια το έμαθε όταν τελικά ήρθε η Σ. σπίτι.

Η κα Μαρούτσου και ο κος Βαλασόπουλος έκαναν σε μεγάλη ηλικία τη Μ και δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή οι δυο παππούδες της. «Αν και είμαι βέβαιη ότι θα καλοδέχονταν την Σ. κι οι δυο» αναφέρει η κα Μαρούτσου.

«Η μητέρα του άντρα μου πρόλαβε να τη γνωρίσει και την αγάπησε πολύ καθώς ήταν κι η ίδια παιδί προσφύγων από τη Σμύρνη. Δυστυχώς λίγους μήνες μετά, τη χάσαμε κι αυτή. Η Σ. έκλαψε στην κηδεία σαν να ήταν δική της γιαγιά».

«Τη μεγαλύτερη –ίσως μοναδική- δυσκολία αντιμετωπίσαμε με τη δική μου μητέρα η οποία βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας, κάτι που στην περίπτωσή της έχει οδηγήσει σε κυκλοθυμική συμπεριφορά: άλλοτε είναι πολύ τρυφερή με την Σ. κι άλλοτε εκφράζει επιθετικότητα, ίσως γιατί ενδόμυχα φοβάται ότι μπορεί να «κλέβει» την αγάπη από την αγαπημένη της εγγονή, τη Μ.

»Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι η Μ. πάντα υπερασπίζεται την ανάδοχη αδελφή της όταν νιώθει ότι αδικείται από τη γιαγιά, ακόμα κι όταν αυτή η αδικία είναι προς δικό της όφελος. Ωστόσο, όσο περνά ο καιρός, ακόμα και αυτή η κάπως ακανθώδης σχέση εξομαλύνεται καθώς η Σ. είναι ένα παιδί πολύ δυνατό και –λόγω συνθηκών- πριν της ώρας του ώριμο κι έχει μάθει να δείχνει κατανόηση και να διεκδικεί την αγάπη».

Σημαντική βοήθεια στην οικογένεια έχει προσφέρει κι η ΜΕΤΑδραση που με τον παιδοψυχολόγο, την κοινωνική λειτουργό και την ψυχολόγο για το ζευγάρι τακτικά παρακολουθούν την πορεία της αναδοχής και προσφέρουν το συμβουλευτικό κι υποστηρικτικό τους έργο.

Ωστόσο η κα Μαρούτσου για ένα πράγμα είναι σίγουρη, πως μπορεί να πει με βεβαιότητα «ότι την αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή που την είδαμε».