Ξεχείλισε ο «βόθρος» των πανεπιστημίων ή μήπως υπάρχουν και χειρότερα;

Τα πανεπιστήμια είναι ο χώρος που οι περισσότεροι από εμάς πέρασαν ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους.

Είναι χώρος μάθησης, κοινωνικοποίησης, ανάπτυξης της προσωπικότητας, έρωτα, αλλά και εκεί που ο καθένας μας απέκτησε την πολιτική κουλτούρα που ενδεχομένως τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.

Είναι ο ναός των… ζυμώσεων και γιατί όχι και των αγώνων, γι’ αυτά που αξίζεις να αγωνιστείς…

Τις τελευταίες ημέρες, σε ένα όχι και τόσο πρωτόγνωρο σκηνικό, έχουν βγει στη δημοσιότητα περιστατικά για τα ελληνικά πανεπιστήμια που δεν περιποιούν τιμή για κανέναν.

Και για όλους εμάς που πήγαμε σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά και τους γονείς που ονειρεύονται να στείλουν τα παιδιά τους σε μια σχολή.

Ακούμε για καταλήψεις 35 ετών σαν κάτι φυσιολογικό. Καταλήψεις χώρων μέσα στο πανεπιστήμιο φυσικά και που δικαιολογούνται στη λογική «μα αφού δεν πείραζαν κανέναν…»

Ακούμε για καθηγητές που δέρνονται από αγνώστους. Για καθηγητές που κατηγορούνται για τοκογλυφία ή για παιδεραστία.

Δημόσια συγκρούονται «συνάδελφοι» στο πανεπιστήμιο, κοινώς… ξεκατινιάζονται λες και είναι «λουμπεναριό» της τελευταίας υποστάθμης.

Κάποιοι άλλοι αντιεξουσιαστές συλλαμβάνονται γιατί, λέει, γκρέμιζαν τοίχο για να φτιάξουν δικό τους στέκι. Μέσα στο πανεπιστήμιο.

Το εμπόριο ναρκωτικών και «μαϊμού» προϊόντων, μέσα και γύρω από τα πανεπιστήμια είναι μια καθημερινότητα που δεν ενοχλεί κανέναν.

Συχνά – πυκνά πέφτει άγριο ξύλο μεταξύ φοιτητών διαφορετικών παρατάξεων.

Κι όλα αυτά είναι κανονικότητα… Και κανείς δεν ενδιαφέρεται αν με όλες αυτές τις καταστάσεις εξευτελίζεται το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Πανεπιστημιακοί άξιοι, φοιτητές σπουδαίοι, σχολές που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τα διάφορα Χάρβαρντ και τις Οξφόρδες, να χάνονται επειδή μια δράκα βρόμικων καθηγητών, άθλιων φοιτητών και γιαλατζί επαναστατών εξωπανεπιστημιακών, θέλουν να έχουν το δικό τους μαγαζάκι.

Που; Μέσα στα πανεπιστήμια, εκεί που θα στείλουμε τα παιδιά μας για να μορφωθούν, να πολιτικοποιηθούν, να κοινωνικοποιηθούν, να ερωτευτούν, να αναπτύξουν τα προσόντα τους και να «απογειωθούν».

Και τα ερωτήματα είναι πολλά. Δυστυχώς χωρίς απαντήσεις διότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, η κάθε κυβέρνηση απλά στρουθοκαμηλίζει. Φοβάται το πολιτικό κόστος, κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού και χάνει την ουσία.

Μιλάμε για υπόδικους καθηγητές, κατηγορούμενους για παιδεραστία και για οικονομική απάτη. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν να ασκούν τα καθήκοντά τους, να μορφώνουν τα παιδιά μας;

Γνώριζε το υπουργείο Παιδείας και οι πρυτανικές αρχές για όλα αυτά που σήμερα βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Τι έκαναν για να μην εξευτελιστεί το πανεπιστήμιο; Τα στραβά μάτια;

Ηταν γνωστή στους πανεπιστημιακούς, κι όχι μόνο, κύκλους η αντιδικία των δύο καθηγητών που οδήγησε στο «ξεκατίνιασμα» και στις κατηγορίες για στοχοποίηση και ξυλοδαρμό;

Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε σαν ταινία τα φαινόμενα βία στα πανεπιστήμια και απλά θα κλείνουμε τα μάτια περιμένοντας πότε θα ξαναδείρουν έναν καθηγητή, πότε θα φάει ξύλο ένας φοιτητής, πότε θα «ξαναχτίσουν» έναν πρύτανη ή πότε θα του κρεμάσουν ταμπέλα σα να είναι σκύλος;

Θα συνεχίσει το κράτος να κλείνει τα μάτια στο καθεστώς ανομίας που έχουν εγκαθιδρύσει ορισμένοι φοιτητές και εξωπανεπιστημιακοί;

Θα συνεχίσει άραγε να κάνει τα στραβά μάτια σε καθηγητές που «στήνουν» παραμάγαζα για να κάνουν τις δουλίτσες τους; Που συναλλάσσονται κάτω από το τραπέζι με φοιτητικές παρατάξεις ή με κόμματα και τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας, προκειμένου να «αρπάξουν» θέσεις εξουσίας;

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όσους έχουν περάσει από κάποιο πανεπιστήμιο. Ο πάτος της ανώτατης εκπαίδευσης είναι πιο βαθύς απ’ ότι νομίζουμε. Και η κάθαρση θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού.

Όχι με αστυνομικά μέτρα, με «πανεπιστημιακές αστυνομίες» που όλο εξαγγέλλονται και όλο μένουν στα χαρτιά γιατί είναι κακοσχεδιασμένες πρακτικές και πομφόλυγες πολιτικών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσουν την πελατεία τους.

Η κάθαρση στα πανεπιστήμια μπορεί να γίνει όταν σταματήσουν να υπάρχουν πελατειακές σχέσεις, όταν πάψουν τα κόμματα να κάνουν κουμάντο και μέσα στα αμφιθέατρα, όταν το βουλώσουν λίγο και οι πολιτικές παρατάξεις.

Από εκείνες που τάζουν εκδρομές στη Μύκονο και τζάμπα λάπτοπ προκειμένου να φτιάξουν λίστες ψηφοφόρων. Μέχρι εκείνες που επικροτούν καταλήψεις δεκαετιών και χτίζουν καθηγητές στα γραφεία τους.

Και ίσως κάποτε να δούμε την πραγματική εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων. Κι όχι την αποκρουστική που φτιάχνουν ορισμένοι καθηγητές και ορισμένοι φοιτητές, σε αγαστή συνεργασία με ένα άβουλο πολιτικό σύστημα.