Μάλλιασε η γλώσσα μου για τις αμέτρητες ωμές και θρασύδειλες τουρκικές απειλές και ο καρπός της δεξιάς μου παλάμης πονάει, από τα αμέτρητα κείμενά μου, στα οποία τονίζω το οφειλόμενο από την εξωτερική μας πολιτική «ναι» στα διεθνή νόμιμα, αλλά «όχι» στην απαράδεκτη περιθωριοποίησή μας. Ο λόγος βέβαια για τα ελληνο-τουρκικά, που  από τις αποφράδες ημέρες των «Σεπτεμβριανών» του 1955 στην Πόλη, μέχρι σήμερα τα διαχειρίζονται οι διπλωμάτες μας, με υποδειγματική ευπρέπεια και αβροφροσύνη, αλλά σχεδόν με μηδενικές οφειλόμενες αντιδράσεις για τον στιγματισμό της … ευπρεπούς αδιαφορίας των εταίρων μας της Ευρώπης, αλλά και των «συμμάχων» μας των ΗΠΑ, σε ό,τι βέβαια αφορά το διαστροφικό και λυσσαλέο casus belli κατά της Ελλάδας.

Ευτυχώς εδώ και μερικές ημέρες ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από τις στήλες της «Καθημερινής» (Παρασκευή 31/12/2021), και με τον ευφυή τίτλο «Ο κίνδυνος να αποκτήσουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις παρακολουθηματικό χαρακτήρα», στηλιτεύει με τη γνωστή ευγλωττία του, την αυτοπαγίδευση της εξωτερικής μας πολιτικής στον μονόδρομο της επίκλησης των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας, χωρίς το αυτονόητο αντάλλαγμα της προάσπισης των ελληνικών κεκτημένων, αλλά και τιμωρίας των τούρκων ταραξιών, τόσο από την ΕΕ, όσο και από τις ΗΠΑ.

Και τώρα, η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, με περισσότερο ρεαλισμό και κατά το δυνατόν λιγότερη εγκεφαλική μακρυγορία. Καιρός λοιπόν να παραδεχτούμε γιατί ενώ είμαστε η γέφυρα που γεωστρατηγικά ενώνει τρεις ηπείρους, και ενώ τηρούμε υποδειγματικά έως απαραδέκτως χαριστικά, τις εταιρικές και συμμαχικές μας υποχρεώσεις, εν τούτοις, από την πλευρά τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ, γιατί όχι και του ΟΗΕ:

1) Δεν εφαρμόζονται τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ α) για εκκένωση της Κύπρου, από τα κατοχικά στίφη του τουρκικού Αττίλα 1 και 2, β) για τιμωρία των στρατευμάτων εισβολής στην Κύπρο που οδήγησαν την μαρτυρική αδελφή Κύπρο σε διαρκές μνημόσυνο για τα θύματα και τις ζημίες από το διπλό τουρκικό πλιάτσικο. Στο σημείο αυτό τονίζουμε ότι το χρονικό των Κυπρίων αγνοουμένων στιγματίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1975 μέχρι σήμερα!

Να μετάσχουν στην κοινή άμυνα

2) Επί μισό περίπου αιώνα ο μεθοριακός θαλάσσιος και εναέριος χώρος της Ελλάδας δέχεται καθημερινά αεροπορικές και ναυτικές εισβολές από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, χωρίς την παραμικρή κύρωση κατά των γειτόνων κατσαπλιάδων, ούτε από τα σχεδόν νεκρά όργανα του ευρωπαϊκού συστήματος άμυνας και ασφάλειας, αλλά ούτε και από το φιλοτουρκικό ΝΑΤΟ. Και μάλιστα στην εποχή μας, όπου τα σύνορα της Ελλάδας και της Κύπρου είναι αυτοδικαίως και σύνορα της ΕΕ.

Ο εικονιζόμενος κύριος με την ηγεμονική του χειρονομία (τουπέ) δεν είναι άλλος από τον Τούρκο υπουργό άμυνας, Χουλουσί Ακάρ ή αλλιώς το alter ego του Ερντογάν. Τα ασύστολα ψεύδη αυτού του κυρίου με την μιλιταριστική του υπεροψία, αλλά και η διαστροφή κάθε αλήθειας αναφορικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι η ψευδο-διπλωματική του σπεσιαλιτέ. Υβριστής καθ’ έξιν και καθ’ υποτροπήν της Ελλάδας, δεν σέβεται ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες της διεθνούς αβροφροσύνης. Χρέος της ελληνικής διπλωματίας είναι να τον απομονώσει στο χώρο των personae non gratae, στους ανεπιθύμητους εκπροσώπους της γείτονος Τουρκίας και σε όλα τα πολιτικά μας fora. Μόνον με παρόμοιες αποφάσεις μηδενίζεται η πολιτική θρασυδειλία.

3) Η Ελλάδα πληρώνει με οικονομικές αιμορραγίες την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και τον υπερκείμενο ελληνικό εναέριο χώρο, για την αναχαίτιση χιλιάδων ατιμώρητων εισβολών στη χώρα μας. Γιατί άραγε τόσο οι Έλληνες υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών τόσο της σημερινής όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν πειθαναγκάζουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ        να ενισχύσουν την εθνική μας άμυνα με μαχητικά αεροσκάφη, … πολεμικά πλοία, αλλά και έμψυχο υλικό για την αναδίπλωση των τούρκων εισβολέων στα … αυγά τους;

4) Πότε, επιτέλους, θα σταματήσει από τα όργανα της ΕΕ ο εμπαιγμός της Ελλάδας για κυρώσεις κατά της τουρκικής ανθελληνικής πειρατείας σε όλες σχεδόν τις Ολομέλειες των κρατών-μελών της ΕΕ; Θα βρεθεί άραγε έστω και συμπτωματικά, από την ελληνική πλευρά (κυβέρνηση-αντιπολίτευση), τρόπος πειθαναγκασμού των εταίρων και συμμάχων μας να συμπορευτούν με έμπρακτη αλληλεγγύη με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις;

Άραγε τόσο οι εταίροι, όσο και οι «σύμμαχοί» μας μένουν ικανοποιημένοι να μας εξοπλίσουν με πανάκριβα μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία, χωρίς ν’ αντιπαρέχουν την παραμικρότερη έμπρακτη αμυντική βοήθεια προς τη χώρα μας; Είναι ή όχι η συμπεριφορά τους αυτή εμπαιγμός προς τους ίδιους τους θεσμούς της εταιρικής και συμμαχικής αλληλεγγύης;

Πότε επιτέλους θ’ αναθαρρήσουν οι κατά καιρούς πρωθυπουργοί μας ΥΠΕΞ και ΥΠΕΘΑ και θα προβάλλουν στους ευρωπαίους και αμερικανούς ομολόγους τους, αξίωση να παύσουν να θεωρούν την Ελλάδα και την Κύπρο πειθήνια υπαλληλικά ενεργούμενά τους με μηδενικά ανταλλάγματα ως προς τα καλώς νοούμενα συμφέροντά τους;

Μήπως θα προτιμούσαν να διακηρύξουν τις παραπάνω αλήθειες, όπως ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος από το σίγουρο βήμα των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων και όχι από τα επισφαλή και ασύμφορα βήματα των πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαραθέσεων;

Και όμως ο πραγματικά τελεσφόρος πολιτικός αγώνας δεν είναι νωχελικός ανθόσπαρτος βίος, ή la vie en roses, αλλά στίβος θαρραλέας και ριψοκίνδυνης αντιπαράθεσης.

Headlines