Συνεπιμέλεια και για τα κατοικίδια

Τι γίνεται όταν ένα ζευγάρι χωρίζει και εκτός από διάφορα περιουσιακά στοιχεία και ένα, δύο ή τρία παιδιά μοιράζονται και την αγάπη τους για ένα κατοικίδιο; Αν το ζευγάρι ζει στην Ισπανία, έχει καλώς, καθώς, σύμφωνα με το νέο νομικό πλαίσιο, ένας δικαστής θα αποφασίσει, αφού εξετάσει ενδελεχώς και τις δύο πλευρές, με ποιον από τους δύο θα ζήσει καλύτερα το κατοικίδιο ή με ποιον τρόπο θα μπορούν και οι δύο να περνούν χρόνο μαζί του, παρότι χωρισμένοι.

Με τη συγκεκριμένη νομική μεταρρύθμιση, τα κατοικίδια παύουν να αντιμετωπίζονται ως άψυχα αντικείμενα και το δικαστήριο καλείται να τα διαχειριστεί ως έμβια όντα με συναισθήματα και να αποφασίσει για την ευημερία τους, λαμβάνοντας υπόψη πολλές παραμέτρους, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση των παιδιών. Για ένα ζευγάρι, όμως, που έχει κατοικίδιο, χωρίζει αλλά ζει στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει ακόμα αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο, τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα.

Ο νόμος με τα microchips. «Δυστυχώς από το 2004 που βγήκε ο νόμος με τα microchips έχουμε ζήσει πάρα πολλά περιστατικά καθώς όταν υπάρχει ένα ζώο, στο τέλος μιας σχέσης γίνεται ό,τι γινόταν και με τα παιδιά, δηλαδή μια διαμάχη ποιος από τους δύο θα το πάρει», εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο Τάσος Κανούρης, κτηνίατρος της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας.

«Μια φορά, μια γυναίκα έφερε σε εμάς ένα ζώο για φύλαξη καθώς φοβόταν ότι θα της το πάρει από το σπίτι ο πρώην σύντροφός της. Ο άντρας το έμαθε, ήρθε, έκανε φασαρία, μας είπε ότι το ζώο είναι δικό του και ότι του το έχει κλέψει. Ηταν πράγματι στο όνομά του και μας είπε ότι αν το πάρει η γυναίκα θα τιμωρήσει εμάς. Ηταν ένα ζευγάρι που χώριζε, η σχέση τους δεν ήταν καλή και διεκδικούσαν το ζώο και οι δύο. Του είπαμε να το μεταβιβάσει στο όνομα της γυναίκας καθώς τον απασχολούσε ότι ως ιδιοκτήτης εκείνος θα είχε ευθύνη απέναντι στον νόμο για ό,τι πάθαινε το ζώο, αλλά δεν δεχόταν με τίποτα. Ηταν μια άσχημη περίπτωση, χρειάστηκε να μιλήσουμε με δικηγόρους για να τη χειριστούμε. Στο τέλος, συμφώνησαν και το πήρε η γυναίκα. Αλλά όσο κράτησε η δικαστική διαμάχη, το ζώο έμεινε σε εμάς», θυμάται ο κτηνίατρος.

Ανάλογη τριβή με τέτοιες συγκρούσεις πάνω από ένα κατοικίδιο έχουν και οι δικηγόροι. Οπως αναφέρει στα «ΝΕΑ» ο δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω Δημήτριος Γ. Τσαγκαλίδης, «ένα πολύ σημαντικό θέμα που αφορά τα ζώα συντροφιάς και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν είναι η τύχη τους σε περίπτωση διάσπασης της συμβίωσης των φροντιστών τους (ιδιοκτητών τους). Πρόσφατα απευθύνθηκε στο δικηγορικό γραφείο μας άτομο επειδή, μετά τη διάσπαση της συμβίωσης, ο σύντροφος πήρε τα σκυλάκι που είχαν μαζί και αποχώρησε από την οικία. Η ισπανική νομοθεσία αντιμετώπισε το θέμα αυτό με τη θέσπιση της συνεπιμέλειας και στα κατοικίδια ζώα. Θεωρώ ότι η προσέγγιση αυτή είναι σωστή, διότι τα κατοικίδια ζώα είναι έμβιοι οργανισμοί που συναισθάνονται και είναι φυσικό να λείπει στο ζωάκι και ο έτερος φροντιστής του. Με τη συνεπιμέλεια, το ζωάκι θα απολαμβάνει τη συντροφιά και τη φιλία και των δύο ανθρώπων με τους οποίους δέθηκε όσο καιρό συγκατοικούσαν. Θα πρέπει και ο έλληνας νομοθέτης να ασχοληθεί με το θέμα αυτό».

Παράδειγμα προς μίμηση. Ζωντανό παράδειγμα – προς μίμηση -, που δείχνει ότι η κοινωνία πλέον σε πολλά ζητήματα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τον νομοθέτη, είναι η ξεχωριστή περίπτωση του τηλεπαρουσιαστή και ραδιοφωνικού παραγωγού Δημήτρη Ουγγαρέζου, ο οποίος, όταν βρέθηκε μπροστά στον χωρισμό και παρατηρώντας τα ξεσπάσματα του σκύλου του, Κούπερ, ενός πανέμορφου λαμπραντόρ που ο ίδιος χάρισε στην πρώην σύντροφό του, έπραξε το αυτονόητο, εφαρμόζοντας μια άτυπη συνεπιμέλεια που τελικά λειτούργησε ευεργετικά και για τους τρεις.

«Ενα κατοικίδιο είναι μέρος της κοινής ζωής δύο ανθρώπων, έχεις κοινά βιώματα που το περιλαμβάνουν και αναπόφευκτα σε έναν χωρισμό, επειδή εμπλέκονται συναισθήματα, τίθεται θέμα ποιος θα έχει μαζί του αυτό το πλάσμα που τόσο αγάπησε. Εμείς βάλαμε την αγάπη για το κατοικίδιό μας πάνω από όλα. Ο Κούπερ είναι ένα σεντούκι που έχει μέσα τις κοινές μας αναμνήσεις και έτσι παρήλθαν και πιο γρήγορα οι δύσκολες στιγμές. Πρακτικά, επειδή εγώ μπορώ να τον έχω μαζί μου συνέχεια κι επειδή θεωρήσαμε ότι δεν είναι ωραίο να μένει σπίτι μόνο του, επιλέξαμε να τον έχω εγώ και η Ιλένια να τον παίρνει τα Σαββατοκύριακα ή όποτε μπορεί. Και έτσι ο Κούπερ, ναι, είναι πιο ευτυχισμένος. Μέσα από τη συμπεριφορά του ίδιου του Κούπερ νιώθουμε ότι κάναμε το σωστό».