Αξονες

Σήμερα στο πολιτικό σκηνικό διαμορφώνονται δύο άξονες: ο πρώτος είναι απότοκος του 2019, και είναι ο ασθενής μα υπαρκτός ακόμη αντι-ΣΥΡΙΖΑ άξονας. Βοηθάει σε αυτόν και η σοβαρή απουσία αναψηλάφησης όψεων της συριζαϊκής διακυβέρνησης από την ηγεσία και τις οργανώσεις θαρρετά και ανοιχτά. Ο δεύτερος είναι σε εξέλιξη τώρα. Είναι ένας κλιμακούμενος αντικυβερνητικός άξονας. Επιμέρους ρεύματα δυσαρέσκειας αθροίζονται και με προφανή τρόπο. Η αδιανόητη ακρίβεια και το χτύπημα του μέσου εισοδήματος την ίδια ώρα που οι μισθοί δεν ανεβαίνουν, είναι μια νέα πραγματικότητα που θα μετανιώσουν πικρά οι κυβερνώντες αν την αγνοήσουν ή αν θεωρούν πως συγκαλύπτεται με επικοινωνιακά κρεσέντα. Οι πληθωριστικές τάσεις δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο, η διαχείρισή τους όμως είναι. Είναι για πρώτη φορά προ των πυλών η διάρρηξη των σχέσεων της κυβέρνησης και της ΝΔ με τα κλασικά μεσαία στρώματα. Είναι επίσης για πρώτη φορά εδώ μια νέου τύπου απομείωση της εμπιστοσύνης προς αυτήν.

Βέβαια το αντικυβερνητικό μέτωπο ή ρεύμα ακόμη δεν ενοποιείται πολιτικά. Εξάλλου το βασικό χαρακτηριστικό του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου ήταν μια οριζόντια συμφωνία πάνω στη δυσαρέσκεια για τα πεπραγμένα τους. Ηταν επίσης το γεγονός πως πετυχημένα ο Κυριάκος Μητσοτάκης «πήρε» αυτό το ρεύμα και του έδωσε διέξοδο – εξού και σωστά ζητούσε εκλογές από την πρώτη στιγμή της εκλογής του στη ΝΔ. Τίποτε όμως δεν είναι ίδιο με το καλοκαίρι του 2019 που ο ίδιος επικύρωσε την τριπλή του ηγεμονία (εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές εκλογές). Το Ταμείο της Ανάκαμψης είναι άγνωστο πώς και με ποιον τρόπο θα διατεθεί και αν η δοσολογία του προβλέπει σοβαρές κοινωνικές πολιτικές για τους ασθενέστερους. Η ρευστότητα στην Ευρώπη, επίσης πάει πίσω τις τελικές αποφάσεις και σε αναμονή του νέου γαλλοϊταλικού άξονα. Η Ελλάδα ως μικρή χώρα απλώς περιμένει την μπίλια του συσχετισμού – ενώ θα όφειλε να συμμετέχει οργανικά στις ζυμώσεις.

Η διαχείριση της πανδημίας εν Ελλάδι «κατάφερε» να ενοποιεί τη μετάλλαξη Δέλτα με την Ομικρον και να επιβαρύνει εκ νέου το δημόσιο ΕΣΥ, το οποίο στην πραγματικότητα δεν ενισχύθηκε τα δύο αυτά χρόνια. Η μέση οικογένεια βιώνει ένα δράμα κλειστών τειχών με φορτωμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ, νοσήσεις, επισφάλεια μαθητών και μαθητριών και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.

Ολα αυτά συγκροτούν ένα νέο κοινωνικό ρεύμα ή τάση που η μία όψη της είναι η επιθετικότητα, η άλλη θα είναι η αποστροφή. Ραγδαία η νέα γενιά δεν πάει με την κυβέρνηση, δικτυώνεται αθόρυβα με νέους τρόπους, μεταβάλλεται πολιτιστικά. Η απονέκρωση των παραδοσιακών συνδικάτων ή σωματείων δεν αναστέλλει τις νέες διαθέσεις όπως έδειξε το πρόσφατο παράδειγμα της e-food αλλά αντίθετα ενθαρρύνει τις νέες αναζητήσεις και τις νέες δομές και οργανώσεις. Ενα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς παραμένει αναξιοποίητο και σε αναντιστοιχία με τις σπουδές και τις δεξιότητές του. Στην τηλεόραση εικονοποιείται ένα μόνον και μικρό μέρος της πραγματικότητας. Δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τρέχει λαχανιασμένη να καταγράψει τις νέες τάσεις. Μαζί της και όσες πολιτικές δυνάμεις δεν αντιληφθούν γρήγορα τον υπόγειο κραδασμό. Μαζί της και όσοι κυβερνώντες βλέπουν την κοινωνία πίσω απ’ τα φιμέ τζάμια των υπηρεσιακών τους οχημάτων ή από τη γυάλα των επικοινωνιολόγων τους.