Ας πούμε ότι η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να τελειώσει με τη βία στα Πανεπιστήμια. Και υλοποιούσε τα μέτρα που νομοθέτησε. Σε μία σχολή σαν την ΑΣΟΕΕ θα έπρεπε να δημιουργηθεί παράρτημα των ΕΚΑΜ. Κανονικό. Με τις ασπίδες τους, τα χημικά τους και τους ελεύθερους σκοπευτές στην άλλη πλευρά της Πατησίων. Και μία κλούβα απ’ έξω για να βρίσκεται. Διότι αν υπήρχαν ένας ή δύο αστυνομικοί την ώρα που έγινε η τελευταία εισβολή των κουκουλοφόρων, τώρα θα είχαμε μάνες ντυμένες στα μαύρα. Στη δε περίπτωση του ΑΠΘ, θα πρέπει να στηθεί όχι απλώς Τμήμα, αλλά βάση της Αστυνομίας.

Με δυο λόγια, αν η κυβέρνηση πει στα σοβαρά να τελειώνει με τη βία στα Πανεπιστήμια θα πρέπει να είναι έτοιμη και για σκληρές εικόνες πάνω στις οθόνες και στις σελίδες των εφημερίδων. Οχι παντού, αλλά σε τρεις, άντε τέσσερις σχολές. Το αντέχει; Αδιάφορο. Το θέμα δεν είναι αν το αντέχει η κυβέρνηση, αλλά αν μπορεί να το σηκώσει και η κοινωνία.

Ομως μισό λεπτό. Αν γυρίσετε λίγο πίσω και δείτε τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στα Πανεπιστήμια, θα συμφωνήσετε ότι υπήρξαν βήματα προς τα μπροστά. Στην ΑΣΟΕΕ και στο ΑΠΘ τερματίστηκαν χρόνιες καταστάσεις που κάλυπταν δραστηριότητες εκτεινόμενες από το λαθρεμπόριο μέχρι την κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών. Και το κυριότερο: το θέμα της ασφάλειας μπαίνει εμφατικά στην ατζέντα της συζήτησης. Κάποτε ήταν στο περιθώριο, σχεδόν ταμπού. Οσοι έχουν βγει και διαμαρτύρονται για την καθυστέρηση στην αντιμετώπιση της ανομίας, παραβλέπουν δύο πράγματα.

Πρώτον, έχουν γίνει κάποια βήματα και, δεύτερον, για την εκρίζωση αυτών των φαινομένων δεν αρκεί μόνο η πολιτική και η αστυνομική βούληση. Χρειάζεται η συναίνεση και η λειτουργική συνεργασία πρυτανικών Αρχών και η αποφασιστική στάση της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Αυτά τα δύο στοιχεία δεν είναι, προς το παρόν, ισχυρά πάνω στο τραπέζι. Προφανώς χρειάζεται χρόνος. Ολα στην Ελλάδα χρειάζονται χρόνο. Απλώς μερικές φορές τα πράγματα δεν ωριμάζουν, σαπίζουν.

Headlines