Για την κυβέρνηση τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά, έστω κι αν αναζητείται πυξίδα για αρκετές κατευθύνσεις του σχεδιασμού. Στο Μέγαρο Μαξίμου δεν αναμένουν ο κύκλος της πανδημίας να ανοίξει μέσα στην άνοιξη, αντιθέτως προεξοφλούν μια ελεγχόμενη κατάσταση, καθώς το σύστημα Υγείας αντέχει. Η Ομικρον δεν εξελίσσεται σε χειμωνιάτικο εφιάλτη και μέσα στον Φεβρουάριο η συζήτηση θα έχει ξεφύγει ακόμη και από τα εμβόλια και θα έχει περάσει στα χάπια θεραπείας για νοσούντες. Τα φάρμακα μπορεί να κάμψουν και τους αντιεμβολιαστές. Συνεπώς, το βάρος θα πέσει στο εξής στην Οικονομία και το «καλάθι της νοικοκυράς» και σε κινήσεις που θα εκπέμπουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εισέλθει στον τελευταίο χρόνο της θητείας της, σε μεταρρυθμιστικό οίστρο. Τα εκλογικά σενάρια μπορούν να παραμείνουν στο συρτάρι.

Δεν είναι η ανάγνωση που κάνουν στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου για την εξέλιξη των πραγμάτων. Κυρίως γιατί το πέρασμα από την πανδημία σε μια ενδημική φάση θα μπορούσε να διαλύσει κάθε αντιπολιτευτικό σχεδιασμό – που βασίζεται σε μια κατάσταση γενικευμένης αναστάτωσης στο υγειονομικό σύστημα και σε στατιστικούς δείκτες που σπέρνουν τον φόβο. Αν οι αριθμοί υποχωρήσουν, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναζητήσει νέο πεδίο πολέμου – και η ακρίβεια δεν θα προσφέρεται, από τη στιγμή που η κυβέρνηση θα αντεπιτεθεί με όλα τα όπλα της. Η δεύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού και το νέο πακέτο στήριξης των επιχειρήσεων, αντιμετωπίζονται ήδη ως προαναγγελία ότι στο Μαξίμου δεν θα μείνουν σε θέση παρατηρητή.

Το μεγάλο δίλημμα στην Κουμουνδούρου, ωστόσο, έχει ακόμη να κάνει με τον εκλογικό ορίζοντα – και οι διαβεβαιώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη περί εξάντλησης της τετραετίας καταγράφονται μεν, αλλά δεν λαμβάνονται υπόψη. Οι κάλπες στο τέλος του εκλογικού χρόνου θα κρατήσουν δέσμιο σχεδόν για ενάμιση χρόνο τον Αλέξη Τσίπρα, που φρόντισε να υποβάλει το εκλογικό αίτημα πριν μπουν στον φούρνο τα μελομακάρονα. Το αίτημα αναγκαστικά θα επαναλαμβάνεται, την ώρα που η κοινωνική πλειοψηφία θα στρέφει αλλού το βλέμμα – και θα μπορούσε να οδηγήσει σε γραφικές καταστάσεις. Κυρίως, όμως, το δίλημμα στο προεδρικό επιτελείο έχει να κάνει με τον φόβο ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να αιφνιδιάσει.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, στην Κουμουνδούρου ετοιμάζονται για ένα προεκλογικό συνέδριο, με έναρξη την 31η Μαρτίου, ώστε η μηχανή να δείχνει ετοιμοπόλεμη. Αλλά, ταυτόχρονα, αρχίζουν να χάνονται σε μια σεναριακή δίνη για την εκλογική ώρα. Αλλοι δεν αποκλείουν κάλπες έως τον προσεχή Ιούνιο, εφόσον ο κορωνοϊός ανάψει πράσινο. Αλλοι στοιχηματίζουν για το φθινόπωρο, με το επιχείρημα ότι ο Μητσοτάκης θα επιδιώξει να εκμεταλλευθεί τη θετική διάθεση που δημιουργεί η περίοδος των διακοπών. Είναι τα σενάρια που ο Τσίπρας θα δηλώσει «δικαιωμένος», επειδή «έσυρε» το Μαξίμου στη λαϊκή ετυμηγορία. Και η τρίτη ομάδα βλέπει εκλογές την άνοιξη του ’23, ώστε να ακολουθήσει στις αρχές του καλοκαιριού και η δεύτερη κάλπη της ενισχυμένης αναλογικής. Δυο-τρεις μήνες νωρίτερα, κανείς δεν θα κατηγορήσει τον Μητσοτάκη για αναζήτηση διεξόδου με πρόωρες εκλογές και ο Τσίπρας θα πρέπει να έχει ανεβάσει νέο αντιπολιτευτικό έργο.

Εστω κι αν δεν λέγεται ανοικτά, ωστόσο, ο μεγαλύτερος φόβος στο προεδρικό ρετιρέ είναι μήπως, μέσα στους μήνες της μεγάλης αναμονής, ανοίξουν πληγές στο αρχηγικό προφίλ του Τσίπρα που δεν θα κλείσουν ποτέ – και στο μετεκλογικό τοπίο οδηγήσουν σε άλλες εξελίξεις. Τα σήματα του Γιάννη Λούλη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «κατάπιε» τον Τσίπρα, όχι μόνον δεν πέρασαν απαρατήρητα στον μικρόκοσμο της Κουμουνδούρου, αλλά τροφοδοτούν πλέον τις συζητήσεις. Η ανάγνωση των δημοσκοπήσεων δεν ξεκινά πλέον από τα ποσοστά του κόμματος, αλλά από την εικόνα του αρχηγού. Κυρίως επειδή όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με λαβωμένο Τσίπρα θα είναι ένα άλλο κόμμα. Πρόκειται για μια νέα κατάσταση που έχουν αντιληφθεί η προεδρική ομάδα και ο αρχηγός, ψάχνοντας αντίδοτα. Η εκτίμηση ότι η νέα χρονιά θα δοκιμάσει τις αντοχές του Τσίπρα, μπορεί να κρίνει πολλές αποφάσεις.

Headlines