«Σοκαριστική παχυδερμία»

Ιούνιος 2017. 471 φοιτητές καταγγέλλουν με επιστολή στον πρύτανη του ΑΠΘ την κατάσταση που επικρατεί: «Παραβατικότητα, κλοπές, ναρκωτικά, πορνεία και βία είναι πλέον καθημερινότητα, όλα δημιουργούν αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας και φόβου για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας». Την ίδια ημέρα ζητείται από τον τότε υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να σχολιάσει το θέμα: «Εχουν διαπιστωθεί τέτοια φαινόμενα, αλλά όχι στην έκταση που αναφέρεται. Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα». Το τι συνέβη στα χρόνια που ακολούθησαν από το «ρωμαλέο κίνημα» είναι γνωστό από τα αστυνομικά δελτία. Καταλήψεις, προπηλακισμοί φοιτητών και καθηγητών, στοχοποίηση, ξυλοδαρμοί, βία. Ενα σκηνικό πανευρωπαϊκής πρωτοτυπίας με φοιτητές που έχτιζαν καθηγητές σε αίθουσες, άδειαζαν κάδους σκουπιδιών σε πρυτανικά γραφεία, διέκοπταν συνεδριάσεις οργάνων της διοίκησης, ξυλοφόρτωναν και κρατούσαν όμηρους πανεπιστημιακούς, ενώ κάθε προσπάθεια επιβολής της τάξης από τα ίδια τα πανεπιστήμια κατέληγε σε βατερλό ή… στο νοσοκομείο.

Αύγουστος 2019. Ψηφίζεται η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ένα εμβληματικό νομοσχέδιο που σηματοδοτούσε τη νέα πολιτική. Στην πραγματικότητα, η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση δεν είπε παρά αυτό που η κοινωνία δήλωνε με κάθε τρόπο έτοιμη να ακούσει και το πολιτικό σύστημα φοβόταν τόσα χρόνια να αρθρώσει. Οι σχολές να επιστρέψουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα και να πάψουν να αποτελούν φυτώρια παρανόμων. Είχε διαφανεί άλλωστε και σε όλες τις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019, με πιο αποκαλυπτική αυτήν της Opinion, όπου η κατάργηση ασύλου κρινόταν θετικά από το 74,1% των πολιτών και οι επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ. για ανακατάληψη χώρων από το 83,8%. Δυστυχώς όμως η κατάργηση του ασύλου έμεινε πολλές φορές στα χαρτιά και η κυβέρνηση ολιγώρησε. Η ψήφιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας που ακολούθησε δεν ήταν παρά το ελάχιστο που όφειλε να κάνει η Πολιτεία. Να βοηθήσει τα πανεπιστήμια να ανακτήσουν το αυτοδιοίκητο που είχε μετατραπεί σε συνδιοίκητο με παρανόμους.

Δεν υπάρχει πανεπιστήμιο στην Ευρώπη όπου δρουν ανενόχλητα τάγματα εφόδου, καθηγητές και φοιτητές που τρέμουν για τη σωματική τους ακεραιότητα. Πέρα όμως από την κυβερνητική αναβλητικότητα στην εφαρμογή του νόμου, αξιοσημείωτη είναι και η εκκωφαντική αφωνία των πανεπιστημιακών. Συνάδελφοί τους στοχοποιούνται, ξυλοφορτώνονται και δεν τρέχει τίποτα.

«Σοκαριστική παχυδερμία» χαρακτήρισε τη στάση τους ο καθηγητής Αχιλλέας Γραβάνης σχολιάζοντας πως «οι υποτιθέμενοι ταγοί της επιστήμης, οι «ελίτ», σφυρίζουν αδιάφορα στην καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που συμβαίνει δίπλα τους» διερωτώμενος: «Εχουν σκεφτεί ότι με τη συμπεριφορά τους εκπαιδεύουν τους νέους στην αδιαφορία και στην υποταγή τους στην παρανομία και στη βία όπως οι μέντορές τους;». Ψιλά γράμματα για κάποιους που αρνούνται να αποδεχθούν ότι δεν υπάρχει πιο άδικη ταξικά πολιτική από την απαξίωση και υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου. Το θετικό είναι πως το θέμα φαίνεται ότι παύει να είναι κομματικό. Ακουγα τις προάλλες τη βουλευτή του ΚΙΝΑΛ Χαρά Κεφαλίδου που εγκαλούσε την κυβέρνηση για καθυστέρηση εφαρμογής της πανεπιστημιακής αστυνομίας, δίνοντας τον τόνο για την πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει το νέο ΚΙΝΑΛ. Εν κατακλείδι, το έργο δεν κόβει πια εισιτήρια. Οι μόνοι που αρνούνται να το αντιληφθούν είναι κάποιοι που θέλουν να βασίζουν την ύπαρξή τους σε σκηνικά χάους και ανομίας.