άθε φορά που χάνεται ένας άνθρωπος, τα άλλα πάνε δεύτερα. Υπάρχει όμως μία αλήθεια που δεν θέλει κανείς να ακούσει, ειδικά όταν έχει χαθεί μια ζωή: ότι πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους κάτι που φαίνεται ότι ουδείς θέλει να αντιληφθεί: ότι όταν κάποιος τρέχει με εξωπραγματικές ταχύτητες στον αστικό ιστό μιας πόλης, αυτό που προετοιμάζεται δεν είναι ένα «τροχαίο ατύχημα». Είναι έγκλημα με ρόδες. Με ταχύτητες που ξεπερνούν κάθε όριο στον αστικό ιστό, είναι δεδομένο ότι όποιος τις αναπτύσσει καθίσταται αυτόματα και εν δυνάμει αυτοκτόνος και, κυρίως, εν δυνάμει δολοφόνος. Και αυτό όχι από αμέλεια, αλλά γνωρίζοντας τι μπορεί να επιφέρει η πρακτική του, για τις επιπτώσεις της οποίας αδιαφορεί. Ατύχημα είναι να οδηγείς κανονικά και να γίνει το κακό. Το άλλο είναι έγκλημα.

Η θλίψη για μία ζωή που χάνεται είναι μεγάλη. Αλλά το σημαντικό είναι να εστιάσει κανείς όχι στα «πορτρέτα» και στο πώς ήταν ένα αυτοκίνητο, αν ήταν ακριβό, σπάνιο, παράξενο ή πόσον καιρό το είχε κάποιος που σκοτώθηκε με αυτό, μα στο γιατί και στο πώς συνέβη ό,τι συνέβη. Και αυτό δεν μπορεί να μπαίνει κάτω απ’ το χαλί, για χάρη όλων των άλλων. Ούτε και να έρχεται σε δεύτερη μοίρα από την προσωποποίηση ενός τραγικού γεγονότος, που δίνει την ευκαιρία σε στόρις, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά, άλλοτε μυθιστορηματικά. Ούτε το θέμα είναι ποιανού ήταν συγγενής ή δεν ήταν κάποιος που ενεπλάκη σε ένα τέτοιο γεγονός.

Το κύριο και το κυρίαρχο είναι ότι η μετατροπή ενός οχήματος σε φονικό εργαλείο μέσω της υψηλής ταχύτητας θα έπρεπε πάνω απ’ όλα να συνιστά μείζονα κοινωνική και νομική απαξία. Και δεν μπορεί να την προσπερνά κανείς. Γιατί το να αυτοκτονήσει κάποιος οδηγώντας είναι τραγωδία. Είναι όμως πολύ μεγαλύτερη τραγωδία αν δολοφονήσει αθώους. Και αυτή η τραγωδία συμβαίνει διαρκώς. Και συμβαίνει με τη διπλή ιδιότυπη ανοχή και της πολιτείας και της κοινωνίας που μοιάζουν να τα θεωρούν όλα αυτά απλώς κάποιο είδος κανονικότητας. Ομως δεν είναι. Και όσο αντιμετωπίζονται σαν να είναι, τόσο αυτοί οι θάνατοι, υπαίτιων (και κυρίως μη) θα εξακολουθούν να συμβαίνουν διαρκώς.

Οταν δει κανείς το πώς μπορεί να καταλήξει ένα αυτοκίνητο, μια μάζα από τελείως άμορφα μέταλλα έπειτα από μία πρόσκρουση με υψηλές ταχύτητες, δεν μπορεί να μην κατανοεί ότι δεν επρόκειτο πλέον για αυτοκίνητο, για όχημα, αλλά για ένα όπλο πάνω σε ρόδες. Ενα όπλο που δεν είχε σφαίρες ή λεπίδα, αλλά μηχανή και τροχούς. Οπλο τρομερά επικίνδυνο, ικανό να προκαλέσει μαζικούς θανάτους και τραυματισμούς σε δευτερόλεπτα. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι δεν είναι «τροχαίο ατύχημα». Δεν είναι, πρώτον, τροχαίο επειδή δεν προκύπτει από τη φύση του αυτοκινήτου όταν αυτό χρησιμοποιείται όπως πρέπει και, κυρίως, δεύτερον, δεν είναι ατύχημα. Ούτε δυστύχημα, ούτε τίποτα τέτοιο ουδέτερο και απονευρωμένο. Είναι εγκληματική πράξη. Αν πάρεις ένα μαχαίρι κουζίνας και αρχίσεις να κόβεις τα λαρύγγια όποιου μπαίνει σε αυτήν, δεν είναι ένα «ατύχημα στην κουζίνα». Είναι δολοφονία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν ένα αυτοκίνητο κινείται με υπερβολικές ταχύτητες. Καθίσταται εργαλείο εγκλήματος.

Για να το πει κανείς χωρίς περιστροφές: Οποιος, για να κάνει το κέφι του, παίρνει ένα αυτοκίνητο και το μετατρέπει σε όπλο είναι εν δυνάμει δολοφόνος ακόμα κι αν δεν γίνει το κακό. Που όταν τελικά γίνεται, καθίσταται είτε δολοφόνος, είτε αυτοκτόνος, είτε και τα δύο μαζί. Αυτή είναι η αλήθεια. Ακούγεται άσχημα στα αφτιά μιας κοινωνίας εθισμένης στην αδιαφορία, που θρηνεί διαρκώς θύματα απ’ αυτή την αιτία. Αλλά αυτό ακριβώς είναι. Λύση υπάρχει: κάμερες, μακροχρόνιες αφαιρέσεις διπλωμάτων και κατασχέσεις οχημάτων και δρακόντεια πρόστιμα. Και μετά θα δούμε αν θα μειωθούν αυτά τα εγκλήματα…

Headlines