Το καραβάνι

Παιδιά, όχι όλους μαζί. Κάντε μια κατανομή, έναν την εβδομάδα. Και χωρίστε τους σε κατηγορίες. Γιατί έτσι, όταν τους τσουβαλιάζετε όλους κάτω από τον τίτλο «προδότες», αποδυναμώνετε την υπόθεσή σας και μπερδεύετε τους οπαδούς σας.

Ο Χρήστος Ροζάκης ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο των λαϊκιστών και των εθνικιστών, αν όχι των εθνοκάπηλων, λόγω της σοβαρότητας, της μετριοπάθειας και της συνέπειάς του. Πριν από δύο χρόνια τού επιτέθηκαν για τις δηλώσεις που είχε κάνει για το Καστελλόριζο. Τώρα έχουν βγει στα κάγκελα επειδή αναφέρθηκε στο γνωστό «ακορντεόν», σε μια λύση δηλαδή που έχει συζητηθεί και γραφτεί επανειλημμένα, και παλιότερα είχε γίνει αποδεκτή από την Τουρκία, σύμφωνα με την οποία τα χωρικά ύδατα θα μπορούσαν να φτάνουν στη χερσαία Ελλάδα τα 12 μίλια και στα νησιά να είναι λιγότερα. Εκτός από τους κύκλους της βαθιάς Δεξιάς, με τον «δήθεν γεωγράφο» τα βάζει κάθε φορά και ο τομεάρχης εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος (που προφανώς ονειρεύεται το Αιγαίο ως ελληνική λίμνη), ενώ και το υπουργείο Εξωτερικών εμφανίζεται απρόθυμο να πει τα αυτονόητα μπας και κατηγορηθεί για υποχωρητικότητα.

Μαζί με τον Ροζάκη κατηγορείται συχνά-πυκνά και ο συνεργάτης των «ΝΕΩΝ» Παναγιώτης Ιωακειμίδης, που επιμένει να έχει το θάρρος της άποψής του, ενώ από κοντά δέχεται επιθέσεις και το ΕΛΙΑΜΕΠ του άλλου ενδοτικού Λουκά Τσούκαλη. Στην παρέα προστέθηκε τις τελευταίες μέρες και ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο δεν μπορούν να συγχωρήσουν για τη ρεαλιστική γραμμή του απέναντι στην Τουρκία όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και τώρα τον κατηγορούν επειδή παρέλαβε ένα βραβείο μαζί με τον Ζουλφού Λιβανελί.

Αλλά όλοι αυτοί είναι οι «συνήθεις εθνομηδενιστές». Μαζί τους, έχει την τιμητική του αυτές τις ημέρες και ένας άνθρωπος που ως τώρα δεχόταν επιθέσεις κυρίως από τα αριστερά λόγω των βιβλίων του για την ελληνική ιστορία, ενώ κάποτε τον είπαν ακόμη και φιλοχουντικό επειδή τόλμησε να γράψει ότι στην επταετία η μεγάλη πλειοψηφία αποδέχθηκε την πολιτική πραγματικότητα της εποχής. Τα νέα εγκλήματα του καθηγητή Στάθη Καλύβα είναι ότι στην εξαιρετική σειρά «Καταστροφές και θρίαμβοι», που μεταδίδεται από τον ΣΚΑΪ, επισημαίνει τη σημασία της στήριξης των ξένων στη νίκη της Επανάστασης του 1821, χρησιμοποιεί «χλιαρούς» όρους για τη Μικρασιατική Καταστροφή ή εμφανίζεται αποστασιοποιημένος στο θέμα του Εμφυλίου.

Θα έλεγε βέβαια κανείς πως όλες αυτές οι επιθέσεις εκπορεύονται από μικρές, «κολλημένες», μειοψηφίες. Και πως όσο κι αν τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρά. Ο Καλύβας είπε κάποτε ότι, σε σχέση με άλλες χώρες, στην Ελλάδα βλέπει λιγότερη τρέλα. Αυτό είναι εν μέρει μόνο αληθές: οι εθνικοί μύθοι, ας πούμε, δεν παύουν, δεκαετίες τώρα, να αναπαράγονται και οι εθνικοί διχασμοί να επαναλαμβάνονται.

Επιπλέον, δεν είναι καθόλου ευχάριστο να σε κρεμάνε στα μανταλάκια με άθλιους χαρακτηρισμούς επειδή λες τα αυτονόητα. Μοιάζει κωμικό – αλλά έχει κόστος.