Οι ήττες δεν χτίζουν τον χαρακτήρα. Τον αποκαλύπτουν…

Οποιος νομίζει ότι το να αντιμετωπίζεις την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ -κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες- μπορεί να θεωρηθεί απλή υπόθεση είναι βαθιά νυχτωμένος. Πόσο μάλλον όταν η πάντα περήφανη ομάδα του λαού βρίσκεται σε τόσο οριακή κατάσταση, μετρώντας οκτώ συνεχόμενες ήττες κι έχοντας εισέλθει σε παρατεταμένη αγωνιστική κρίση, η οποία διογκώθηκε από την έφοδο της πανδημίας στις τάξεις της τις τελευταίες εβδομάδες.

Και να, που το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλου ξέσπασε πάνω στον αγνώριστο Ολυμπιακό, όπως έκανε και η επίσης στριμωγμένη Φενέρ την προηγούμενη εβδομάδα στην Πόλη. Με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, το γόητρο στραπατσαρισμένο και την ανάγκη για μια νίκη – οξυγόνο να θεωρείται ζωτικής σημασίας πια, η Μακάμπι εμφανίστηκε μετά από 17 ημέρες διακοπής με το μαχαίρι στα δόντια, πίεσε από το πρώτο λεπτό, πήρε ώθηση από το κοινό της, αλλά και τον αδιανόητο Ζίζιτς κι έφτασε δικαιότατα σε μια θριαμβευτική νίκη.

Οσο για τον Ολυμπιακό; Εμεινε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι μακριά από τα στάνταρ που ο ίδιος καθόρισε στο πρώτο μισό της regular season, παρουσιάζοντας εκ νέου εικόνα αποσύνθεσης στο δεύτερο ημίχρονο. Ευάλωτοι σωματικά και πνευματικά, χωρίς ρυθμό, ενέργεια και αυτοπεποίθηση, οι ερυθρόλευκοι δεν μπόρεσαν να αντιπαρατάξουν την αποφασιστικότητα των γηπεδούχων, υπέπεσαν σε υπερβολικά και πανομοιότυπα λάθη και με εξαίρεση ένα διάστημα μεταξύ πρώτου και δεύτερου δεκαλέπτου, ήταν εμφανώς κατώτεροι. Οταν δε, η Μακάμπι έχτισε την πρώτη διψήφια διαφορά στην τρίτη περίοδο στάθηκε αδύνατο να αντιδράσουν, με αποτέλεσμα ένα ματς που φαινόταν αμφίρροπο να μετατραπεί σε παράσταση για έναν ρόλο.

Ο Ολυμπιακός απέτυχε να αντιμετωπίσει το αρχικό πρέσινγκ της Μακάμπι και με τους Γουόκαπ και Ντόρσεϊ να μπαίνουν πολύ άσχημα στο ματς, πούλησε πέντε φορές την μπάλα στα πρώτα λεπτά. Ο Κώστας Παπανικολάου κρατούσε μόνος του την επίθεση, ενώ στην αντίπερα όχθη οι ερυθρόλευκοι πληγώνονταν σχεδόν αποκλειστικά από τον Ζίζιτς. Η κυριαρχία του σέντερ της Μακάμπι στο ζωγραφιστό συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, προκαλώντας τεράστια φθορά στους φιλοξενούμενους.

Η εικόνα άρχισε να βελτιώνεται σταδιακά μετά την είσοδο των Σλούκα και Μακίσικ. Ο διεθνής γκαρντ ηρέμησε την κατάσταση, ο Αμερικανός πρόσφερε ενέργεια και πολύτιμες λύσεις, ενώ σημαντική ήταν και η βοήθεια του Πρίντεζη. Η ομάδα του Μπαρτζώκα πήρε κεφάλι στο σκορ κι έδειξε να ελέγχει την κατάσταση για ένα διάστημα και συγκεκριμένα μέχρι το τελευταίο τρίλεπτο του πρώτου ημιχρόνου όταν και ανέλαβε πάλι δράση ο ασταμάτητος Κροάτης.

H Μακάμπι πήγε στην ανάπαυλα με βραχεία κεφαλή, αλλά επέστρεψε από τα αποδυτήρια χωρίς καμία διάθεση να χαριστεί στον Ολυμπιακό. Με τον Ζιζιτς και τον Εβανς να εκθέτουν αλλεπάλληλα την ερυθρόλευκη άμυνα κι ένα επιμέρους 15-4 οι γηπεδούχοι μετέτρεψαν το 40-41 σε 55-45 στο 26′. Κι όσο κι να μοιάζει απίστευτο με βάση το ύψος της διαφοράς και το χρόνο που απέμενε, το παιχνίδι φάνηκε να κλειδώνει από εκείνο το σημείο υπέρ τους, όχι τόσο λόγω της δικής τους απόδοσης, αλλά κυρίως λόγω της αφελούς αγωνιστικής συμπεριφοράς του Ολυμπιακού.

Παίζοντας άναρχα, ανυπόμονα και ως επί το πλείστον εγωιστικά, οι Πειραιώτες επιδόθηκαν σε ρεσιτάλ κακών επιλογών στην επίθεση, ενώ μετέφεραν την θολούρα τους και στην άμυνα αποτυγχάνοντας να σταματήσουν τον πολύ συγκεκριμένο τρόπο που τους χτυπούσε η Μακάμπι. Μέχρι που η απογοήτευση και η ασυνεννοησία μετατράπηκαν σε νεύρα, άσχημες αντιδράσεις και μια γενικότερη εικόνα που δεν αρμόζει σε καμία περίπτωση στην… έξωθεν καλή μαρτυρία που με τόσο κόπο έχουν χτίσει μέχρι τώρα.

Μεγάλη ομάδα δεν αρκεί να φαίνεσαι μόνο όταν σου πάνε όλα πρίμα και μοιράζεις 20άρες, αλλά κι όταν το… φύλλο γυρίζει. Στις ήττες φαίνεται ποιος είσαι. Από την αξιοπρέπειά σου, την μη εγκατάλειψη της μάχης, την αυτοκριτική και τα γρήγορα αντανακλαστικά που θα φέρουν αντίδραση. Οπως είχε πει κι ο προπονητής των Auburn Tigers Μπρους Περλ μια από τις χαρακτηριστικές του ομιλίες: «Οι αντιξοότητες δεν χτίζουν τον χαρακτήρα μιας ομάδας. Τον αποκαλύπτουν. Οταν κερδίζεις και είσαι ψηλά στην βαθμολογία έχει πολλή πλάκα, όταν χάνεις και βυθίζεσαι βγαίνει στην επιφάνεια το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος».

Ολες οι ομάδες αντιμετωπίζουν δύσκολες περιόδους -παρατεταμένες ενίοτε- σ’ αυτόν τον Γολγοθά που ονομάζεται Eurolegaue κι ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η Μπαρτσελόνα έχασε για τρίτη φορά στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια, η Μιλάνο πέρασε ένα διάστημα με σερί ήττες, το ίδιο και η ΤΣΣΚΑ, ενώ η Εφές με τη Φενέρ παραμένουν εκτός οκτάδας. Δεν έχει νόημα να ελπίζεις ότι θα βγάλεις την διαδρομή άβρεχτος κι ατσαλάκωτος, διότι απλά δεν γίνεται. Το θέμα είναι τι θα κάνεις όταν εκτροχιαστείς.

Ο Ολυμπιακός μπορεί πλέον να μην νοσεί από covid-19, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και υγιής. Το φρένο της αποχής του έκοψε την φόρα και τον έκανε να έχει χάσει τον προσανατολισμό του, αλλά το πότε θα τον ξαναβρεί εξαρτάται από τον ίδιο. Από την δυνατότητα των μελών του ν’ αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει τίποτα ήδη κεκτημένο. Από τους μηχανισμούς στήριξης που θα διαθέσουν ο ένας στον άλλο και ειδικά εκείνοι που ο σύλλογος θεωρεί πυλώνες του. Από την διάθεση όλων να μετατρέψουν την εσωστρέφεια σε καύσιμο, ώστε να ξαναπάρει μπρος η μηχανή.

Οι προσδοκίες πληγώνουν, λέει ο Σαίξπηρ κι ο Ολυμπιακός με την εικόνα του στον πρώτο γύρο δημιούργησε πολλές στον κόσμο του. Τώρα, οφείλει να τις διαχειριστεί σε καθεστώς έξτρα πίεσης, καθώς όλες οι ομάδες -ιδιαίτερα εκείνες που έχουν μείνει πίσω- θα επιχειρήσουν την αντεπίθεση τους καταθέτοντας όσες δυνάμεις διαθέτουν. Το βαθμολογικό, είναι το μικρότερο κόστος τη δεδομένη στιγμή. Σημασία έχει να ξαναβγεί στο παρκέ μια ομάδα ενωμένη, με διάθεση να παίξει στα κόκκινα, να δαγκώσει και να μην χαρίσει τίποτα. Ετσι θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει.