Βιασμοί: Εκεί που τα θύματα κρεμάγανε τ’ άρματα, κρεμάνε οι influencers, οι τηλεπανελίστες, οι πολιτικοί τα νταούλια

Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Ακόμη και τα εξαιρετικά σοβαρά θέματα αντιμετωπίζονται με τέτοια ελαφρότητα, με τέτοια επιπολαιότητα που τελικά οδηγούν στην απαξίωσή τους.

Αλλά όταν πρόκειται για βιασμούς γυναικών, για συγκλονιστικές καταγγελίες με διευθύνσεις και ονόματα, τότε αυτές οι υποθέσεις δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον κάθε άσχετο, τιποτένιο και ανόητο αυτής της χώρας.

Το δεύτερο κύμα του #metoo, μετά από όσα κατήγγειλε η Γεωργία στη Θεσσαλονίκη, μετά την περίπτωση του βιασμού ανήλικης από τον σύντροφο της αδερφής της αλλά και άλλης ανήλικης από ιερέα, θα έπρεπε να μας προβληματίσουν.

Θα έπρεπε να μας κινητοποιήσουν προκειμένου να κάνουμε όλοι μας ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να γλιτώσουμε από τα νύχια βιαστών και κακοποιητών πολλές γυναίκες.

Θα έπρεπε να βάλουμε τους βλάκες στην άκρη, να τους απομονώσουμε, να απαξιωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μπούμε στα ουσιώδη.

Και τα ουσιώδη είναι οι βιασμοί. Είναι οι απεχθείς πράξεις όπου οι γυναίκες λένε «όχι» αλλά οι άνδρες συνεχίζουν απτόητοι επειδή θεωρούν τις γυναίκες κτήματά τους. Επειδή έτσι έμαθαν από το σπίτι τους, επειδή ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια δεν είναι στις βασικές αξίες τους.

Και ξαφνικά, αντί να μιλάμε για τα ουσιώδη, αφήσαμε αυτές τις υποθέσεις στα χέρια του κάθε influencer, της κάθε ανθυποσελέμπριτι τηλεπανελίστριας και στα… πολιτικά κόμματα.

Τσακώνονται, λέει, οι «διαμορφωτές γνώμης» των social media. Ο ένας είναι φίλος με πιθανό εμπλεκόμενο σε μια υπόθεση. Κάνει άθλια σχόλια, τον βρίζουν, φεύγουν μερικές χιλιάδες από τον λογαριασμό του, απαντά ο ίδιος, ξανα-απαντούν οι πανελίστες και οι πανελίστριες και το γαϊτανάκι συνεχίζεται.

Ομοίως και στα τηλεπαράθυρα του τζάμπα κουτσομπολιού, όπου τα πάντα ξεπλένονται όμορφα, με μπόλικη «τηλεκριτική», σοβαροφάνεια και αναλύσεις των… οπισθίων, οι υποθέσεις βιασμού χρησιμοποιούνται μόνο και μόνο για την τηλεθέαση.

Η κλειδαρότρυπα κυριαρχεί, το ροζ «παίζει» παντού, ακόμη κι αν έχουμε να κάνουμε με γυναίκες – θύματα του πιο απεχθούς εγκλήματος.

Τα δε κόμματα; Εχουν μετατρέψει τις συγκλονιστικές αυτές αποκαλύψεις σε πολιτική αντιπαράθεση τόσο χαμηλού επιπέδου που δεν αξίζει κανείς ούτε να την αναφέρει.

Ποιο κόμμα είναι πιο… υποστηρικτικό στους βιαστές; Ποιος πολιτικός καλύπτει περισσότερο υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου;

Μα είναι ντροπή για τα θύματα. Είναι ντροπή να αφήνουμε τόσο σοβαρά θέματα στα χέρια κάποιων που είτε ενδιαφέρονται για τα like, είτε για τα νούμερα τηλεθέασης είτε και για τις ψήφους.

Με λίγα λόγια: Εκεί που κρεμάγανε οι κλέφτες τ’ άρματα κρεμάνε οι influencers, οι πανελίστες και οι πολιτικοί τα νταούλια.

Λίγο να σιωπήσουν δεν μπορούν; Λίγο και να αφήσουν τις υποθέσεις στη Δικαιοσύνη; Να πάψουν να ευτελίζουν καταγγελίες που θα έπρεπε να κάνουν όλους μας να σκύβουμε το κεφάλι.

Θα έπρεπε να δούμε τι φταίει στην κοινωνία μας που παράγει κακοποιητές, σεξουαλικούς θηρευτές, βιαστές. Ή που συνεχίζει να αναπαράγει πατριαρχικά στερεότυπα τύπου «τα ήθελε η κοπέλα», «τώρα το θυμήθηκε», «έγιναν μόδες οι καταγγελίες».

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι πολλές φορές τα social media βοηθούν στο να αποκαλυφθούν υποθέσεις. Και πιέζουν για να υπάρξουν κινητοποιήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.

Είναι άλλο, όμως, αυτό, κι άλλο να ξεκατινιάζονται οι influensers, οι… trappers, οι πανελίστες και το κάθε λογής βλαμμένο για τόσο σοβαρά θέματα.

Και είναι αν μη τι άλλο ντροπιαστικό να βλέπεις «σαχλοκούδουνα» που δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο, που δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει φεμινισμός, που δεν ξέρουν καν τι είναι πατριαρχεία, να αναγάγουν τον εαυτό τους σε «ακτιβίστριες» του γυναικείου κινήματος.

Ασφαλώς όλες οι γυναίκες του κόσμου έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν, να οργιστούν, να πουν ότι πρέπει να τελειώσει η επιείκεια απέναντι στους θύτες. Και είναι ελπιδοφόρες οι συγκεντρώσεις που γίνονται τελευταία, αν και στη συνέχεια ξεχνιούνται… Μέχρι το επόμενο θύμα.

Όμως, δεν μπορούν να το κάνουν όσοι έχουν χάσει προ πολλού την αξιοπρέπειά τους, που προάγουν τα έμφυλα στερεότυπα, που με τη στάση ζωής τους «ρυπαίνουν» όλα εκείνα τα κορίτσια που βγαίνουν μπροστά, που τολμούν, που γίνονται «φάροι» σε μια σκοτεινή εποχή.

Πρέπει, λοιπόν, κάποτε να τελειώσει ο ευτελισμός των πάντων. Και οι βιασμοί γυναικών δεν είναι ούτε τηλεοπτικό προϊόν, ούτε σοσιαλμιντιακό καλαμπουράκι για να κάνουν post κάποιοι και κάποιες που την «έχουν δει» διάσημοι.

Είναι η ώρα να καθαρίσει η Κόπρος του Αυγεία. Σε όλα τα επίπεδα.