Αφιέρωμα στα κορίτσια της μαχόμενης δημοσιογραφίας

Οι ρεπόρτερς του ελεύθερου ρεπορτάζ, με μεγαλύτερη ποσοστιαία αναλογία, δημοσιογράφοι του ωραίου φύλου, κατέχουν τα πρωτεία στη μάχη της ενημέρωσης για την κακοκαιρία, τους σεισμούς ή τις πυρκαγιές. Δηλαδή, για γεγονότα στα οποία, κατά την περιγραφή τους, διαγωνίζονται και με τους πιο ρωμαλέους και ριψοκίνδυνους άρρενες ρεπόρτερς.

Θεώρησα σκόπιμο να κάνω τη σημερινή τιμητική μου αναφορά στις νεαρές συναδέλφους. Σ’ αυτές τις εκπροσώπους της μαχόμενης δημοσιογραφίας που με «όπλα παλάσκες και κράνη» (αυτά είναι τα εξαρτήματα των νεοσυλλέκτων στο στράτευμα), δηλαδή με τα μικρόφωνα στο χέρι και ντυμένες με αδιάβροχα και αντιανεμικά επανωφόρια, αψηφούν τους παγετούς και τις χιονοθύελλες, σε όλα, ακόμα και στα πιο απρόσιτα σημεία της επικράτειάς μας.

Οι ίδιες αυτές, οι γεμάτες με νεανικό σφρίγος, επιμονή και ευγένεια κοπέλες, γίνονται ένα με τους ξωμάχους της δοκιμαζόμενης σκληρά από θεομηνίες υπαίθρου. Ακούνε με τεταμένη την προσοχή τους τα παράπονα για τις ελλείψεις στην κρατική μέριμνα. Υπομένουν με καρτερία ακόμη και την οργή των αναξιοπαθούντων. Χαμογελούν με επιείκεια στον εκνευρισμό των θυμάτων, ακόμη και στις άδικες επιθέσεις τους κατά των ίδιων των δημοσιογράφων.

Αυτός με λίγα λόγια είναι ο modus vivendi, ο τρόπος ζωής κάθε κοπέλας που μακριά από τη θαλπωρή των αιθουσών σύνταξης, στις εφημερίδες, τα φανταχτερά μακιγιάζ της τηλεόρασης και τα άλλα ΜΜΕ, δίνουν τη μάχη του πεζοδρομίου στην πόλη, στα φαράγγια, τις ρεματιές, το κορφοβούνια της στεριάς, γιατί όχι και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες.

Αυτές οι κοπέλες, στις μεγάλες δοκιμασίες των συνανθρώπων μας, είναι η επιβεβαίωση του συνεκτικού κρίκου του κοινωνικού ιστού που λέγεται αλληλεγγύη και συμπόνια.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια σε αυτές τις συναδέλφους!