Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 11:21. Έχουμε ήδη μπει στο τρίτο 24ωρο αποκλεισμένοι στα… Μελίσσια. Τοπίο απόλυτα λευκό, ειδυλλιακό, που ήδη από την πρώτη μέρα, διαπιστώνοντας την αδιαφορία των υπευθύνων γίνεται τρομακτικό. Το χιόνι στους δρόμους των Μελισσίων ξεπερνά σε κάποια σημεία τους 30 πόντους. Και επειδή δεν μπορώ να βγω ούτε καν από την πόρτα του σπιτιού μου, μπορώ να σας πω τι γίνεται στον δικό μου δρόμο και σε έναν ακόμα 500 μέτρα πιο χαμηλά που μένουν οι γονείς μου. Και στους γύρω δρόμους (πιο κεντρικούς υποτίθεται, Διονύσου, Διός) που πήγε εκστρατεία χθες το απόγευμα ο γείτονας και γύρισε απογοητευμένος και αποκαμωμένος χωρίς ούτε αυτός να βρει την ελπίδα. Και αποφάσισε να κλειστεί στο σπίτι να ελπίζει για ένα εκχιονιστικό.

Ο Δήμος Πεντέλης υποτίθεται άλλωστε ότι ήταν ο καλύτερα εξοπλισμένος δήμος για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Αυτό έλεγε η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων, τουλάχιστον. Τα εκχιονιστικά έρχονταν έξω από την πόρτα σου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι τη Μήδεια. Εκεί «τα χρειαστήκαμε» για πρώτη φορά. Τότε μείναμε και χωρίς ρεύμα. Στην «Ελπίδα», αποκλειστήκαμε και απελπιστήκαμε.

Οι απαντήσεις δε των ανθρώπων στο Δήμο επιβεβαιώνουν απλά ότι κάθε προσπάθεια μας είναι χωρίς «ελπίδα». Την πρώτη μέρα, τη Δευτέρα, η εργαζόμενη που σήκωσε το τηλέφωνο και είχε κάνει πραγματικά το δικό της αγώνα να φτάσει στο γραφείο της, μου εξηγούσε ότι το φαινόμενο είναι άνευ προηγουμένου, η κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη και τα προβλήματα περισσότερα από κάθε άλλη φορά αφού όλοι βγήκαν χαρούμενοι στο δρόμο το πρωί για να πάνε στη δουλειά τους «ελπίζοντας» ότι η «Ελπίδα» τους προσπέρασε. Με αποτέλεσμα να μείνουν στα μισά του δρόμου, να κλειδώσουν τα αυτοκίνητα και να το «κόψουν με τα πόδια» για τα σπίτια τους. Έτσι δεν μπορούσαν να βγουν εκχιονιστικά. Το ίδιο μου επιβεβαίωσε και ο αντιδήμαρχος.

Το ότι οι μετεωρολόγοι «έσκουζαν» μία βδομάδα πριν, το αφήνω ασχολίαστο. Όπως επίσης ότι εμείς εδώ είχαμε ήδη αποκλειστεί από τις 8:45 περίπου το πρωί, άρα το φαινόμενο είχε αρχίσει να εξελίσσεται κάπως νωρίτερα.

Μέρα δεύτερη, την Τρίτη δηλαδή. Ξανά τηλέφωνο στο Δήμο. Παιδιά θα περάσει εκχιονιστικό, θα στείλετε κάποιο μηχάνημα; Ρωτάμε έχοντας χάσει την ελπίδα μας προ πολλού. Υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα παρατημένα στους δρόμους, δεν μπορούν να περάσουν τα εκχιονιστικά, οι απαντήσεις που λάβαμε. Και η δικαιολογία φυσικά ότι το φαινόμενο προκάλεσε μπάχαλο από όπου και να πέρασε, άρα λέω εγώ ο Δήμος Πεντέλης και το διαμέρισμα Μελισσίων γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση…

Μέσα στο ειδυλλιακό απόλυτο λευκό αρχίζουν να φρικάρουν και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, (στα 60, 70, 80) και να παίρνουν τηλέφωνο να ζητάνε βοήθεια. Όσοι δε έχουν ηλικιωμένους 90 και άνω τρέμουν και έχουν εγκλωβιστεί στα σπίτια τους, γιατί έχουν πέσει και δέντρα, απλά γελάνε νευρικά. Και να είσαι ανήμπορος γιατί σε τέτοιες ανηφόρες το μόνο που μπορείς να προσφέρεις είναι ο εαυτός σου στο ΚΑΤ και εκεί αν καταφέρεις να φτάσεις.

Σήμερα Τετάρτη. Μέρα τρίτη. Ακόμα εδώ.

Όλοι – από κυβέρνηση μέχρι δήμο – δηλώνουν ανευθυνοΰπεύθυνοι και θεωρούν ότι το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι μπαλάκι τις ευθύνες. Και όλα αυτά σε μία χώρα που καίγεται κάθε καλοκαίρι, πνίγεται σε κάθε βροχή και βρίσκεται αποκλεισμένη με μία μέρα χιονόπτωση. Και κάθε φορά είναι η πρώτη φορά που το φαινόμενο ήταν τόσο σφοδρό και ξεπερνά τις προετοιμασίες. Κάθε φορά οι συνθήκες είναι «πρωτόγνωρες». Και κάθε φορά ο εθνικός μηχανισμός είναι σε απόλυτη ετοιμότητα, αλλά είναι καταστροφικά ανέτοιμος. Μένω λοιπόν κλεισμένη σπίτι μου και περιμένω το εκχιονιστικό και την επόμενη «πρώτη φορά» που το φαινόμενο – όποιο και αν είναι αυτό – θα είναι τόσο ισχυρό που θα μας βρει έτοιμους αλλά απροετοίμαστους και απελπισμένους γεμάτους «Ελπίδα».

Η ιστορία είναι καθαρά προσωπική και κάθε ομοιότητα έχει με όποιου άλλου πολίτη σε αυτό ή οποιονδήποτε άλλο δήμο στη χώρα είναι καθαρά συμπτωματική.

Headlines