Το χρέος των επιγόνων του Ανδρέα

Η ελληνική Κοινή Γνώμη παρακολουθεί, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών ή δεσμεύσεων, με έκδηλο ενδιαφέρον την ανοδική πορεία του επί αρκετά χρόνια χειμαζόμενου ιστορικού ΠΑΣΟΚ.

Η εκτίναξη του ΠΑΣΟΚ από το στάσιμο ποσοστό του 4,5% έως 5% στα πιο πρόσφατα ποσοστά του 15%-19%, έχει την αιτιολογία της: την ανάληψη των ηγετικών ευθυνών, έπειτα από την αγωνιώδη αναμέτρηση του δευτέρου γύρου, για την προεδρία του Κινήματος, από τον νεαρό και ας ευχηθούμε φερέλπιδα Νίκο Ανδρουλάκη.

Η προσωπική μου γνώμη για την ανανεωτική πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι, ότι στο χέρι του Νίκου Ανδρουλάκη είναι να μετατρέψει την πανηγυρική αποδοχή του από το Εκλογικό Σώμα, σε ριζική αλλαγή στο χώρο του ελληνικού προοδευτικού κινήματος. Αλλά υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

Κατ’ αρχήν αρκετά σημαντική έως και αναγκαία κρίνεται η επιλογή ως αποκλειστικού τόπου άσκησης των ηγετικών του καθηκόντων του Νίκου Ανδρουλάκη η Ελλάδα. Και αυτό σημαίνει αποδοχή, για την τελεσφόρα άσκηση των καθηκόντων του, του αποτρεπτικού δόγματος: Ου δυναταί τις δυσίν κυρίοις δουλεύειν. Είναι αδύνατο να προσφέρει κάποιος ταυτόχρονα τις υπηρεσίες σε δύο διαφορετικούς πολιτικούς φορείς, ή να κρατεί δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Δεν είμαι εις θέσιν να προβλέψω εάν ναι ή όχι ο Νίκος Ανδρουλάκης θα διατηρήσει και τις δύο θέσεις του, στο Ευρωκοινοβούλιο και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα συχνά ερμηνεύει αυτό τον ηγετικό δυϊσμό ως αστάθμητη επιλογή, που καθαιρεί τις συναρτημένες αξίες με τα καθήκοντα των ανιδιοτελών ηγετών.

Ο Ανδρέας που «τα βρόντηξε όλα»

Στη σημερινή διλημματική θέση του Νίκου Ανδρουλάκη, η ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ, μας οδηγεί στο παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σχεδόν ταυτόχρονα με τη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974, απαρνήθηκε τις ακριβοπληρωμένες ακαδημαϊκές περγαμηνές στα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Χάρβαρντ, Μινεσότα, Μπέρκλεη και Νορθγουέστερν). Και όχι μόνον αυτό, αλλά πρωτοεγκαταστάθηκε σε μικρή και απέριττη μονοκατοικία του Ψυχικού. Με άλλα λόγια, εξασφαλίζοντας την εμπιστοσύνη του Εκλογικού Σώματος και με 10μελή αρχική Κοινοβουλευτική Ομάδα διακεκριμένων επιστημονικά και πολιτικά στελεχών, κατέκτησε σε 3 χρόνια τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σε μόλις άλλα 4 χρόνια συγκρότησε μια από τις ισχυρότερες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της στην τότε ΕΟΚ. Δηλαδή θεμελίωσε πολιτικές αξίες πανευρωπαϊκής, αλλά και διεθνούς εμβέλειας.

Ο Α.Γ. Παπανδρέου απαρνήθηκε ακριβοπληρωμένες διάσημες πανεπιστημιακές έδρες στις ΗΠΑ και επέστρεψε μετά από αρκετά χρόνια στην Αθήνα για τη νέα πορεία της Μεταπολίτευσης. Αρχικά έζησε σε λιτή και απέριττη μονοκατοικία του Ψυχικού και μέσα σε επτά χρόνια αρχικά ξεκίνησε με δεκαμελή κοινοβουλευτική ομάδα για να συγκροτήσει στο τέλος μία από τις ισχυρότερες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης, με διεθνή εμβέλεια και κύρος. Επομένως η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βαρύνεται με γνώση και συνείδηση αυτών των ιστορικών παρακαταθηκών.

Θα μου μείνει αλησμόνητη η τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε ο Ανδρέας το ίδιο βράδυ της κατάκτησης της πρωθυπουργίας του, προς ομάδα από τους καλύτερους πολιτικούς ρεπόρτερς των ΗΠΑ, που εκπροσωπούσαν τον αμερικανικό συντηρητισμό. Δέχτηκε βροχή ή καλύτερα ομοβροντίες από επιθετικές ερωτήσεις, στις οποίες απάντησε καταλυτικά, σε άπταιστα αγγλικά, με υποδειγματική πολιτική ευγλωττία, αλλά και  θαυμαστή ψυχραιμία. Και είναι παράξενο, στο σημείο αυτό, πώς στο πρόσφατο τηλεοπτικό σήριαλ με τον τίτλο «Καταστροφές και θρίαμβοι», ο υπεύθυνος ερευνητής σχεδόν επιδεικτικά αντιπαρήλθε, (από άγνοια ή από θάψιμο), αμέτρητες ανάλογες κορυφαίες στιγμές της πορείας του Ανδρέα… Απεναντίας, δεν παύει στο σήριαλ αυτό να προβάλλει επιδεικτικά ανόητες και κουτσομπολίστικες, κινηματογραφικά μονταρισμένες πλευρές της ιδιωτικής ζωής του θρυλικού ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ… Κατά τα άλλα, ας μη λέμε περισσότερα. Δεν αξίζει τον κόπο…

Οι νέοι στόχοι

Η παραπάνω, κάπως εκτενής αναφορά στο πολιτικό κεφάλαιο «Ανδρέας» καλό θα ήταν, στις θετικές του πλευρές, να παραμένει πυξίδα προς τους πολιτικούς του επιγόνους και κυρίως στο νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος εκτός από την εκτίμηση της πορείας του Ανδρέα, καλείται εκ των πραγμάτων:

– Να καθιερώσει και να εμπεδώσει χάρτη ηθικοπολιτικών αξιών, που θα συντείνουν στην κατάργηση του πελατειακού-ρουσφετολογικού κράτους, που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία στα 200 χρόνια του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

– Να εδραιώσει, σε νέες αξιοκρατικές βάσεις τον κρατικό και ιδιωτικό συνδικαλισμό, αλλά και την κατάκτηση των πολιτικών και ακαδημαϊκών αξιωμάτων με τον cursus honorum, δηλαδή με την έντιμη και όχι χαριστική διαδρομή των αξιωμάτων.

– Να σβήσουν σταδιακά οι κηλίδες του κομματικού κράτους και να λησμονηθούν οριστικά οι αλήστου μνήμης «κλαδικές επιτροπές» που κατέστησαν τις τοπικές και νομαρχιακές κομματικές οργανώσεις σε γραφεία βολέματος στο δημόσιο «ημετέρων» μελών, τις περισσότερες φορές, με ελάχιστα έως μηδενικά προσόντα.

– Τα καταξιωμένα στη λαϊκή συνείδηση μέλη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ να εκδώσουν εγκόλπιο  με την ευθύνη του κόμματος για την ιστορική διαδρομή του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος με τις θετικές προς μίμησιν και τις αρνητικές προς αποφυγήν πλευρές της πολιτικής του δράσης.

– Να καταργηθεί ο αντιλαϊκός νόμος περί ευθύνης υπουργών, που πριμοδοτεί τους υπουργούς με … πενταετή παραγραφή (!) των κακουργημάτων τους, αντί της 20ετούς παραγραφής που ισχύει για όλους τους Έλληνες πολίτες. Με λίγα λόγια, ο πολιτικός κόσμος να λογοδοτεί και ν’ απολογείται στους φυσικούς δικαστές και όχι στα συνήθως ρεβανσιστικά μικτά κοινοβουλευτικά δικαστήρια που κηλιδώνουν το κύρος του κοινοβουλευτισμού, αλλά και πολιτικοποιούν τη Δικαιοσύνη.

Συμπέρασμα: Μακρύς, ενδιαφέρων αλλά και ιδιαζόντως επίπονος ο δρόμος για κάθε Ανδρουλάκη, αλλά και κάθε νέου ηγέτη, οποιουδήποτε κόμματος που οφείλει να δείχνει εμπράκτως ότι αγαπά και μοχθεί για την ιστορική και πολύπαθη πατρίδα μας.