Τζιχάντ και εξολόθρευση απίστων

Η συζήτηση για τις ειρηνικές ή τις φονικές προθέσεις του Ισλάμ δεν κοπάζει. Πολλοί μουσουλμάνοι καλοπροαίρετα υποστηρίζουν πως το Ισλάμ είναι θρησκεία ειρήνης κι αγάπης. Από την άλλη μεριά υπάρχουν πολλοί μελετητές που επιμένουν πως το Ισλάμ αποτελεί μια επιθετική πίστη που στοχεύει στη με κάθε τρόπο επέκτασή του και στην εξουδετέρωση των (πολιτικών και θρησκευτικών) αντιπάλων του.

Στο best seller βιβλίο του «Jihad» («Τζιχάντ», Yale, 2002), ο γνωστός συγγραφέας Ahmed Rashid υπεραμύνεται των καλών προθέσεων της μουσουλμανικής θρησκείας. Με έμφαση υποστηρίζει πως πουθενά το Κοράνι και οι διδασκαλίες (Χαντίντ) δεν υποστηρίζουν την άσκηση βίας κατά αθώων τρίτων. «Πουθενά στα κείμενα και τις παραδόσεις της μουσουλμανικής πίστης», σημειώνει, «η τζιχάντ δεν καλεί σε δολοφονίες αθώων μη μουσουλμάνων ανδρών, γυναικών και παιδιών ή ακόμη και άλλων μουσουλμάνων στη βάση εθνότητας, φράξιας ή πίστης. Είναι ακριβώς αυτή η παρανόηση της τζιχάντ – για τη δικαιολόγηση της σφαγής αθώων – που καθορίζει εν μέρει τον ριζοσπαστικό καινούργιο αρχεγονισμό των σημερινών ακραίων ισλαμικών κινημάτων».

Από την άλλη όμως υπάρχουν δεκάδες αναφορές στα ιερά κείμενα με στόχο την εξόντωση των απίστων ή αλλοπίστων. Στο ίδιο το Κοράνι υπάρχουν τουλάχιστον 109 στίχοι που καλούν σε πολεμική δράση κατά των εχθρών της πίστης. Οι σιίτες μουσουλμάνοι, σαν άθεοι πολυθεϊστές για το σουνιτικό Ισλάμ των Αράβων Βαχαμπιστών ή των Ασιατών Ντεομπαντιστών, θεωρούνται ασυγχώρητοι εχθροί της πίστης που τους ταιριάζει η εξολόθρευση. Συχνά τέτοιες ακρότητες δεν ακούγονται σαν αυθαίρετες καταγγελίες από τα στόματα φανατικών, αλλά θεμελιώνονται από ιερωμένους ή αναλυτές πάνω σε παραδοσιακά κείμενα της πίστης (λ.χ. ο πακιστανός ιερωμένος ηγέτης Mawdudi).

Ο Peter Townsend στο γνωστό του βιβλίο «Nothing to do with Islam» («Δεν έχει τίποτα να κάνει με το Ισλάμ», 2016) επισημαίνει πλήθος διδασκαλιών επιφανών θεωρητικών του Ισλάμ, ακόμα και θεμελιωτών των τεσσάρων μεγάλων νομικών σχολών ερμηνείας της πίστης, που προπαγανδίζουν τη βία κατά αυτών που δεν πιστεύουν ή που δεν τηρούν κάποιους κανόνες. Ανάμεσά τους οι Imam al Shafi’i (Σχολή Σαφί), Ibn Abi Zayd (Σχολή Μαλίκι), Ibn Taymiyya (Σχολή Χανμπάλι), Ibn Kathir (Σχολή Σαφί), Tafsir al Jalalayn (το πιο επιδραστικό σχόλιο – «Tafsir» – πάνω στο Κοράνι για τους πιστούς).

Παρά όμως τις ενστάσεις και την περί του αντιθέτου επιχειρηματολογία, με δεκάδες παραδείγματα από επιθετικούς αφορισμούς κατά των «απίστων», πολύς κόσμος συνεχίζει να πιστεύει πως το Ισλάμ, που σημαίνει μάλιστα «Υποταγή», αποτελεί την κατεξοχήν θρησκεία της πραότητας, της ειρήνης και της αγάπης. Τα τελευταία όμως χρόνια οι πράξεις των φανατικών δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.