Το διαχρονικό πολιτικό ρίσκο

Στα προηγούμενα δυόμισι χρόνια το στοιχείο της πολιτικής αβεβαιότητας είχε σχεδόν εκλείψει. Παρότι τα απρόβλεπτα και τα ασύμμετρα περίσσεψαν από το καλοκαίρι του 2019 και εντεύθεν, ουδέποτε αμφισβητήθηκε το αγαθό της πολιτικής σταθερότητας.

Η κυβέρνηση είχε καταλάβει σχεδόν ηγεμονική θέση στην ελληνική πολιτική σκηνή και ουδείς αμφισβητούσε τη δυνατότητά της να κυβερνά απρόσκοπτα, χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια ή άλλες περιπλοκές.

Προϊόντος του χρόνου ωστόσο και προσεγγίζοντας το άνοιγμα του εκλογικού κύκλου το στοιχείο του πολιτικού ρίσκου ήλθε να εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα μας. Από την αρχή του 2022 άρχισε να προσμετράται και σχεδόν να αποτιμάται από εγχώριους και διεθνείς αναλυτές, συμπεριλαμβανόμενο στους αρνητικούς παράγοντες επηρεασμού των οικονομικών εξελίξεων στη χώρα μας.

Ιδιαιτέρως υπό το πρίσμα του εκλογικού νόμου της απλής αναλογικής που περιορίζει τις δυνατότητες σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης και του ενδεχομένου αναζήτησης ασθενών συμμαχικών κυβερνήσεων ή της διολίσθησης σε μια αποδιοργανωτική και αδιέξοδη συνθήκη επαναλαμβανόμενων εκλογικών αναμετρήσεων.

Επιπροσθέτως, αρχικά η επιδείνωση των πανδημικών συνθηκών και τώρα το κυβερνητικό φιάσκο του ανελέητου χιονιά, ήλθαν να επαυξήσουν τις ανησυχίες για έναν ενδεχόμενο ελληνικό πολιτικό εκτροχιασμό, καθώς εκτιμούν ότι η κυβέρνηση υπέστη σοβαρή ζημιά, σοβαρότερη από εκείνη των πυρκαγιών του περασμένου καλοκαιριού.

Η ένταση επίσης της διεκδίκησης από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως εκφράστηκε με την πρόταση μομφής και την ανύψωση των τόνων, μάλλον παραπέμπει σε όξυνση του πολιτικού ανταγωνισμού παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Οπότε δικαίως οι πολιτικοί κίνδυνοι επανέρχονται και ανησυχούν κυρίως τους επιχειρηματίες και όσους προσέβλεπαν σε μια προσδοκώμενη ελληνική οικονομική αναγέννηση.

Οι πολιτικές περιπλοκές άλλωστε σχεδόν κυριαρχούν στις ελληνικές παραδόσεις. Το σισύφειο άγος που μας καταδιώκει έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί από τον διεθνή Τύπο για να εξηγήσει τα κατά καιρούς επαναλαμβανόμενα πισωγυρίσματα της χώρας.

Πολύ περισσότερο στην τρέχουσα περίοδο ανάδειξης των μεταπανδημικών υψηλών προσδοκιών, που ήθελαν και θέλουν την Ελλάδα έτοιμη και ικανή να ξεφύγει από τον υπερδεκαετή κύκλο οικονομικής κρίσης και αναπτυξιακής καχεξίας και να ανοίξει δρόμους επενδυτικής αναγέννησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Θα μοιάζει με ιστορικό ατύχημα αν και αυτή η ευκαιρία χαθεί σε έναν αέναο κύκλο άγονων πολιτικών ανταγωνισμών.

Κακά τα ψέματα, το πολιτικό ρίσκο είναι το μεγαλύτερο που διαχρονικά κουβαλάει η χώρα μας. Αποτέλεσμα της ατελούς Δημοκρατίας μας, αλλά και μιας ασθενούς Διοίκησης που δεν είναι σε θέση να σταθεί μόνη της, χωρίς πολιτική καθοδήγηση. Δυστυχώς δεν είμαστε Ολλανδία, ούτε καν Ιταλία, ώστε να αντέχουμε μακρές περιόδους πολιτικών περιπλοκών και ακυβερνησίας.

Πράγμα που επιβάλλει άλλη στάση και συμπεριφορά από όλους, αν θέλουμε πραγματικά η χώρα να βγει από τη μακρά και πολυσήμαντη κρίση που την καταδιώκει.