Οι δημοσκοπήσεις είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο.

Αρκεί να μην τις πιστεύεις. Ή τουλάχιστον να μην τις πιστεύεις απόλυτα.

Δεν το γράφω αυτό για να αναπαράγω μια πολεμική που επανέρχεται κατά καιρούς και η οποία παραβλέπει ότι οι δημοσκοπήσεις είναι απλά «στιγμιότυπα» και όχι λαϊκή ετυμηγορία, αλλά και ότι ενίοτε -προφανώς και συχνά- θα πέσουν έξω εάν η «τάση» που αποτύπωσαν δεν συνεχιστεί.

Το γράφω ακριβώς επειδή θεωρώ ότι παραμένουν χρήσιμο εργαλείο, αρκεί να ξέρεις να τις διαβάζεις.

Να καταλαβαίνεις πού η δυναμική είναι πραγματική, πού είναι περισσότερο μια «αδράνεια» και πού η ουσία είναι στη λεπτομέρεια, στη μικρή αλλαγή, που προμηνύει μεγάλη ανατροπή.

Όποιος είναι προσεκτικός αναγνώστης των δημοσκοπήσεων ξέρει ότι το ζήτημα σήμερα δεν αφορά τις εκλογικές τάσεις, αλλά τον τρόπο που η κοινωνία αποτιμά την κατάσταση.

Γιατί εκεί φαίνονται πιο πραγματικές τάσεις, ενώ στις κομματικές τάσεις, όσο δεν υπάρχουν εκλογές στον ορίζοντα, τα πράγματα είναι πάντα πιο ασαφή.

Και είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν σημάδια δυσαρέσκειας. Υπόγειας ίσως στις εκφράσεις της, αλλά και πολύ πραγματικής.

Δυσαρέσκειας γιατί τα πράγματα με την πανδημία δεν πηγαίνουν καλά και το κόστος σε ζωές παραμένει υψηλό.

Δυσαρέσκειας με τη διαχείριση κρίσεων είτε πρόκειται για τις φωτιές, είτε πρόκειται για την κακοκαιρία.

Δυσαρέσκειας με την ακρίβεια, που δεν είναι απλώς μια στατιστική, αλλά υπαρκτός κίνδυνος τα λαϊκά στρώματα να δουν να εξανεμίζονται τα όποια οφέλη της οικονομικής ανάκαμψης.

Δυσαρέσκειας για ένα ήθος εξουσίας όπου εμφανίζονται επιμέρους «πριγκηπικές» συμπεριφορές και παραλλαγές αλαζονείας της εξουσίας.

Η δυσαρέσκεια αυτή διαπερνά το σύνολο της κοινωνίας και δεν ταυτίζεται με τις κομματικές διαιρέσεις.

Όλα αυτά σε μικρό βαθμό εκφράστηκαν στη συζήτηση στη Βουλή.

Ούτως ή άλλως τέτοιες διαδικασίες πλέον διεξάγονται με τέτοιο τρόπο, που όλοι να δηλώνουν μετά νικητές και συχνά χωρίς μεγάλη ουσία στην ίδια τη συζήτηση, καθώς όλοι επιλέγουν να πάνε με τις «σίγουρες» ρητορικές τους και την προσπάθεια απλώς να δημιουργήσουν εντυπώσεις, παρά να κάνουν την παραπάνω από αναγκαία συζήτηση για τη χώρα και τα προβλήματά της.

Όμως, η κοινωνία εξακολουθεί να περιμένει να ακούσει κάτι πιο σοβαρό από όλους.

Που να παραπέμπει σε σχέδιο.

Που να είναι απτό και συγκεκριμένο.

Που να απαντά στην αγωνία της για όλα αυτά που την αφορούν: την εργασία, την υγεία, την παιδεία, τις δημόσιες υποδομές, το μέλλον για τη νεολαία.

Οι πολιτικοί καλούνται να ακούνε την κοινωνία περισσότερο παρά την αντήχηση του δικού τους λόγου.

Headlines