Ο Ερντογάν αναζητεί συμμάχους και… χρήμα

Αλλαγή σελίδας στην εξωτερική πολιτική επιδιώκει ο τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που δείχνει να θέλει να περάσει από την εποχή των υψηλών τόνων σε μία περίοδο εξομάλυνσης και συνεργασιών, επιδιώκοντας και οικονομική στήριξη μέσα σε ένα πολύμηνο σκηνικό κατάρρευσης της τουρκικής λίρας. Οι γέφυρες με στόχο και τις ενέσεις ρευστότητας χαρακτηρίζονται σημαντικές και η οδηγία στην τουρκική διπλωματία είναι να κλείσει τα μέτωπα στη γειτονιά της.

Την ίδια στιγμή η Αγκυρα, βάζοντας σε απομόνωση την επιθετική της ρητορική, επιχειρεί να επαναδιεκδικήσει δυναμικά τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης με  παρεμβάσεις σε διενέξεις. Εναν ρόλο που θέλησε να υπενθυμίσει κυρίως στις ΗΠΑ, τονίζοντας τη γεωστρατηγική της σημασία. Διαφορετική η στάση της Αγκυρας στα ελληνοτουρκικά, που θέλει μεν να δείχνει ότι είναι πρόθυμη για συνομιλίες, αλλά την ίδια στιγμή να διατηρεί τη ρητορική της έντασης και την πολιτική των προκλήσεων, ενώ η Κύπρος για μία ακόμα χρονιά παραμένει στο στόχαστρο.

Η Ελλάδα

Η Αθήνα παρακολουθεί τις κινήσεις της Αγκυρας χωρίς ωστόσο να θεωρεί ότι απειλείται. Υπογραμμίζει τις σχέσεις και τις συμφωνίες που η ελληνική διπλωματία έχει υπογράψει και οι οποίες χαρακτηρίζονται στρατηγικής σημασίας και δη με τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, με τον Νίκο Δένδια να τονίζει από το βήμα της Βουλής, ότι η χώρα έχει αυτοποποίθηση και δεν ενοχλείται όταν εταίροι και σύμμαχοί της στην περιοχή συνομιλούν με την Τουρκία.

«Είναι προς το συμφέρον όλων μας να έχει επαφές η Τουρκία με κράτη που η Ελλάδα μοιράζεται τις ίδιες απόψεις. Δηλαδή, να ακούει η Τουρκία τα ίδια πράγματα από πολλές πλευρές». Σημείωσε δε ότι «ουδείς θέλει μια απομονωμένη Τουρκία. Μια επιθετική Τουρκία. Μια ισλαμική νεοοθωμανική Τουρκία» σημείωσε.

Με την Αθήνα να αναγνωρίζει ότι αντιμετώπισε τη χειρότερη κατάσταση από το 1974, στο θέμα της τουρκικής προκλητικότητας και παραβατικότητας, για την ελληνική διπλωματία το στοίχημα που δείχνει να επιτυγχάνεται είναι ότι πέτυχε «να μετατρέψει την προκλητικότητα και την αλαζονεία του απειλούντος σε ασπίδα και βάση συνεννόησης των ορθοφρονούντων απέναντι στην απειλή», ανοίγοντας τους ορίζοντές της και δημιουργώντας νέες σχέσεις και συνεργασίες με χώρες έξω από το παραδοσιακό πλαίσιο, ενώ διατηρεί και ενισχύει διαρκώς τους δεσμούς της με τις χώρες του Κόλπου, της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, αποδεικνύοντας μέσω των συμφωνιών της τον σεβασμό της Αθήνας στη διεθνή νομιμότητα.