Πανωλεθρία στο χιόνι

Είναι έτσι; Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε το θαύμα; Οχι, δεν είναι έτσι. Αλλά εάν αλλάζει κάτι, αυτό είναι το αντικείμενο της προσμονής. Κανένας δεν ελπίζει πια στα θαύματα. Κι αν πρόσμεναν κάτι οι εγκλωβισμένοι της Αττικής Οδού, αυτό ήταν το «επιτελικό κράτος». Περίμεναν έναν μηχανισμό αρωγής, στο ύψος του πήχη που είχε θέσει η ίδια η κυβέρνηση με την προαγωγή της υπηρεσίας πολιτικής προστασίας σε υπουργείο και την κλήτευση του κύπριου επιτρόπου που είχε οργανώσει την πολιτική άμυνα της Ευρώπης να αναλάβει τα ηνία του.

Αυτό θα ήταν το «θαύμα». Ενας κρατικός μηχανισμός που θα κούρδιζε ο Χρήστος Στυλιανίδης και θα δούλευε σαν ρολόι. Τι συνέβη όμως και αποδείχθηκαν όλα τόσο ξεκούρδιστα; Γιατί δεν έγινε τίποτε στην ώρα του και γιατί ο χρόνος έμοιαζε να γύρισε σε εποχές όπου η μόνη παρηγοριά στις ανθρώπινες κακουχίες ήταν η ελπίδα ενός θαύματος; Γιατί τα ρολόγια των ποικιλώνυμων αρμοδίων έμειναν ασυντόνιστα και οι δείκτες κολλημένοι;

Τόσες ημέρες μετά τον χιονοπόλεμο δεν είναι δύσκολο να αποδώσει κανείς τις ευθύνες. Από την καρδιά του «επιτελικού κράτους» που παρεπιδημεί στο Μαξίμου και τα δύο υπουργεία Προστασίας έως την εταιρεία που εκμεταλλεύεται τον «ακριβότερο δρόμο της Ελλάδας» και την αμεριμνησία των εποχούμενων ή το ρίσκο που ανέλαβαν, μπορεί  κανείς να κόψει την ευθύνη σε κομμάτια και να τη μοιράσει όπως νομίζει. Μπορεί να κόψει και την πρωθυπουργική συγγνώμη σε μισή ή να την αφήσει ολόκληρη. Ετσι όμως χάνεται η ουσία. Δεν εξηγείται γιατί οι φυσικές καταστροφές μοιάζουν με μια μαθητεία διά βίου μάθησης, από την οποία όμως δεν μαθαίνουμε τίποτε.

Υποτίθεται πως κάθε φυσική καταστροφή ακονίζει την κυβερνητική επινοητικότητα. Τι δεν είχαμε στη «Μήδεια» και μετά στις πυρκαγιές; Δεν είχαμε υπουργείο, ας φτιάξουμε ένα. Τι μας έλειψε στην «Ελπίδα»; Ενα war room, ας το στήσουμε με μεγάλα μόνιτορ, τραπέζι συσκέψεων, πολυθρόνες γραφείου και σαφή πρωτόκολλα. Στην πραγματικότητα, και έπειτα από ένα σερί πυρκαγιών που έκαψαν χιλιάδες στρέμματα, πλημμυρών που έπνιξαν ολόκληρες εκτάσεις και μισής μέρας χιόνι, τα φυσικά φαινόμενα μάλλον εντείνουν την κυβερνητική αμηχανία – μα χρειαζόταν η επανάληψη της εμπειρίας από τη Νέα στην Αττική Οδό για να διαπιστωθεί πως ο μηχανισμός είναι «απαρχαιωμένος»;

Είναι ο ίδιος μηχανισμός που πριν από τον εγκλωβισμό στην Αττική Οδό «βρισκόταν σε πλήρη ετοιμότητα». Αν όμως τις δύο διαβεβαιώσεις χωρίζουν μόλις λίγες ώρες, τότε η κυβέρνηση δεν έζησε στον χιονοπόλεμο τίποτε λιγότερο από μια πανωλεθρία. Δεν έμαθε χάνοντας. Ηττήθηκε κατά κράτος μόνο επειδή δεν έκλεισε έγκαιρα έναν δρόμο. Και αν ηττήθηκε κατά κράτος, τότε το «επιτελικό κράτος» δεν είναι το θαύμα οργάνωσης και αποτελεσματικότητας που προσμέναμε. Είναι μια φενάκη που άλλοτε σκεπάστηκε με στάχτες και τώρα με τις πρώτες νιφάδες.