Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει

Κάθε χρόνο στην Ελλάδα οι νέες περιπτώσεις καρκίνου φτάνουν τις 68.000.

Κάθε χρόνο στην Ελλάδα πεθαίνουν από κάποια μορφή καρκίνου περί τους 33.000 συμπολίτες μας. Οι μισοί από αυτούς θα είχαν πιθανότατα σωθεί αν υπήρχε έγκαιρη πρόγνωση.

Μέσα σε ένα χρόνο στη χώρα μας έχουν πεθάνει περισσότεροι από 20 χιλιάδες Ελληνες εξαιτίας του κοροναϊού.

Οι αριθμοί προσεγγίζουν τους θανάτους από καρκίνο, όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή την περίοδο που η πανδημία έχει σαρώσει τα πάντα, εμείς θρηνούμε σχεδόν 100 νεκρούς την ημέρα από κοροναϊό και σχεδόν 900 από καρκίνο.

Και όπως λένε οι ειδικοί, πολλοί καρκινοπαθείς, εξαιτίας του κοροναϊού αναβάλλουν θεραπείες. Ή και υγιείς πολίτες δεν κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις που θα ανακάλυπταν το πρόβλημα.

Τα νούμερα είναι τρομακτικά για μια χώρα που παλεύει με την υπογεννητικότητα. Που δίνει μάχη με το δημογραφικό, που έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, το 2050 η Ελλάδα θα έχει 8 εκατομμύρια πολίτες.

Συνηθίσαμε στους αριθμούς της τραγωδίας. 33 χιλιάδες από καρκίνο, 20 από κοροναϊό. Μοιάζει με απλή στατιστική, μοιάζει σα να έχουμε συμβιβαστεί με το θάνατο.

Όπως φέρεται να είπε ο Στάλιν: «ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο είναι απλή στατιστική».

Όμως, όχι. Η Ελλάδα δεν έχει πολίτες για χάσιμο, δεν περισσεύει κανείς σε μια χώρα που πεθαίνουν περισσότεροι απ’ όσοι γεννιούνται και που χιλιάδες εγκαταλείπουν κάθε μέρα την Ελλάδα και μετακομίζουν σε όλο τον κόσμο.

Τα ευχολόγια πρέπει να σταματήσουν από την επίσημη πολιτεία, από κάθε κυβέρνηση που ρίχνει το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι.

Δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε με τους θανάτους, ούτε να θυμόμαστε τις θλιβερές στατιστικές κάθε φορά που έχουμε μια παγκόσμια ημέρα να γιορτάζουμε.

Χρειάζονται άμεσα δράσεις που θα περιορίζουν τους θανάτους, που επί της ουσίας θα προλαμβάνουν αχρείαστους νεκρούς.

Αν είχαμε 15 χιλιάδες λιγότερους θανάτους από καρκίνο επειδή θα μπορούμε έγκαιρα να προλαμβάνουμε και να θεραπεύουμε, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Αν η διαχείριση της πανδημίας ήταν καλύτερη θα είχαμε και λιγότερα θύματα.

Όπως θα ήταν καλύτερα κι αν η πανδημία που ακόμη πλήττει την Ελλάδα, γινόταν μάθημα για όλους.

Δε νοείται να πεθαίνουν άνθρωποι εκτός ΜΕΘ επειδή δεν έχει προσληφθεί εξειδικευμένο προσωπικό.

Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ράντζα και για χάος στα νοσοκομεία το 2022. Οι εικόνες ντροπής που καταγράφουν γιατροί και νοσηλευτές σε ημέρες εφημερίας, δεν μπορούν να υπάρχουν σε μια υποτιθέμενη πολιτισμένη χώρα.

Δεν μπορεί να στηρίζεται όλο το αντικαρκινικό σύστημα της χώρας στον «Αγιο Σάββα», ένα νοσοκομείο που κάνει σπουδαία δουλειά, αλλά που δεν αρκεί.

Δεν μπορεί τα παιδιά με καρκίνο να δίνουν μάχη μόνο σε νοσοκομεία που στήθηκαν χάρη στην κινητοποίηση ιδιωτών και να μην έρχεται το κράτος να «επενδύσει» στην υγεία αυτών των παιδιών που είναι το μέλλον της χώρας.

Είναι αδιανόητο γιατροί και νοσηλευτές να ζουν με μισθούς πείνας, υπηρετώντας σε ένα ημιδιαλυμένο ΕΣΥ.

Δεν μπορεί να μην υπάρχει οργανωμένη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ένα σωστά δομημένο σύστημα οικογενειακών γιατρών που θα στήνουν το πρώτο οχυρό στις αρρώστιες των πολιτών.

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν καλύτερες δομές, όπως η «Βοήθεια στο Σπίτι», που να μην είναι αρωγοί σε ανθρώπους που διαγιγνώσκονται με κάποια αρρώστια, πολλώ δε μάλλον με καρκίνο.

Ούτε βεβαίως είναι περιττή πολυτέλεια να δημιουργηθούν δομές στήριξης των νέων μητέρων που θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με άνεση. Που θα αισθάνονται ασφαλείς να κάνουν κι άλλα παιδιά, να βοηθήσουν στη μείωση της υπογεννητικότητας.

Και φυσικά, οι απόμαχοι της ζωής, οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να αφήνονται σε γηροκομεία του τρόμου ή αν δεν είναι πλούσιοι για να πληρώσουν πανάκριβες ιδιωτικές δομές, να πεθαίνουν μόνοι και ξεχασμένοι.

Ασθένειες θα υπάρχουν πάντα, όλοι οι θάνατοι δεν μπορούν να αποφευχθούν. Όμως, ένα κράτος σοβαρό και με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή οφείλει να οργανωθεί κατάλληλα.

Ας αφήσουν, λοιπόν, οι κυβερνήσεις τις επικοινωνιακές φούσκες κι ας ρίξουν χρήμα στην Υγεία. Γιατί υπάρχουν και κάποιες «επενδύσεις» που αξίζουν περισσότερο.

Και γιατί δεν μπορεί να συνηθίζουμε στο θάνατο, στην ταλαιπωρία, στον πόνο. Ολοι μας έχουν δικαίωμα σε καλύτερες ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες. Πληρώνουμε άλλωστε γι’ αυτές.

Και δεν μπορεί να ισχύει αυτό που τόσο όμορφα τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου: «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει».