Για τα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αυτά που συμβαίνουν στη Βρετανία, με το partygate του Μπόρις Τζόνσον, φαίνονται σαν κωμική σειρά στο Netflix. Ενας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει ως και αστυνομικό έλεγχο, εγκαλούμενος για διοργάνωση πάρτι παραβιάζοντας κάθε μέτρο κατά της πανδημίας. Και κινδυνεύει να χάσει τη θέση του. Ναι, στα δικά μας μάτια δείχνει αστείο. Θα το δούμε είτε ως κωμωδία, είτε ως ταινία επιστημονικής φαντασίας – χρειαζόμαστε χρόνια για να φτάσουμε εκεί. Φιλοσοφικά, βέβαια, έχει το ενδιαφέρον του. Οι θεσμοί λειτουργούν άψογα σε μία χώρα που, κατά τα λοιπά, εξέλεξε ένα καρτούν. Και αυτό την κρατάει όρθια. Η λειτουργία των θεσμών, πέρα από πρόσωπα.

Και αφού γελάσαμε και κάναμε κέφι, ελάτε να δοκιμάσουμε μία προβολή αυτής της κατάστασης στα δικά μας. Λησμονούμε το περιστατικό της Ικαρίας, όταν η επίσκεψη του Πρωθυπουργού συνδέθηκε με την καταπάτηση περιοριστικών μέτρων. Ας πούμε ότι σε ουδέτερο χρόνο, με κυβέρνηση αγνώστου ταυτότητος, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας έκανε αντίστοιχο πάρτι. Τι πιστεύετε ότι θα γινόταν;

«Πρώτα-πρώτα δεν ήταν πάρτι, αλλά μία συγκέντρωση στελεχών σε ένα κάπως πιο χαλαρό κλίμα» θα εξηγήσει κυβερνητικό στέλεχος στα πρωινάδικα, προκειμένου να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Και ύστερα θα ακολουθούσε το non paper με τη γραμμή που θα βύθιζε στην ευτέλεια τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης. «Η χώρα έχει πιο σοβαρά θέματα για να ασχοληθεί. Δεν απασχολεί την κοινή γνώμη μία στιγμή χαλάρωσης του πρωθυπουργού». Ασφαλώς στα social θα έκαναν το δικό τους πάρτι. Αναρτήσεις μακριές σαν σεντόνια, αστεία memes, δολοφονικά tweets, και hashtag για την παραίτηση του πρωθυπουργού.

Οχι, το θέμα δεν θα πήγαινε στη Βουλή. Θα έδινε ατάκες σε ομιλίες, αλλά όχι και ολόκληρη συζήτηση. Ουδείς θα διανοείτο να ασκήσει έλεγχο, αν εκινείτο η Αστυνομία θα επρόκειτο για πρωτοβουλία στα όρια πραξικοματικής εκτροπής. Το θέμα θα ξεπερνούσε το προσδόκιμο ζωής, θα έφτανε ίσως και στις δέκα μέρες. Και μετά θα έσβηνε μέσα σε χάχανα.

Headlines