Στο πρώτο επεισόδιο, που έγινε τη Δευτέρα, πρωταγωνίστησε ο Παύλος Πολάκης. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απαίτησε να μιλήσει για ένα άσχετο θέμα, ο προεδρεύων του αφαίρεσε τον λόγο και εκείνος κατέλαβε το βήμα. Το κόμμα του μίλησε για πραξικόπημα, το ΚΙΝΑΛ είπε ότι για όλα φταίει ο διπολισμός και ο πρόεδρος της Βουλής παρέπεμψε τον ταραξία στην Επιτροπή Δεοντολογίας, που μάλλον θα του μιλήσει πιο αυστηρά από την αντίστοιχη Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία είχε παραπεμφθεί τον περασμένο Νοέμβριο.

Στο δεύτερο επεισόδιο, που έγινε προχθές, ο Αδωνις Γεωργιάδης βάλθηκε να δικαιώσει τον ισαποστακισμό του ΚΙΝΑΛ. Απαντώντας στην κριτική βουλευτών του τελευταίου ότι η κυβέρνηση δεν έλαβε τα αναγκαία μέτρα για να ανασχεθεί η ακρίβεια στην αγορά, ο υπουργός Ανάπτυξης δήλωσε ότι πρόκειται για αδικία, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι την αδικία αυτή «ούτε ο Θεός τη θέλει και γι’ αυτό θα σας τιμωρήσει» και κάλεσε τους βουλευτές να δείξουν την πλατφόρμα e-katanalotis στον Νίκο Ανδρουλάκη μέσα από ένα κινητό «μπας και ξεστραβωθεί».

Κάτι πρέπει να γίνει. Κι αν το πρόβλημα δεν μπορεί να το λύσει η πολιτική, μήπως να αναλάβει η ποίηση; Στη «Suddeütsche Zeitung» δημοσιεύτηκε πρόσφατα ένα άρθρο τριών γνωστών γερμανών συγγραφέων, οι οποίοι ζητούσαν να θεσπιστεί η θέση του «επίσημου ποιητή του Κοινοβουλίου», όπως συμβαίνει στον Καναδά από το 2001. Ανάμεσα στα καθήκοντά του θα είναι η συζήτηση με τους βουλευτές προκειμένου οι πολιτικές ομιλίες και οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις να λαμβάνουν ποιητική μορφή, η διάδοση αυτού του λογοτεχνικού υλικού μέσω φωτεινών επιγραφών στην πρόσοψη της Μπούντεσταγκ και η ερμηνεία εν γένει του πολιτικού λεξιλογίου με λέξεις και μορφές που χρησιμοποιούμε για να χορεύουμε και να τραγουδάμε.

Η πολιτική, κατέληγαν, δεν εξαντλείται σε διακηρύξεις, αλλά «έχει κάτι το παράλογο, το συναισθηματικό, το προσωπικό, όπως και η ποίηση». Μια από τους αντιπροέδρους του Κοινοβουλίου, η οικολόγος Κάτριν Γκέρινγκ-Εκχαρτ, ενθουσιάστηκε. «Αν η ποίηση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πολιτική», έγραψε στο Twitter, «μπορεί πάντα να την ερμηνεύσει, αναδεικνύοντας αυτά που συχνά παραμελούνται». Ενας άλλος αντιπρόεδρος πάλι, ο φιλελεύθερος Βόλφγκανγκ Κουμπίτσκι, μίλησε για πλήρη έλλειψη κατανόησης της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, δεδομένου ότι «οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι αγκάθια στο πετσί των κυβερνώντων, όχι υπάλληλοί τους».

Μάλλον έχει δίκιο εκείνος, όχι τόσο για τον λόγο που ανέφερε, όσο επειδή οι ποιητές δεν μπορεί εξ ορισμού να μετατραπούν ούτε σε μασκότ ούτε σε σύμβολα. Στην Ελλάδα, βέβαια, θα υπήρχε ακόμη ένα πρόβλημα: οποιαδήποτε επιλογή θα προκαλούσε αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις και γρήγορα θα αυτοακυρωνόταν.

Headlines