Ο Γιωρίκας έρθεν

Δύσκολα τα πράματα: έφυγε ο Γιωρίκας απ’ το «Survivor», οπότε είναι ενδεχόμενο, γι’ αυτόν τον λόγο, να ζητήσει πάλι ο Τσίπρας εκλογές. (Θα αναλύσει ως «ταξική» την παραίτηση του παίκτη.). Εδώ η νεολαία του κόμματος βρήκε ότι είναι «ταξικός» ο φερόμενος βιασμός της κοπέλας στη Θεσσαλονίκη. (Κραιπάλη των τάξεων, κατά Μαρξ.) Οι ελίτ βιάζουν ενώ οι χαμηλότερες τάξεις με το καθαρό μέτωπο κάνουν σεξ μόνο μετά τον γάμο και με κλειστό το φως. (Η παρθενία προϋποτίθεται;)

Εδώ μας μίλησε για ολιγαρχία μέχρι κι ο Βαρουφάκης, γόνος πτωχών βιοπαλαιστών – στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές. Και μήπως το χιόνι δεν ήταν ταξικό; Αλλοι κάνανε σκι στα Τρία Πέντε Πηγάδια κι άλλοι έφτυναν αίμα στην Αττική Οδό. Τώρα πώς γίνεται και στο Ελατοχώρι, στο χιονοδρομικό κέντρο, να έχει κάθε Σάββατο ουρά δέκα χιλιομέτρων από αυτοκίνητα είναι να απορείς – υπάρχουν τόσες χιλιάδες ολιγάρχες που πάνε στην Κατερίνη κάθε βδομάδα για σκι; Και αν βάλεις και τα άλλα χιονοδρομικά κέντρα, τότε πρέπει οι καπιτάλες στην Ελλάδα να είναι δεκαπλάσιοι απ’ τους προλετάριους. Αμα το πάρεις μαρξιστικά, βγαίνει.

Που σημαίνει ότι μεταξύ βαρούφας και μπαρούφας πρέπει να κυκλοφορεί πολλή ψυχανάλυση. Και είναι φυσικό, από τη στιγμή που στην Ελλάδα τη μόνη αντιπολίτευση που υπάρχει την κάνει αποκλειστικά ο κ. Αρναούτογλου – εννοώ ο καιρός. Οι καιρικές συνθήκες. Καύσωνας, πυρκαγιές, πλημμύρες χιόνια και λοιπά. Στον καιρό προσβλέπει πλέον η μαρξιστική ανάλυση για να προχωρήσει ακόμα και σε μομφή κατά της κυβέρνησης. Αν δεν χιονίσει, αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Αν δεν πλημμυρίσει ο Ποδονίφτης, πέφτει το κόμμα σε θεωρητική αμηχανία. Σκέφτεται: μια βροχή θα μας σώσει. Ή να καούν τα κάρβουνα.

Αν διαβάσεις το βιβλίο του Λένιν «Τι να κάνουμε; (αν χιονίσει)», θα βρεις μέσα όλη την ταξική προσέγγιση του θέματος, που εμπνέει ακόμα το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα. Οπως και το άλλο βιβλίο του για την περίπτωση χιονιά και παγετού (οπότε περπατάς με μεγάλη προσοχή και δυσκολία μη γλιστρήσεις) κι έχει τον τίτλο «Ενα βήμα μπρος και δύο πίσω». Προφητικό πόνημα για την περίπτωση που οι δρόμοι είναι παγωμένοι και βγαίνεις έξω με τα πόδια, πεζός.

Και είναι βέβαια έωλη και αταξική η ρήση «Ζευς ύει επ’ αμφοτέρους» – ο Δίας στέλνει βροχή για όλους. (Πού το διάβασα, δεν θυμάμαι, ούτε αν το γράφω σωστά.) Τι θα πει «όλους;». Ιδιο να κερδίζεις στο αγώνισμα της ασυλίας και ενώ βρέχει να κοιμάσαι ήσυχος στην καλύβα σου με τον Τσακατσούκα, στον Αγιο Δομίνικο, και ίδιο να μην έχεις καλύβα; Αρα, ταξικό το ζήτημα. Αλλο να σε βιάσει φτωχός βιοπαλαιστής κι άλλο η ελίτ. Υπάρχει μεγάλη διαφορά – η ποινή οφείλει να είναι ταξική. Αλλο να σε σκοτώνει Φεράρι παραβιάζοντας το κόκκινο κι άλλο να σε διαμελίζει βιοπαλαιστής με ημιφορτηγό – στη δεύτερη περίπτωση τουλάχιστον πας αδιάβαστος χάριν του λαού. Ο βίος και το τέλος σου αποκτούν αίφνης κάποιο ταξικό νόημα.

Το ακατανόητο είναι πώς μπορείς να κάνεις ένα εργατικό κράτος όταν όλοι οι εργάτες θέλουνε να γίνουν αστοί και ουδείς αστός να γίνει εργάτης. Ολοι θέλουνε να εξελιχθούν, να ανέλθουν, να βγάλουνε λεφτά, να μορφωθούν τα παιδιά τους για να μη γίνουνε εργάτες – πώς θα κάνεις εργατικό κράτος; Με ποιους; Μυστήριο. Και βέβαια, μετά από όλα αυτά τα αντιδραστικά ερωτήματα, πώς να μην προσβλέπεις στο να σε βοηθήσουν τουλάχιστον οι καιρικές συνθήκες; Οι συμμαχίες σου μειώνονται – ακόμα και η είσοδος προσφύγων περιορίστηκε. Τι απέμεινε; Ο καιρός. Η κλιματική αλλαγή, νεροποντές, χιονιάδες. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις (αντιολισθητικές) αλυσίδες τους.

Πάντως εγώ αντιολισθητικές αλυσίδες δεν βάζω, μου έγραψε μια φίλη: α) δεν έχουν δοκιμαστεί αρκετά στην Ελλάδα, β) ίσως προκαλούν φθορές στο DNA των ελαστικών, γ) ο πνευματικός μου μού είπε πως το μαγνητάκι με τον Αγιο Χριστόφορο αρκεί για να πάω παντού, δ) κανείς δεν ξέρει από τι είναι φτιαγμένες και ε) το όνομά τους παραπέμπει σε σκλαβιά.

Σε κάθε περίπτωση, τώρα που έχουμε ρημάξει το κλίμα θα προκύπτουν διάφορες καταστροφές, οπότε θα υπάρξει επιτέλους και αντιπολίτευση. Πριν υπήρχε το ηθικό πλεονέκτημα, τώρα θα υπάρξει το καιρικό. Χιόνια στο καμπαναριό. Κι ευκαιρία για μια καμιά μομφή με ταξικό πρόσημο. Θα πεις και στα 1920 και στα 1960 τα ίδια έλεγαν – απ’ τον Αλμπάνο φτάσαμε στον Μονταλμπάνο και ακόμα τα ίδια λένε. Η διαφορά είναι πως μπήκε στην πολιτική ανάλυση και η ΕΜΥ. Ο καιρός είναι, πια, η μαμμή της Ιστορίας.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα πεις, φίλε. (Καθώς γράφει ο ποιητής.) Καλοκαιρινά σκατά, χειμωνιάτικος μεζές. Μετά από τα κουκιά τρώμε το κοκόζουμο. Εξάντληση. Απλώς τώρα κάνουμε καιρικο-οικονομίστικη ανάλυση: χιονιάς (ως επικοδόμημα) και αλλοτρίωση. Νεροποντή και ταξική συνείδηση. Με τις πυρκαγιές δεν ξέρω – διότι οι αρχαίοι έλεγαν ότι χειρότερη κι απ’ την πυρκαγιά είναι η Υβρις: «Υβριν χρη σβεννύναι μάλλον, ή πυρκαϊήν» (Σίγουρα: πιο πολύ απ’ τους νεκρούς στο Μάτι πείραξε η Υβρις, ο τρόπος που το χειρίστηκαν επικοινωνιακά.)

Και πάντα φταίει κάποιος άλλος, κυρίως τα κανάλια. Κατά βάθος, βέβαια, ο λαός, κάποιος λαός που, από επινοημένη νοσταλγία, διολισθαίνει προς το ΚΙΝΑΛ. Διότι και ο λαός είναι ρευστός σαν τις καιρικές συνθήκες, το νερό και τη φωτιά. Αυτός φταίει εντέλει. Το έλεγε, ήδη, τον 6ο αι. π.Χ. ο Φωκυλίδης από τη Μίλητο: «Λαώ μη πίστευε. Πολύτροπος εστίν όμιλος. Λαός τοι και ύδωρ και πυρ ακατάσχετα πάντα».

Βάλε τον Φουρθιώτη και τον Κόβιντ στην εξίσωση, οπότε προκύπτει όλη η πολιτική ανάλυση. Αν το πάρεις μαρξιστικά, βγαίνει.