Ο δρόμος προς την κόλαση είναι γεμάτος με καλές προθέσεις. Ή μήπως είναι με ουδετερότητα; Το ερώτημα – και η μομφή – για το ΚΙΝΑΛ δεν διατυπώθηκε μόνο με αφορμή μια αντιαισθητική θεσμική απρέπεια αλλά και σε σχέση με μια αποτυχημένη θεσμική παρεκτροπή. Δεν εξαντλήθηκε στο «ούτε με τον Πολάκη ούτε με τον Αδωνι». Αποτυπώθηκε και στην υπόθεση Novartis. Μα να μη βγάλει άχνα για τον Κουτρουμάνη, τον Λοβέρδο, τον Βενιζέλο και όποιον ακόμη άφησε ανυπεράσπιστο ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής;

Η ουδετερότητα, την οποία εγγυήθηκε η κιναλίτικη αφωνία, λειτούργησε ως νεοδημοκρατικό άλλοθι στη θεσμική παρέμβαση Βενιζέλου. Αφού δεν μίλησαν οι δικοί σου για σένα, γιατί να μιλήσουμε εμείς; Το άλλοθι όχι μόνο δεν είναι ισχυρό, αλλά είναι και σχεδόν παιδαριώδες. Η απάντηση στον Βενιζέλο ήταν πως στο βήμα δεν βλέπαμε έναν πρωθυπουργό, αλλά έναν αρχηγό κόμματος. Ο αρχηγός της ΝΔ – είπε η ΝΔ – ήταν που μνημόνευσε τους διωχθέντες ομόσταβλούς του. Αλλά ο Πρωθυπουργός πού ήταν; Κατισχύει η κομματική ιδιότητα του πολιτειακού θεσμού σε σημείο που μπορεί να τον ακυρώνει;

Ακόμη όμως και σε αυτές τις συνθήκες της θεσμικής αυτοακύρωσης, το ερώτημα παραμένει. Ο Πρωθυπουργός δεν ήξερε πού ήταν. Αλλά το ΚΙΝΑΛ; Πού ήταν στην κατάληψη Πολάκη; Πού ήταν στην επιλεκτική μνήμη Μητσοτάκη; Και πού θα είναι στο επόμενο επεισόδιο, είτε αυτό εκδηλωθεί στα έλη του πολακισμού είτε στα υψίπεδα του Πρωθυπουργού; Μια απάντηση θα μπορούσε να εντοπιστεί στην άποψη που λέει πως η μη θέση είναι κι αυτή μια θέση. Μιλάς διά της σιωπής.

Μόνο που οι απόψεις δεν έχουν το βάθος της στρατηγικής. Και αν έχει μια στρατηγική το ΚΙΝΑΛ, αυτή αποτυπώνεται σε μια σειρά από παραδοχές. Δεν μιλάς μόνο διά της σιωπής, αλλά υπάρχεις και διά των ίσων αποστάσεων, τα πολιτικά σου εργαλεία είναι ο χάρακας και το μοιρογνωμόνιο. Κέντρο είναι να μην είσαι με κανέναν, νέο σημαίνει να μη λερώνεσαι με τα λύματα, αλλά ούτε και να ανακατεύεσαι με τις παλιές πληγές. Και κάνεις πως κοιτάς μπροστά ακόμη κι όταν καρφώνεις το βλέμμα σου στο κενό.

Αν και βρήκε νέα έκφραση με την αλλαγή της ηγεσίας, η στρατηγική του ΚΙΝΑΛ δεν είναι καινούργια. Στον γενετικό της κώδικα βρίσκεται η αγωνία του κόμματος να μην κατηγορηθεί ως ετερόφωτο ή, ακόμη χειρότερα, ως νεροκουβαλητής του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ. Το ΚΙΝΑΛ όμως έχει βραχεί πολύ για να φοβάται ακόμη το νερό. Η ΝΔ, για παράδειγμα, δεν πέταξε μόνο την μπάλα του Βενιζέλου στην εξέδρα του ΚΙΝΑΛ. Κατηγόρησε και την ηγεσία του για το γεγονός ότι δεν κράτησε μόνο τη μύτη της αλλά και το στόμα της κλειστό στα λυματώδη έλη.

Α ναι, εκεί θα τσακώνονται πάντα τα βουβάλια. Αλλά ακόμη και αν δεν σε οδηγήσει τελικά στην κόλαση, η ουδετερότητα θα σε μεταμορφώνει πάντα από πρίγκιπα σε βάτραχο.

Headlines