Θοδωρής Ιακωβίδης: «Δεν ξέρω πού μπορεί να είχα μπλέξει χωρίς τον πρωταθλητισμό»

Από πού ξεκινάει η διαδρομή σας;

Μέχρι τα 25 ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος στην προπόνηση. Από το πρωί μέχρι το βράδυ βρισκόμουν μέσα σε ένα γυμναστήριο και στο πανεπιστήμιο. Δεν πήγαινα διακοπές, δεν έβγαινα, δεν έβλεπα τους φίλους μου. Ολος μου ο κύκλος είναι στη Νέα Ιωνία όπου μεγάλωσα. Εμεινα όμως στον Αγιο Κοσμά όπου είναι το κοινόβιο της εθνικής ομάδας. Το πρόγραμμα ήταν πολύ ασφυκτικό.

Σε ποια ηλικία πήγατε;

Ημουν 19 ετών. Ηταν Τρίτη, 18 Μαΐου 2010. Επαθα τέτοιο σοκ που θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία. Μέχρι τότε πήγαινα δύο με τρεις φορές την εβδομάδα – με παρακολουθούσε ο Βαλέριος (Λεωνίδης). Είχα δώσει έναν αγώνα πρόκρισης για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων τότε που θα γινόταν στη Βουλγαρία. Μετά από αυτόν τον αγώνα ο Βαλέριος που με παρακολουθούσε με κάλεσε στην εθνική ομάδα.

Γιατί πάθατε σοκ όταν πήγατε να εγκατασταθείτε στον Αγιο Κοσμά;

Μέχρι τότε ήμουν ένα πνεύμα ανήσυχο. Είχα τους φίλους μου, τις παρέες μου, βεβαίως και τις καθημερινές μου προπονήσεις στον Πανελλήνιο, αλλά η ζωή μου ήταν πιο φυσιολογική. Μετά με «μάντρωσαν» στον Αγιο Κοσμά.

Πώς είναι η ζωή σε ένα κοινόβιο;

Στρατός. Ξέρεις ότι 10 με 12 το πρωί έχεις προπόνηση, πέντε με οκτώμιση ξανά προπόνηση. Πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς, να ελέγξεις το βάρος σου – και το βράδυ -, να φας συγκεκριμένες τροφές. Οταν μας άφηνε λάσκα ο προπονητής για μία βδομάδα, παραδείγματος χάριν, για να ζυγιστούμε μόνοι μας παρατηρήθηκε το φαινόμενο ότι κάποιοι ξεφεύγανε. Ακόμη και ένα κιλό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί αυτομάτως αλλάζεις κατηγορία, άρα πρέπει να κάνεις άλλη προπόνηση και τα λοιπά.

Σε ένα τόσο ελεγχόμενο περιβάλλον, αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να ξεφύγει κανείς.

Η μεγαλύτερη ατασθαλία που κάναμε ήταν το παγωτό. Είχε περίπτερο απέναντι. Πολλές φορές το βράδυ περιμέναμε να περάσει ο ένας έλεγχος – οι προπονητές που τσέκαραν αν ήμασταν στα κρεβάτια μας – και 12 παρά σιγά-σιγά βγαίναμε έξω. Ανοίγαμε την πόρτα και την κλείναμε προσεκτικά, πηδούσαμε τη μάντρα και πηγαίναμε στο περίπτερο. Τρέμαμε την ώρα που το σκάγαμε!

Σας έχουν πιάσει ποτέ;

Οχι, όμως θυμάμαι ότι είχε έρθει ένα παιδί στον Αγιο Κοσμά από τη Θεσσαλονίκη και φοβόταν γιατί για πρώτη φορά θα έμενε μόνο του. Εμενε δύο δωμάτια δίπλα μας, παίρνει τηλέφωνο ένα βράδυ και μας παρακαλεί να έρθει να κοιμηθεί μαζί μας γιατί είχαμε τρίτο κρεβάτι. Την ώρα που έβγαινε έξω απ’ το δωμάτιο τον πετυχαίνει ο προπονητής. Εγινε χαμός!

Αυτή η αυστηρότητα πώς σας επηρέασε;

Από παιδί ήμουν ασυμβίβαστος, είχα επαναστατικές τάσεις. Οπότε θα έλεγα ότι μπήκα σε ένα πλαίσιο.

Η πιο επαναστατική πράξη που έχετε κάνει;

Ε, πολλές. Ο Αγιος Κοσμάς και ο πρωταθλητισμός με έσωσαν από πολλά. Δεν ξέρω πού μπορεί να είχα μπλέξει. Φλέρταρα με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ημουν ένας έφηβος που τα αμφισβητούσε όλα. Εβλεπα και βλέπω την αδικία γύρω μου και θυμώνω. Δεν υπάρχουν ίδιες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους και όταν το παρατηρώ με εξοργίζει. Επαιρνα μέρος σε πορείες και εξακολουθώ να συμμετέχω όταν μπορώ. Ο πρωταθλητισμός επειδή ήταν κάτι απαιτητικό με έβαλε να διαλέξω εάν θα αφοσιωθώ στο άθλημά μου ή θα επέλεγα την άλλη ζωή που έκανα.

Τι ήταν εκείνο που έστρεψε το βλέμμα σας τον αθλητισμό;

Είχα την τάση πάντα με ό,τι καταπιανόμουν να εξελίσσομαι. Μου αρέσει η πρόοδος, δεν θέλω να μένω στάσιμος. Ετσι άρχισα να διαπιστώνω ότι με την προπόνηση άρχισα να βελτιώνομαι, ανεβάζοντας τα νούμερα και τα ρεκόρ. Κάθε χρόνο είχα και περισσότερες διακρίσεις. Στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα που αγωνίστηκα το 2005 σε ηλικία 14 ετών βγήκα τελευταίος – 10ος στους 10. Δεν πτοήθηκα. Αρχισα να προπονούμαι με περισσότερη όρεξη. Την επόμενη χρονιά στη Θεσσαλονίκη βγήκα 12ος στους 17. Το 2007 στην ίδια κατηγορία, στα 62 κιλά, βγήκα τρίτος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και πήρα την πρόκριση για το Πανευρωπαϊκό.

Μέσα σε δύο χρόνια κάνατε άλμα: από τελευταίος ανεβήκατε στο βάθρο.

Με άπειρες ώρες προπόνησης. Ετσι αγωνίστηκα στο εξωτερικό για πρώτη φορά με την εθνική ομάδα το 2007 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων όπου πήρα την προτελευταία θέση. Επέστρεψα πεισμωμένος για να διεκδικήσω ακόμη περισσότερα. Την επόμενη χρονιά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα βγήκα δεύτερος. Βέβαια, αν και υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να πάω στο Ευρωπαϊκό, δεν με έστειλαν.

Γιατί;

Μπορώ να το εξηγήσω με πάρα πολλούς τρόπους. Παλιά – ισχύει και τώρα βέβαια – πήγαιναν όποιοι είχαν καλύτερες δημόσιες σχέσεις στην Ομοσπονδία. Για παράδειγμα: ήμουν 69 κιλά σωματικό βάρος, έκανα 103 κιλά αρασέ, 137 epole jete (επολέ ζετέ, επωμισμός και εκτίναξη). Βγήκα δεύτερος, έστειλαν βεβαίως τον πρώτο, αλλά και έναν αθλητή στα 77 κιλά που σημείωσε επίδοση 105 και 125 κιλά. Εγώ ήμουν μία κατηγορία κάτω, 69 κιλά, και είχα σηκώσει 10 κιλά περισσότερα. Ξέρω ποια πρόσωπα ήταν πίσω από αυτό αλλά δεν αναζήτησα ευθύνες.

Αυτά που μου λέτε, σε συνδυασμό με την ιστορία σας που πήρε δημοσιότητα λειτουργούν αποθαρρυντικά για τα παιδιά τα οποία θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Βεβαίως και είναι. Το χειρότερο σε ό,τι προανέφερα είναι πως στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων το χάλκινο μετάλλιο στα 69 κιλά ήταν 137 ζετέ – δηλαδή η επίδοση που είχα κάνει εγώ 25 μέρες πριν. Κάπως έτσι ενδεχομένως να χάθηκε ένα μετάλλιο. Δεν θα άλλαζε κάτι στη ζωή μου, αλλά για μένα το μετάλλιο αυτό εκείνη τη στιγμή είχε όλη τη σημασία του κόσμου.

Ηθική ανταμοιβή, γιατί χρηματικό έπαθλο μετά το 2008 δεν υπάρχει.

Υπάρχουν πριμ σε διεθνείς αγώνες μόνο για όσους κατακτούν μετάλλιο. Παλαιότερα εκτός από τα χρήματα που λάμβανες αν έκανες μια επιτυχία διοριζόσουν στο Δημόσιο. Είναι πολύ σκληρό και απαιτητικό να κάνεις πρωταθλητισμό σήμερα χωρίς να υπάρχει κάποια ενίσχυση. Πίσω από κάθε αθλητή υπάρχει μια ομάδα: μασέρ, διατροφολόγος, φυσιοθεραπευτής, αθλητικός ψυχολόγος.

Εχετε κάνει συνεδρίες με τον ψυχολόγο;

Είναι ιδιαίτερο άθλημα η άρση βαρών. Δεν επιτρέπεται να κάνουμε πολλούς αγώνες τον χρόνο. Επίσης στον κάθε αγώνα έχουμε έξι προσπάθειες – τρεις και τρεις. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καλείσαι να διαχειριστείς όλα σου τα συναισθήματα, τα οποία είναι θετικά και αρνητικά. Πρέπει να κάνεις χειρουργικές κινήσεις. Ακόμη υπάρχει η πίεση από το περιβάλλον σου: προπονητές, οικογένεια, φίλοι. Αυτό είναι μεγάλο βάρος όταν ξέρεις ότι όλοι περιμένουν από εσένα. Ηταν μεγάλη βοήθεια, και μάλιστα το παιδί δεν πληρωνόταν. Σταμάτησε γιατί – όπως λένε – τον πίεζαν να πει τι του εκμυστηρεύονται οι αθλητές. Το πιστεύω, γιατί γνωρίζω ποιοι άνθρωποι ήταν γύρω του. Είναι ικανοί για πάρα πολύ κακά πράγματα. Το μπούλινγκ από παράγοντες, για παράδειγμα, είχε φτάσει σε απίστευτα επίπεδα. Αν δεν είσαι «yes man» είναι δύσκολα τα πράγματα.

Πώς μπορεί ένας αθλητής να προκαλέσει τη μήνη ενός παράγοντα;

Αν έχει καλές σχέσεις με πρόσωπα που δεν είναι αρεστά σε αυτούς για οποιονδήποτε λόγο μπορεί να γίνει εκδικητικός. Το έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν χειρουργημένος και πήγα να κάνω αποκατάσταση στην πισίνα του παλιού μου συλλόγου, επειδή ήμουν σε κόντρα με την παλιά διοίκηση δεν με άφησαν να μπω. «Ή με εμάς ή με τον Παρασκευόπουλο» (Γιώργος) ήταν έμμεσα η απαίτησή τους. Ομως ο συγκεκριμένος άνθρωπος μου φέρθηκε με απίστευτο τρόπο. Πώς ήταν δυνατόν να στραφώ εναντίον του; ένα άλλο περιστατικό που αφορά την Ομοσπονδία είναι το εξής: διεκδικούσα την πρόκριση με έναν αθλητή που ήμασταν στην ίδια κατηγορία και ανήκε σε σύλλογο που ήταν αρεστός στη διοίκηση.

Και πώς το «εξαργύρωσε» αυτό;

Αγωνιζόμασταν το 2019 στη Γεωργία, ο συγκεκριμένος αθλητής πήγε έξι μέρες πριν από τον αγώνα κι εγώ ταξίδεψα την παραμονή. Αυτό το μεταφράζω «ψυχολογικό πόλεμο». Διαμαρτυρήθηκα φυσικά. Οι αντιδράσεις μου σε ό,τι συνέβαινε είχε ως αποτέλεσμα να με χαρακτηρίζουν ενοχλητικό, γκρινιάρη κ.λπ. Πολλές φορές προσπάθησαν να μου κάνουν στημένες συνεντεύξεις. Με προέτρεπαν να πω συγκεκριμένα πράγματα που ήθελαν. Φυσικά εγώ δεν το έκανα. Ακόμη και τώρα ισχυρίστηκαν πως η ιστορία που δημιουργήθηκε και πήρε έκταση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ήταν για να δημιουργήσω πρόβλημα στη διοίκηση της Ομοσπονδίας.

Δημιουργήθηκαν έστω οι προϋποθέσεις για να γίνουν κάποιες αλλαγές;

Ταρακούνησε για λίγο τα νερά αλλά δεν βλέπω να αλλάζει κάτι.

Πώς ονειρεύεστε την αλλαγή που επιθυμείτε;

Ενα βασικό θέμα είναι η επαγγελματική αποκατάσταση των αθλητών οι οποίοι τα πιο δημιουργικά και γόνιμα χρόνια της ζωής τους αφοσιώνονται στο απαιτητικό αυτό άθλημα. Πολλά παιδιά εγκαταλείπουν για αυτό τον λόγο. Πριν από λίγες μέρες ένας αξιόλογος αθλητής εγκατέλειψε το άθλημα γιατί βρήκε μια δουλειά με πολύ καλό μισθό. Τι να πεις σε αυτό το παιδί; Κάνε άρση βαρών για μηδέν ευρώ;