Το ξαναγράψιμο των ιστορικών γεγονότων έχει πάντα ενδιαφέρον όταν έχει στο κέντρο του τον εμπλουτισμό, την προσθήκη, την αποκάλυψη νέων στοιχείων, τεκμηρίων και κατ’ αρχάς γίνεται κτήμα και υπόθεση της επιστημονικής Ιστορικής Κοινότητας – πριν πάρει τον δρόμο της Δημόσιας Ιστορίας. Τι γίνεται όμως όταν μέρος της Ιστορίας, γνωστών στοιχείων ή ακόμη χειρότερα στοιχείων αποκομμένων από την εποχή, το πλαίσιο και το κάδρο, χρησιμοποιούνται για μια νέου τύπου pop συντηρητική στροφή; Τι γίνεται όταν δολίως εντάσσονται σε μια στρατηγική αναβίωσης του Ψυχρού Πολέμου που τα διάφορα αστεία δελτία εθνικοφροσύνης αναπαρήγαν τους κομμουνιστές ή τους αριστερούς ως την ενσάρκωση του Διαβόλου που ήθελε την εδαφική απομείωση της χώρας μας; Την ίδια ώρα δε, που είμαστε αρκετά ώριμοι πια για να ξέρουμε πως τελικά την καταστροφή της χώρας την οφείλουμε σε εθνοκάπηλους, σε μεγαλοϊδεάτες και σε τύπους που μέσα στους ιστορικούς κύκλους της, προσέθεσαν και μια συμφορά: το 1897, το 1922, το Κυπριακό.

Οι δημόσιες τοποθετήσεις του ακαδημαϊκού Σεργκέι Ραντσένκο – που δηλώνει περήφανος αντικομμουνιστής και προφανώς δικαίωμά του – ανανέωσαν την επίθεση μέρος των δημοσιολόγων κατά του ΚΚΕ, της ΕΣΣΔ, του ΔΣΕ, του Ζαχαριάδη, του Στάλιν, του Μπόλεκ και Λόλεκ, του τζιπ Lada και δεν ξέρω τι ακόμη. Παράξενο. Δεν νίκησαν οι ιδέες της Δύσης και του Υπαρκτού Καπιταλισμού; Δεν δικαιώθηκε και ο Φουκουγιάμα, ο Μπρεζίνσκι ή ο Κίσινγκερ; Γιατί τέτοιο μένος για το γεγονός πως ο Βαφειάδης είχε αντιπαλότητα με τον Ζαχαριάδη ή για το αίτημα βοήθειας από την ΕΣΣΔ – σε ρευστή στιγμή που οι του αστικού στρατού παρήλαυναν μπροστά στον στρατηγό Βαν Φλιτ; Ηταν και οι τότε ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος άνθρωποι με αδυναμίες, με ελαττώματα, με υστεροβουλίες; Παράξενο. Ολα αυτά έγιναν σε τόπο ηθικά πλασμένο προφανώς. Σε μια ευτοπία ανάπτυξης και ειρήνης.

Σε μια χώρα σαν αυτή που περιγράφει ο επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής των ΗΠΑ Πολ Α. Πόρτερ (20/9/1947) στην περίφημη έκθεσή του ίσως. Ενα απόσπασμα: «Απ’ όσο βλέπω, η ελληνική κυβέρνηση δεν ασκεί καμία αποτελεσματική πολιτική εκτός από του να ζητεί ξένη βοήθεια ώστε να κρατιέται στην εξουσία, εκθειάζοντας έντονα τις πολεμικές θυσίες της Ελλάδας και τον κυβερνητικό της υπέρμετρο (king size) αντικομμουνισμό, ως λόγους χορηγίας εξωτερικής βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες. Η κυβέρνηση θέλει, κατά την κρίση μου, να χρησιμοποιεί την ξένη βοήθεια ως μέσο διαιώνισης των προνομίων μιας μικρής τραπεζικής και εμπορικής κλίκας που αποτελεί την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».

Τόσο τέρατα οι κομμουνιστές που έπρεπε για είκοσι και πέντε χρόνια (1949-1974) να διώκονται, να εξορίζονται, να δολοφονούνται, να εκτοπίζονται για να σταθεί το μεταπολεμικό αφήγημα δίχως αυτούς, φρονηματίζοντάς τους με τον νόμο για κατασκοπεία ή με δηλώσεις μεταμέλειας;

Είναι άλλο η αναθεώρηση της Ιστορίας με νέα δεδομένα και άλλο η παραλλαγή του μοτίβου ενός ψυχροπολεμικού λόγου τόσο προσφιλούς τελικά σήμερα σε νυν «κεντρώους» που είδαν το φως το αληθινό. Από όσο μπορώ να γνωρίζω, από το ρεπορτάζ μου, το ΚΚΕ είναι εκ των λιγοστών πολιτικών δυνάμεων που τολμηρά ανασυνθέτει την Ιστορία του. Επεξεργάζεται εκ νέου τα γεγονότα, φέρνει κατά καιρούς στο φως νέα δεδομένα απ’ το πλούσιο Αρχείο του (ανοιχτό πλέον στους ερευνητές), γράφει Δοκίμια και διοργανώνει εκδηλώσεις ή ακόμη και κομματικά σώματα για να προσεγγίσει τις συγκλονιστικές στιγμές που άλλοι θεωρούν απλώς μέρος ενός λόγου στο τουίτερ. Είδατε πολλά κόμματα να το κάνουν;

Headlines